Pięść i rozum - odcinek 1

Choć byłam osobą wyzbytą lęku, czułam się zestresowana wchodząc do pokoju gospodarzy z leniwie cieknącą od wody szmatą. Nie wiedziałam, w jakim stanie zastanę Nataniela. Czy jego kości są całe? Stopień zmartwienia stał się nie do opisania. Równo z dzwonkiem ogłaszającym rozpoczęcie lekcji, zamknęłam za sobą drzwi. Rozejrzałam się po rozwalonym wnętrzu. Kastiel urządził sobie prowizoryczną walkę w klatce, przynajmniej o tym świadczyły porozrzucane papiery, biurowe przedmioty, powywracane krzesła oraz poprzesuwane stoliki, niegdyś umiejscowione w równym rzędzie…Nataniel siedział nieruchomo tyłem do mnie na blacie jednego z nich. Nogi opierał o siedzenie krzesła podstawionego pod biurko. Kolana podtrzymywały bezradne ręce w łokciach, a łeb schował między ramionami, traktując je, jako tarczę przed złowrogą rzeczywistością. Stracił kontrolę nad swoim życiem, upuścił podarowane mu sznurki, kierujące jego postacią. Wszystko działo się wokół niego i choć dotyczyło właśnie jego, nie widział żadnej możliwości, aby zadziałać. Takie przynajmniej wyciągnęłam wnioski. On nie był jak ja, która stawała czoła przeciwnościom. Taa. Hipokrytka. Łatwo mi się mówiło, podczas gdy sama nie byłam szczera ze swoim sercem i nie odważyłam się o niego zawalczyć.

Stanęłam przed nim, na co nawet nie drgnął. Myślami musiał odbiec wyjątkowo daleko. Puste spojrzenie utkwił w podłodze. Serce prawie mi zamarło. Wyglądał potwornie, Kastiel nieźle go urządził. Jego idealnie wyprasowana kamizelka w niebiesko granatowe romby była po miętolona i rozdarta w linii dekoltu. Wystająca koszula również prezentowała się w podobny sposób. Jej brutalnie rozpięte guziki straciły gdzieś w motłochu swoich kilku kompanów. Przez swoją sytuację odkrywały jego klatkę piersiową, która z pewnością musiała go boleć, tak jak rozcięta warga, zaczerwieniony policzek oraz opuchnięte oko. Uch, będzie z tego ogromna śliwa.

- Co ty tu robisz? – Zapytał w końcu, łamiącym, ochrypłym głosem. Zaschnięta krew na jego ustach popękała od nagłego ruchu. Tak mi go szkoda. Wiem, jak musiała boleć porażka. Kiedyś sama cierpiałam przez takie szramy, jednak w miarę nabierania doświadczenia między czterema słupkami narożnymi, przyzwyczaiłam się. Chciałam go tak bardzo przytulić, ale musiałam się opanować. Nie mogę ulegać swoim emocjom, nie w takiej chwili.

- Pozwolisz mi? – Odpowiedziałam pytaniem, na pytanie, trochę ignorując treść jego wypowiedzi postawionej pod pytajnik. Uniosłam w górę nasączony materiał, dając mu jednoznacznie bezdźwięczne wytłumaczenie mojego zapytania.

- Rób, co chcesz. Już mi to obojętne. – Odparł, a ja poczułam ucisk w gardle. Dlaczego tak mówił? Przegrał jedną bitwę, dostał po mordzie, ale takie jest życie. Musi podnieść się i dążyć dalej. Jak słońce, które co wieczór upada, by powstać z oślepiającą dawką światła. Mężczyźni nie raz napotkają na swej drodze moment przemocy. Chcąc, lub nie chcąc. Z jednej strony dobrze, że tak wcześnie poznał tego smak, gdyż zdąży wyciągnąć wnioski. Przetarł sobie kolejny szlak, nie zaskoczy go to w przyszłości. Przybliżyłam się do niego. Dłonie drżały mi od przesadnej ostrożności. Jedną ujęłam jego podbródek, by choć trochę podciągnąć go do góry. Drugą zaś, trzymającą niewielki fragment powierzchni szmaty, delikatnie ścierałam krew z warg. Następnie zajęłam się chłodzeniem rozgrzanego policzka od piekącego bólu. Przydałby mi się lód do oziębienia podbitego oka. – Nie brzydzi cię to? W sumie... Dla bokserki to norma. – Zaatakował mnie randomowymi uprzedzeniami. Zdenerwowana przycisnęłam mocniej materiał do obolałego miejsca, na co on odruchowo odskoczył do tyłu. Marszcząc brwi, spojrzał na mnie zdziwiony.

