Pięść i rozum - odcinek 2

Od bójki Kastiela z Natanielem minęły już cztery miesiące. Całe oburzenie opadło zaledwie po sześciu tygodniach, będących prawdziwą udręką dla Nata. Jego poszanowanie przeszło tortury i kiepsko na tym wyszło, ponieważ mimo upływu czasu, wciąż odczuwał skutki tamtego haniebnego wydarzenia. Zmiany były nieuniknione. W szczególności dla Kastiela, który największy poziom ewolucji przyjął wizualnie. Jego kruczoczarne włosy pokryła ostra czerwień, zgapiona ode mnie. Przez nasze prawie identyczne fryzury, często zdarza się nas mylić, co doprowadzało mnie do białej gorączki. Jego buntownicze uosobienie także się zaostrzyło. Stał się niedostępny dla nikogo, zamknął w sobie swoje prawdziwe oblicze. Kpił sobie ze wszystkich i wszystkiego. Przeistoczył się w opryskliwego gbura, którego prawie każdy w mojej szkole unikał. „Prawie”, gdyż relacja między mną, a nim nie uległa zmianie, no i z jego oddanym przyjacielem.

Natomiast Nataniel uciekł od relacji z uczniami do książek. To, co myśleli o nim inni, było dla niego zupełnie obojętne. Twierdził, że ludzie są za bardzo podatni na tłum, więc nie ma co się nimi przejmować, skoro z minuty, na minutę potrafią skazać człowieka, nie mając nawet dowodów. Wiedziałam, iż traktował mnie jako wyjątek od reguły, dlatego wszedł ze mną w przyjaźń. Powinnam się cieszyć, tylko szkoda mi tej kolejnej przyklejonej etykietki. Nie chciałam być dla niego przyjaciółką… Cóż, nie było co narzekać, zawsze coś. Wracając do Nataniel, to proponowałam mu pomoc w postaci mojego świadectwo o jego niewinności, ale nie przystał na ten gest. Zabronił mi wtrącać się w jego sprawy. Może brzmiało to wrednie, nieprzyjemnie lub egoistycznie, aczkolwiek ja odnalazłam między wierszami jego prawdziwe intencje. Nie chciał mnie w to mieszać, abym przez niego podzieliła jego los.

No, a co do mojej przyjaźni z Melanią… Znienawidziła mnie. Rywalizowała ze mną na każdym kroku. Najgorsze, że zrobiła się fałszywa. Udawała moją koleżankę, by w ten sposób chwalić mi się czasem spędzanym z Natanielem i momentami ich przebywania sam na sam. Nie jednokrotnie dała mi do zrozumienia, iż to ona była w typie Nata, a na mnie nigdy nie popatrzy jak na dziewczynę. W końcu byłam chłopczycą… Nigdy nie byłam w stanie zaprzeczyć jej opinii, gdyż sama tak to postrzegałam. Przecież trwałam z strefie P… Dlatego wściekła wyżywałam się właśnie na worku treningowym. Moja natura nie pozwała mi się poddać, co mnie tylko bardziej wkurzało. Gdybym olała te uczucia, byłoby mi lepiej. Czułabym się w pełni wolna. Oddaliłabym od siebie poczucie zakucia w dybach i związanej z tym, zależnością od łaski kogoś innego. W tym przypadku od Nataniela…

- Roxana oszczędź już ten worek! Koniec na dziś! – Zawołał drapieżnie ochrypły głos mojego ojca, więc ostatni raz zadałam cios w czerwonego przeciwnika, po czym odeszłam pod drzwi, aby zaczerpnąć łyku wody. Westchnęłam, rozglądając się dookoła. Bordowe ściany podkreślały srebrny błysk przyrządów do ćwiczeń, na których pocili się mięśniacy. Czy Nat zaakceptowałby mój świat?

