Pięść i rozum - odcinek 3

- Dzień dobry, to ja jestem Nataniel, potrzebujesz czegoś? – Zainteresował się, wyjątkowo podekscytowany. Nie wyglądał, jakby kierował się tylko obowiązkiem, ale mogło mi się to tylko wydawać. Nie chciałam wyciągać pochopnych wniosków.

- Dyrektorka kazała mi się z tobą spotkać w sprawie mojej teczki z dokumentami. – Wyjaśniła.

- Och, jesteś nowa. Oczywiście, że przejrzę twoje dokumenty. – Odwrócił się i zaczął szperać w swoich papierach. Sucrette w cierpliwym oczekiwaniu posłała mi przyjacielski uśmiech, na który niechętnie odpowiedziałam tym samym. Nie mogłam być dla niej wredna z egoistycznej pobudki, jaką była moja zazdrość. Nataniel przejrzał odpowiednie rzeczy, po czym wrócił do niej. – W sumie to brakuje kilku rzeczy w twojej teczce. Potrzebujesz jeszcze zdjęcie do dokumentów, dwadzieścia pięć dolarów opłaty za teczkę, a co najważniejsze, wygląda na to, że zapomniałaś dołączyć formularz z podpisem swoich rodziców. Musisz go dostarczyć.

- Jesteś pewny? Sama przygotowywałam wszystkie dokumenty. – Zmartwiła się, lekko denerwując się powstałymi kłopotami, związanym z jej zapisaniem się do szkoły.

- W razie czego sprawdzę czy twój formularz nie zawieruszył się wśród innych dokumentów. A ty zajmij się zdjęciem i opłatą. W każdym razie, miło widzieć, że nowa, odpowiedzialna uczennica będzie uczęszczać do naszej szkoły. – Uśmiechnął się przyjacielsko, a ona kiwnęła główką i wyszła. Blondyn stał oniemiały, wciąż z radosną miną patrzył na drzwi, jakby oczekiwał powrotu dziewczyny.

- Nataniel? – Zapytałam niepewnie, próbując ściągnąć go na powierzchnię ziemi.

- Wydaje się miłą osobą. – Skierował na mnie zadowolone spojrzenie, wzbogacone o błysk, który skutecznie mnie zaniepokoił. Widziałam już gdzieś taki, dawno temu, kiedy to Kastiel poznał Debrę. Jego szare tęczówki zabłyszczały w ten sam sposób, jak u Nataniela. Chciałam jakoś zaprzeczyć jego stwierdzeniu, aczkolwiek nie umiałam znaleźć żadnego konkretnego argumentu. Prawdą było, że rozsiewała wokół aurę dobroci i sympatyczności. Nie miałam jej nic do zarzucenia, tym bardziej, iż wcale jej nie znałam. Już przeczuwałam mój los, drogę wypełnioną cierpieniem przez anielskość tej nowej osoby. – No Roxana. Uciekaj na lekcję. – Odparł, pokazując swoją pilność. On powrócił na miejsce za biurkiem, ja bez żywotnie ruszyłam do wyjścia. Czarny scenariusz zaczął się pisać, ciekawe ile będzie w nim zwrotów akcji i improwizacji.

Weszłam do rozgadanej klasy. Na pierwszy rzut oka, rzuciła mi się Amber siedząca jak królewna na blacie biurka i z wianuszkiem fanek dookoła. Ignorując otoczenie, podziwiała swoje migdałowe paznokietki. Bez namysłu mówiła, to co ślina przyniosła jej akurat na język.

- Widzieliście tą nową? Wyglądała jak jakaś sierota. – Oczywiście już musiała kogoś określić po jednym spojrzeniu, bo nie wierzyłam, iż księżniczka zniżyłaby się, aby z kimś zwyczajnie porozmawiać. Powłoka zewnętrzna, to, to, co dla niej miało znaczenie. Przecież już kiedyś uraczyła nas hasłem, że z brzydkimi dziewczynami się nie zadaje. Co za próżność. Dzieliła z Natanielem ten sam dach, a tak się różnili. Podeszłam bliżej do siedzącej samotnie Iris. Rudowłosa obserwowała znudzonymi oczami oferowane przez Amber przedstawienie.

- Cześć. – Powiedziałam na powitanie, zajmując miejsce za nią. Dziewczyna prędko się do mnie odwróciła i obdarzyła mnie swą niewinną radością.

- Poznałam tą nową uczennicę. Zamieniłam z nią parę zdań, kiedy rozglądała się po parterze. Była bardzo miła. Fajnie, że ktoś taki do nas dołączy. – Opowiedziała cała w skowronkach. Uch. Tak łatwo przyszło jej ją ocenić. To było takie dołujące, zważywszy na identyczne postąpienie przez nią z Natanielem. Dlaczego tak łatwo przychodzi nam nadawanie etykietek? Prześladowała mnie ta historia z przeszłości, jak nikogo tutaj. Bolało mnie, potępienie Nataniela i jego udawanie, że go to nie obchodzi. Gdyby rzeczywiście to po nim spłynęło, nie wyglądał by na nieszczęśliwego...