- Nie oceniaj mnie, bo ja też tego nie robię. – Rozszerzył lekko oczy, uświadamiając sobie swój błąd. Ponownie opuścił głowę. Ten jego dołek łamał mi serce. Ciężko się patrzyło na ukochanego w takim opłakanym samopoczuciu. – Zwierzysz mi się z tego, co tu się stało? – Zapytałam w końcu, bo chciałam go zrozumieć.

- Nie słyszałaś od innych? – Stęknął, chowając twarz w kościstych, męskich dłoniach. Zauważyłam, że na jego kostkach pozostał ślad po samoobronie.

- Chcę to usłyszeć od ciebie. – Zerknął na mnie w zaskoczeniu. Jego oczy zabłysnęły nadzieją.

- Uwierzyłabyś mi, gdybym powiedział ci, że wcale nie tknąłem Debry? Że to ta małpa zaczęła się do mnie łasić, abym zachował milczenie o jej intrydze? – Pytał pełen wątpliwości. Nie był pewny, czy jestem odpowiednim ujściem jego słów. Czy nie męczyłby się nadaremno…

- Jeśli mi wszystko opowiesz. – Oznajmiłam, nastawiając uszu. Chłopak westchnął ciężko, wydychając z siebie wszelakie oporności przed przedstawieniem mi jego wersji.

- Przyłapałem Debrę, jak za plecami Kastiela sabotowała jego kontrakt z łowcami talentów. Zauważyła mnie, więc w skutku próbowała mnie przekupić swoim ciałem. Nie poszedłem na jej układ, kazałem jej wszystko wyznać Kastielowi, albo sam bym to zrobił. Nie podobało jej się to, zaczęła na mnie napierać i wtedy wszedł Kastiel. Od razu założył, że to ja się do niej dobierałem, a ona jest niewinna… Reszty możesz się domyśleć. – Odparł nie za bardzo zadowolony i zawstydzony. Widać, nie było to dla niego łatwe.

- Wierzę ci. – Oznajmiłam, a Natanielowi w zaskoczeniu uchyliły się popękane usta. – Zawsze miałam obiekcje, co do dobrotliwego charakteru Debry i jej szczerości względem Kastiela, więc wcale mnie to nie dziwi. Cieszę się, że mi się zwierzyłeś. Uzyskałam w ten sposób potwierdzenie mojej wiary w ciebie. – Uśmiechnęłam się, aby choć odrobinę dodać mu otuchy. On odsunął nogą krzesło w bok, po czym złapał mnie za nadgarstek i delikatnie wciągnął w swoje ramiona. Przytulił się mocno, jakbym była jego ratunkiem lub pocieszną maskotką. Wtulił głowę, chowając się przed otaczającą go kompromitacją. Miałam nadzieję, że niedosłyszy mojego przyśpieszonego bicia serca… Chciałabym się z tego beztrosko cieszyć, ale nie. Doskwierała mi świadomość, iż dla niego to nic więcej, niż korzystanie z ofiarowanego mu wsparcia. Był słaby i potrzebował otuchy. Gdyby nie ja, byłby to ktoś inny. Nie byłam wyjątkowa. Moja duma podpowiadała mi, abym go odepchnęła, lecz współczucie przodowało w tym wyścigu. Objęłam go, a swój policzek oparłam o czubek jego złotej fryzury. Wsiąkałam w siebie zapach szamponu, skóry wymieszanej z subtelną wonią perfum. Boże, szczęście w nieszczęściu. Dostałam przywilej trwania z nim w tej romantycznej pozie, przynajmniej dal mnie. Egoistycznie czerpałam z tego radość. Byłam złym człowiekiem, ale miałam wrażenie, że jeśli bym go odrzuciła to rozsypałby się na małe kawałeczki. Może przesadzałam, w końcu był pełnoletnim mężczyzną…