Weszłam na dziedziniec, ciesząc się z bycia na czas. Tak na wszelki wypadek zerknęłam na wyświetlacz telefonu, aby upewnić się, co do pory dnia, gdyż widok Kastiela wyłaniającego się zza drzewa lekko mnie zaniepokoił. Cóż, czyżby przestawili w nocy godzinę do przodu? Hmm... Zrobiłam parę kroków w jego kierunku i aż przystanęłam, zaskoczona. Czy ja dalej śniłam? Kas droczył się z jakąś dziewczyną, i to nie tak jak zwykle – wrednie, a rezolutnie. Matko, widziałam go nieraz z laską na jedną chwilkę, ale to były idiotki lecące na jego chamstwo, tymczasem tutaj prezentowało się coś zupełnie większego. Tym rodzajem spojrzenia ostatnim razem otulał Debrę. Nie będę mu przeszkadzać, może w końcu postanowił dać komuś szansę. Zapomnieć o ciosie z przeszłości, na nowo zaufać. Trzymam kciuki, aby mu wyszło, żeby znalazł szczęście i nie naciął się, tak jak wcześniej. Chciałam pójść do szkoły, spotkać się z moim ukochanym, ale Kas musiał mnie przyuważyć, ponieważ zawołał zaczepnie:

- Cze Roxet. Dzisiaj nie spóźniona? – Idiota! Przy podrywie, nie powinno się wołać innej dziewczyny… Pff… Przecież byłam kumplem, nie wiem o czym przez chwilę pomyślałam. Spojrzałam na niego przez ramię. Och. Chyba już znam podłoże jego nagłego zainteresowania jakąś dziewoją. Jego towarzyszka była wyjątkowym okazem piękna i delikatności, wyciągniętego z bilbordu. Głupkowaty wyraz twarzy, dodawał jej jednocześnie uroku i łatwości w nawiązaniu znajomości. Soczyście zielone oczy uważnie mi się przeglądały. Kolor tęczówek to jedyny aspekt, jaki mogłyśmy do siebie porównywać. Musi być kimś nowym, bo zapamiętałabym ten odcień tęczówek. Podeszłam do parki bliżej, a długowłosa brunetka uśmiechnęła się przyjacielsko. Oho. Jej zalotności nie da się oprzeć, nawet mi. Niektórzy ludzie mają taką zdolność przyciągania do siebie innych. I ona była posiadaczką takiego talentu. Mam nadzieję, że nie złapie na to Nataniela, bo się załamię. Z nią, to nawet Melania nie ma szans.

- Widzę, że dziś wyjątkowy dzień. Ja nie spóźniona, ty nie na wagarach. – Odpowiedziałam w zdziwieniu, głaszcząc swoją brodę. On zaśmiał się pod nosem.

- Cuda się zdarzają. – Skrzyżował ręce. – Wpadnę na trening. – Dodał po chwili, zerkając kątem oka na minę milczącej koleżanki. Aha, pewnie chciał się popisać, cwaniaczek.

- Znowu chcesz mi przeszkadzać obiboku? – Zmarszczyłam brwi, nie za bardzo przekonana, do jego zaangażowania w mój sport. Przyszedł kilkukrotnie, ale zamiast wziąć się na poważnie za ćwiczenia to się wygłupiał i ze mnie żartował. Nie mogłam się przez niego skupić.

- Daje mi to dużo frajdy. – Odparł dumny z znalezienia dobrej rozrywki…

- Ta. Nie umknęło to mojej uwadze. – Burknęłam. – Dobra, ja lecę. – Rzuciłam na odchodne i już, gdy miałam odejść, to oczywiście Kastiel musiał zaszczycić mnie swoim chamstwem.

- Walnij ode mnie tego szmaciarza. – Warknął, najwyraźniej nie przejmując się nowo poznaną koleżanką. Jego dobry nastrój odpłynął pozostawiając po sobie wściekły wzrok, obrażoną minę i założone ręce, jak u panienki strzelającej focha. Miałam ochotę go udusić za te jego teksty, ale powstrzymałam się do zmierzenia go groźnym spojrzeniem, kierowanym zwykle do przeciwnika przed walką.

- Zaraz to tobie przywalę. – Fuknęłam zezłoszczona. Gdyby on miał o wszystkim pojęcie, wtedy z pewnością darowałby sobie tą absolutną nienawiść.

