Sucrette & Lysander rozdział 21

Poddająca się słodkiej pokusie.

No i po szalonym weekendzie, nastał czas rutyny, wiążącej się z marnowaniem dnia w szkole. Chociaż w moim przypadku, mordęga złagodniała, dzięki Lysandrowi. Budynek stał się moim codziennym spotkaniem z ukochanym. Dziś tym bardziej chciałam się z nim zobaczyć, gdyż koniecznie musiałam z nim porozmawiać. Wczorajszy komentarz wprawił mnie w rozdarcie. Z jednej strony, bardzo pragnęłam poznać muzyka, a z drugiej nie chciałam skrzywdzić w ten sposób Lysia. Dla tegoż postanowiłam się zapytać o możliwość spotkania i ewentualne towarzyszenie mi w nim, abym czuła się bezpiecznie. Miałam nadzieję, na pozytywne rozpatrzenie mojej prośby. Lysander przecież wydawał się wyrozumiałym człowiekiem… Taaak. Tylko też wyjątkowo zazdrosnym…

Natknęłam się na obiekt moich rozważań w szatni. Siedział przy szafkach, pogrążony we własnym świecie. Gorączkowe myśli zasłoniły mu obraz dookoła. Rozglądał się pustym wzrokiem, szukając inspiracji. Cały on. Uśmiechnęłam się pod nosem i zdejmując kurtkę, podeszłam bliżej. Bez słowa usiadłam obok i położyłam głowę na jego ramieniu. Ścisnęłam w objęciach płaszcz, zastanawiając się, jak miałam zacząć temat o muzyku. Tyle nieprzyjemności nas spotkało, przez jego obecność w moim sercu. Może lepiej nie wspominać mu o oferowanej mi propozycji? Westchnęłam ciężko, po czym wstałam. Lyś i tak był zajęty, nawet mnie nie zauważył, więc zamierzałam schować wierzchnie ubranie do szafki.

- Czemu odchodzisz? – Zapytał, nie odrywając oczu od notatnika, w którym aktualnie coś notował. Jednak zwrócił na mnie uwagę?

- Myślałam, że mnie nie spostrzegłeś. – Odparłam, a on podniósł na mnie spojrzenie i uśmiechnął się ciepło.

- Poczułem ciężkość na ramieniu. – Nadymałam usta, trochę obrażona tym stwierdzeniem. W takim razie, muszę być nie wyobrażalnie ciężka. Chłopak zachichotał cicho, odłożył na ławkę notatnik, następnie podniósł się na dwie nogi. Spojrzał w prawo i w lewo, jakby sprawdzał, czy jesteśmy sami. Dziwiło mnie jego zachowanie, a jeszcze bardziej moment, kiedy mocno mnie przytulił. Och, to nie był zwykły powitalny uścisk, wyczuwałam w nim mnóstwo miłości, trudnej do tłumienia w sobie. O kurczę, chłopak stawał się coraz odważniejszy w stosunku do mnie. Kiedyś zawstydzało go same złapanie mnie za dłoń. Cieszyło mnie, że stawaliśmy się bardziej otwarci na siebie. Tak powinien ewoluować zdrowy związek… Przynajmniej takie miałam wrażenie. Podroczę się z nim, niech mnie udobrucha.

- Wow potrafisz objąć takiego ciężkiego hipopotama. – Udałam naburmuszony ton.

- Kochana nie miałem tego na myśli. Żartowałem tylko, nie gniewaj się. – Mówił przejęty. Musiałam się odwrócić do niego plecami, aby nie zauważył drgania mojej brody od wstrzymania się, od śmiechu. Ścisnął mnie mocniej, więc zaczęłam się wyrywać, na znak, że nie akceptuję jego pieszczotliwego tłumaczenia.

- Daruj sobie. Gruba jestem, prawda? – Ciągnęłam dalej. – Już ci się nie podobam.

- Co ty mówisz? Podobasz mi się. – Trzymał mnie mocno. Nieustępliwie.

- Tak? Udowodnij mi to! – Oplótł mnie jedną ręką w talii, a drugą uchwycił mój podbródek i obrócił do tyłu, tak żebym mogła na niego spojrzeć. Nic nie powiedział. Nic! Bez żadnego „przepraszam”, bez żadnego uprzedzenia, zaatakował moje wargi, swymi, w czułym pocałunku. Ach! Czułam to, jego uczucia przelewane przez nasze usta. Do czego ja doprowadziłam? Z każdą sekundą uchodziła ze mnie stabilność. Zmiękły mi nogi, dobrze, że byłam podtrzymywana. Chłopak odsunął się parę milimetrów, aby odetchnąć.

- Wystarczy? – Zapytał cały czerwony na twarzy. Doskwierał mi niedosyt, chciałam więcej. Kiwnęłam przecząco głową, a on ponownie mnie pocałował. Mocniej i zachłanniej. Prawie, jak w jego urodziny. Oderwaliśmy się od siebie, ciężko oddychając. Ostrożnie przekręciłam się przodem do niego, by wtulić się, jak w wielkiego pluszowego misia. Nasze serca z trudem wracały do swojego normalnego tempa. – Sucrette zorientowałem się, że jesteś przy mnie, bo poczułem twój zapach oraz ciepło. Po prostu podświadomie wyłapuję twoją obecność. – Wyznał lekko drżącym głosem, głaszcząc kciukiem odcinek lędźwiowy mojego kręgosłupa. Ach, to takie miłe, łaskoczące odczucie, aż musiałam się oddalić, bo bałam się o konsekwencje jego poczynań. Szkoła to złe miejsca na rzucenie się na niego.