- Naprawdę przez ten cały czas wierzyłaś we mnie? Nie potępiłaś mnie? – Jak mogłabym to robić? Nie ja byłam od sądzenia…

- Tak, przecież jesteś wspaniałym człowiekiem. – Ścisnął mnie mocniej. Chyba zapędziłam się w słowach, no ale cóż. Mogę mu trochę posłodzić to zawsze działało na samopoczucie u płci męskiej.

- Dzięki Roxana. – Odsunął się, z niewyraźnymi rumieńcami, które oszukańczo mogły być efektem bójki. Posłał mi uśmiech, widocznie musiało zrobić mu się lepiej. Cofnęłam się, dając mu możliwość stanięcia na równych nogach. Poprawił swoje ubranie, wracając do dawnej ułożonej natury. Spojrzał na mnie, a mnie zamurowało. Moje odbicie w jego złotych tęczówkach stało się mniej obojętne i niewyraźne, niż dotychczas. Zaistniałam w nich. – Wracaj na lekcje, okej? – Kiwnęłam potwierdzająco głową, choć w głębi serca wcale tego nie chciałam.

- A co z tobą? – Zapytałam patrząc jak wziął się za pakowanie potrzebnych mu materiałów do teczki i w następstwie schował je do swojej czarnej torby zawieszanej na ramieniu.

- Dzięki tobie już dobrze. Ale i tak wrócę do domu. Muszę dojść do siebie, więc odpuszczę sobie na jakiś czas szkołę. Nie mogę jej reprezentować w takim stanie. – Wytłumaczył, przecierając palcami zmartwione czoło. Widać było, że wstydzi się swojego poobijanego wizerunku. Miał rację, co by nauczyciele pomyśleli, co inni uczniowie… Niech sobie oszczędzi tego wszystkiego.

- Dobry pomysł. Będę ci przynosić notatki, oki? – Uśmiechnęłam się pokazując swoją wyrozumiałość oraz dobrą wolę. On odwzajemnił gest, lecz szybko jego kąciki opadły w dół. Zresztą tak jak spojrzenie.

- Roxi nie mów nikomu o tym, co ci powiedziałem o Debrze. I tak nikt nie będzie słuchał, a nie chcę jeszcze bardziej się upokorzyć przez desperackie udowodnianie prawdy. Niech to zostanie między nami. Obiecasz mi to? – Brzmiał poważnie. Nie chciałam się na to godzić, bo już planowałam walkę o odzyskanie jego honoru. Lecz nie mogę niczego robić, wbrew jego woli, jeśli to dotyczy właśnie jego. Kurde…

- Obiecuję, jednakże według mnie nie powinieneś tego olewać. Ciężko pracowałeś na szacunek u innych i straciłeś go przez jakąś durną małpę. – Wkurzała mnie sama myśl o tej lafiryndzie. Jakbym była mściwa to użyłabym nabytej siły i „porozmawiała” sobie z tą pindą, tak żeby wyznała calusieńką prawdę... Nataniel położył mi dłoń na ramieniu. Chyba czytał mi w myślach, bo jego wzrok wymownie zabraniał mi robienia głupot.

- Od jutra zajdą zmiany. – Zmienił temat, trochę ignorując moją wypowiedź.

- Zmiany? – Zawtórowałam, a on zaczął zbliżać się do drzwi wyjściowych. Zanim jednak zniknął za nimi, spojrzał na mnie przez ramię.

- Już nie będzie tak samo. Zobaczysz. – Przepowiedział, a ja wtedy nie mogłam sobie nawet tego wyobrazić. – Na razie Roxana. – Dodał, po czym zamknął za sobą wrota. Stałam w ciszy i samotności, zastanawiając się nad czekającą na mnie niepewną przyszłością… Jak będzie wyglądać?