- Pff ok, ok. – Prychnął rezygnując z dalszego pyskowania, pewnie dlatego, że już nie raz widział mnie w akcji. Zaniechałam dłuższego trwania przy buntowniku i tej nowej, a pobiegłam zobaczyć Nata, za którym stęskniłam się przez noc.

Zapukałam do drzwi, pełna ekscytacji. Nie mogłam się doczekać tych chwil, kiedy mogłam przebywać w jego obecności. Odezwało się krótkie „proszę”, więc zapakowałam się do środka.

- Cześć Roxana. – Przywitał się, nie wyściubiając nosa z tony dokumentów, którymi aktualnie się zaznajamiał. Popatrzyłam w prawo, w lewo i odetchnęłam z ulgą, nie widząc nigdzie mojego wroga.

- Skąd wiedziałeś, że to ja? – Zapytałam zajmując wolne krzesło obok niego. Brak Melanii w tym pomieszczeniu było takie kojące. Nie obchodziło mnie nawet, gdzie ją wywiało. Ważne, iż mogłam cieszyć się przebywaniem na osobności z blondynem. Co prawda, był zajęty swoimi papierowymi obowiązkami, lecz zupełnie mi to nie przeszkadzało, póki chociaż mi odpowiadał. Nie mogłam wymagać od niego większej uwagi, podczas, gdy wykonuje coś ważnego.

- Jakoś podświadomie wyczuwam twoją obecność. – Powiedział nieznaczenie, przyprawiając mnie o piorun nadziei. Aż tchu mi zabrakło.

- Na serio? – Wydusiłam, chcąc się upewnić.

- Nie, żartuję. Raczej nikt tu nie przychodzi samowolnie oprócz ciebie. – Wiedziałam. Często tak ze mną postępował. Czemu się do tego nie przyzwyczaiłam?

- Te twoje sucharowe poczucie humoru. – Bąknęłam, garbiąc się i opierając łokcie o skrawek stołu, a podbródek o luźno ściśnięte pięści. Kątem oka dostrzegłam jego niewyraźny uśmiech. Skrycie obserwowałam jego zamyślony profil, czując jak ściskało mnie w gardle od nadmiaru uczuć. Uciekłam wzrokiem przed siebie. Nie mogłam patrzeć, za bardzo bolała mnie jego nieosiągalność. Choć siedzieliśmy w jednym pokoju, tak blisko siebie, ze mogliśmy się stykać ramionami, to i tak czułam między nami ogromną przepaść. Ech… Chciałabym być tak ładna, jak tamta dziewczyna z wcześniej. Właśnie… – Mamy mieć nowego ucznia? – Zapytałam zainteresowana, czy prawdopodobnie będę miała nową konkurentkę.

- Tak. Nawet dwójkę. – Rzekł obojętnie.

- Dwóch? Widziałam tylko dziewczynę. – Zdziwiłam się.

- Przyszedł tutaj przed tobą pewien chudy chłopak w okularach. Z tego, co czytałem, to są z tej samej szkoły. – Wyjaśnił, powodując u mnie zachwycony uśmiech. Czyżby była to para zakochanych? Jeśli tak, to świetnie się składało. Zajęta, nie zacznie przystawiać się do Nataniela, a on sam jej nie tknie. Cieszyło mnie to przypuszczenie, bo jaj piękno z pewnością zdobyłoby niemałą aprobatę blondyna. Rozległo się delikatne pukanie, tuż za nim do środka nieśmiało wdarła się dziewczyna z mojej rozmowy.

- Dzień dobry, szukam głównego gospodarza. – Powiedziała słodkim głosikiem. Nataniel nie rozpoznając tej barwy, podniósł spojrzenie na gościa. Mrugnął oczętami w oniemieniu, po czym wstał jak oparzony. Zaskoczona przyglądałam się jego nienaturalnemu zachowaniu. O kurde. Znalazł się ktoś, kto odciągnął go od kartek… Przestraszyłam się.