- Iris nie dajmy się omamić pozorom. – Poradziłam, lecz ona tylko podskoczyła ramionami, zupełnie tym nie wzruszona. Zadzwonił dzwonek i równo z nim do klasy przybył Kastiel ze swoim przyjacielem oraz ścigającą ich białowłosą pięknością. Iris zwróciła swoje ciałko w stronę tablicy, kiedy buntownik zaczął kroczyć w moim kierunku.

- Witaj. – Uśmiechnął się delikatnie wysoki przebieraniec, zasiadając za mną wraz z złotooką towarzyszką. Nigdy nie mogłam się z nią dogadać, dzieliły nas zainteresowania. Ją interesowały zakupy i moda, mnie boks i dres. Z bajkowym Lysandrem także nie potrafiłam znaleźć wspólnego języka, cóż, był romantykiem pogrążonym we własnym świecie, więc trudno było jako, tako się z nim zadawać. Tolerował mnie. Tak mogłam określić nasze stosunki. Jedyną osobą, z którą byłam dość blisko, był właśnie Kastiel. No, ale co się dziwić. Byłam dla niego jak kumpel do wygłupów. Nie zdziwiłabym się, gdyby kiedyś poprosiłby mnie o pomoc w bójce. Chociaż to wątpliwe, gdyż dobrze znał moją zasadę o nieużywaniu przemocy poza ringiem.

- Cześć wam. – Rzuciłam, ale zostałam zignorowana. Rozalia zajęła się pstrykaniem na swoim smartfonie, a Lysander odpłynął myślami, co jakiś czas zapisując coś w zeszycie. Kastiel poklepał mnie po ramieniu z kpiącym uśmieszkiem.

- Powinnaś być mi niezłomnie wdzięczna za to, że jako jedyny poświęcam ci uwagę. – Oznajmił pewny siebie.

- Nie jesteś jedyny. – Ostentacyjnie zrzuciłam z siebie jego dłoń. On jednak nie miał zamiaru ustąpić i przysunął się do mojego ucha.

- Chyba nie wliczasz w to tego szmataniela. Dla niego nie znaczysz więcej, niż krzesło na którym kładzie swoje grube dupsko. – Jego szept zmienił się w podniesiony głos, który trochę mnie przestraszył. Widać, rany się nie zabliźniły.

- Opanuj się. – Powiedziałam spokojnym tonem. – Czemu mi tak gadasz?

- Bo chcę ci otworzyć oczy, żebyś nie skończyła jak ja. – Uciekł spojrzeniem w dół. Nie tylko ja żyłam przeszłością. Ugrzęźliśmy. I nawet nie znajdywałam odpowiednich słów, aby dać mu odpowiedź.

Czekałam na Nataniela przed pokojem gospodarzy. Jak mogliśmy, to szliśmy kawałek razem, dopóki nie rozdzieliło nas skrzyżowanie. I z tego, co obiło mi się o uszy, dziś raczej miał wolne po lekcjach. Cieszyłam się na samo wyobrażenie spędzenia razem czasu. W końcu zamyślony wyszedł z pomieszczenia. Był nieobecny, nawet mnie nie zauważył. Wykonywał czynności z pamięci, jak nakręcona laleczka. Zakluczył pokój i chciał odejść, lecz w porę złapałam go za przedramię. Zaskoczony, wybudził się z rozmyślań. Odwrócił się do mnie, a ja mogłam go puścić.

- Roxana potrzebujesz czegoś? – Zapytał udając zainteresowanie, ale ja i tak wyłapałam w jego głosie zupełną obojętność na mój rzekomy problem. Coś było nie tak. Nie wiem, czy to wpływ Kastiela, lecz coraz bardziej martwiłam się o moją pozycję w życiu Nataniela.

- Wracamy razem? -  Moja nadzieja na zapewnienie mnie o względach u niego. Zwykle nie pytałam o to, gdyż była to nasza normalność. Lecz, tak jak wspominałam rano, dziś był wyjątkowy dzień. Jego policzki pokryły się nieśmiałym rumieńcem, a na usta wdarł się niewyraźny uśmiech. Pierwszy raz, od dawna, wyglądał, jakby się na coś cieszył. Co takiego spowodowało u niego taką radość? Niech zgadnę…

- Nie. Umówiłem się na oprowadzenie nowej uczennicy. – Spodziewałam się tego, a i tak mnie zmroziło – Muszę już iść. Do jutra. – Odparł, poprawiając jeszcze swój idealny krawat.

- Powodzenia. – Wydusiłam, starając się zachowywać normalnie, choć zazdrość oraz strach targały mną, jak wiatr jesiennymi liśćmi. Chłopak kiwnął głową na pożegnanie, następnie poszedł w stronę pokoju nauczycielskiego, pewnie aby oddać klucz. Mogłabym stać i patrzeć, jak oddalają się jego plecy, jednakże wolałam tego sobie oszczędzić. Po prostu pełna żalu wyszłam na dziedziniec. Chciałam wykrzyczeć obelgi w stronę nieba, ale co mi to da? Jedynie zdarte gardło. Wzięłam głęboki wdech, wciągając w siebie resztki dobrych myśli. To jeszcze o niczym przecież nie świadczyło. Zauroczył go, ktoś nowy, ale za chwilę się do niej przyzwyczai i stanie się, jak inni w szkole. Z tą nadzieją spojrzałam przed siebie, na bramę szkolną. Już widziałam, co czekało na mnie, a raczej kto, przy przekroczeniu jej.