- Ok nie przejmuj się. Też żartowałam. – Brwi uciekły mu do góry, tak samo jak kąciki ust.

- Osz ty żartownisiu. – Zadziornie uszczypnął mnie w nos. – Idziemy na lekcję? – Dopytał po chwili, słysząc dzwonek nawołujący do udania się do klas. Spojrzałam na ściskaną kurtkę.

- Tak, tylko odłożę płaszcz do szafki. – Uprzedziłam, po czym powędrowaliśmy w wymienione przeze mnie miejsce. Przełożę naszą rozmowę na później. Nie chcę niszczyć tej dobrej atmosfery.

Razem z Kastielem i Lysandrem przybyłam do ruiny, w której ta parka miała próby. To miejsce jest takie sentymentalne, bo to właśnie tam zbliżyłam się do Lysandra. Co prawda, nie za fajnym sposobem, ale cóż. Chłopcy, prócz oczywiście Billego, byli sympatyczni, więc byłam w stanie im wybaczyć tamto zajście. Kas zajął się nastrojeniem swojej gitary, a Lysiu szukaniem w torbie notatnika, w którym miał zapisaną piosenkę do przećwiczenia.

- Nie ma go. Musiałem go gdzieś zgubić. – W końcu poddał się, wysypując całą zawartość na brudną ziemię. Pomasował palcami swoją skroń i zmrużył oczy, pewnie starając się przypomnieć sobie domniemane miejsce pozostawienia własności.

- A zabrałeś go rano z ławki w szatni? – Zrobił wielkie oczy, co wyraźnie pokazało, iż raczej nie. Klepnął się w czoło i pokręcił głową w pożałowaniu dla swojego roztargnienia.

- Ej nie przejmujcie się. Co się odwlecze, to nie uciecze. – Rzucił beztrosko buntownik, sprawdzając brzmienie strun. Miał rację, przecież nic się nie stało.

- W takim razie, odprowadzić cię do domu? – Zaoferował Lys, łapiąc mnie za dłoń. Hmm… W innym wypadku odmówiłabym i zaproponowała pośpiewanie jakiś innych, znanych piosenek, aby się chociaż trochę rozgrzać, ale w tym momencie uznałam to za szansę do rozmowy na temat muzyka. Cóż, przystałam na to. Pożegnaliśmy się z Kastielem i poszliśmy nieśpiesznym krokiem w kierunku mojego domu. Towarzyszyła nam cisza, bo zbierałam w sobie siły, tym samym ignorując zagadywanie chłopaka. Gdy weszliśmy na teren parku, a dookoła otaczała nas natura i ciemność spowodowana późną porą, wzięłam wdech odwagi i zaczęłam:

- Lysander chciałabym się ciebie o coś zapytać.

- Słucham cię. – Powiedział łagodnie, starając mi chyba ułatwić wypowiedzenie się. Nie dam rady zapytać go o spotkanie bezpośrednio. Dojdę do tego okrężną dróżką.

- Czy zdradziłbyś mi tożsamość muzyka? – Zadałam pytanie, a chłopak przystanął zaskoczony. Również się zatrzymałam i zerknęłam na niego błagalnie.

- Sucrette myślałem, że tę kwestię mamy za sobą. – Oznajmił, patrząc gdzieś w bok. Atmosfera sprężyła się od niezręczności. Mój gust muzyczny, to, na czym mi zależał przez ten cały czas, on odrzucił w odmęty przeszłości?

- Jak to, za sobą? Lysander czy przypadkiem to nie tobie spodobało się moje zaangażowanie? To, iż tak bardzo kierowałam się sercem? – Zdruzgotana pytałam chyba samą, siebie. Chłopak ścisnął swoje ramie.

- Chciałem żebyś w taki sposób oddała się naszemu związkowi. Żeby był dla ciebie najważniejszy. – Rzucił nawet nie patrząc mi w oczy. Co to ma być? Myślałam, że to ja jestem egoistką. Ach… Zdenerwowałam się. I to jak! Wręcz wkurzyłam się na niego. Ile razy miałam mu mówić, udowadniać, iż jest dla mnie ważny. Prawie, że najważniejszy. Kurde, nie mogę całkiem oślepnąć jego widokiem. Mam prawo do swojego życia, nie chcę mu wszystkiego poświęcać, bez przesady… Zacisnęłam pięści.

- Lysander nie jesteś bożkiem do czczenia. Jesteś człowiekiem! Zwyczajnym chłopakiem! Ogarnij się w końcu! – Krzyknęłam pełna złości, po czym odwróciłam się na pięcie i ruszyłam biegiem do domu. Może byłam za ostra, ale należało mu się. Niech w końcu się ocknie i zrozumie, czym jest normalny związek, bo jego zaborczość kiedyś mnie uwięzi. Tak jak, i jego!

Usiadłam przed laptopem, dalej zezłoszczona. Podjęłam decyzję. Chciałam polegać na Lysandrze, ale zawiodłam się na nim. Nie mogłam na niego liczyć, nie wspierał mnie, ani przez moment. Nie miałam w nim oparcia, którego się spodziewałam. Trudno. Spotkam się z muzykiem tylko raz. Poznam go i poproszę o płytę, potem przyznam się do tego Lysandrowi. To będzie mniejsze zło… Kurde, to i tak nie było słuszne… Pełna wątpliwości ostatecznie napisałam do nieznajomej. Boże, boję się konsekwencji, lecz pokusa była zbyt kusząca…