Sucrette & Lysander rozdział 18

Wprowadzona w urodzinowy nastrój.

Wysiedliśmy z samochodu w dość ciekawej okolicy. Z jednej strony ulicy wyrastały niewielkie domy jednorodzinne, a z drugiej pięły się do nieba wysokie drzewa tworzące mroczny las, zważywszy na tą smutną porę roku. Ruszyliśmy w głąb boru, usypaną piachem ścieżką. Przez chwilę odnosiłam wrażenie, że to ten moment z opowieści, kiedy przyjaciele wywożą cię w straszne miejsce, aby cię tam zabić lub co gorsze, porzucić. Na szczęście mój niepokój odpędziła specyficzna chata wybudowana w otoczeniu natury i spokoju. Stała obok przebiegających przez las torów kolejowych, które swoją rozpadającą się posturą zdradzały kilkunastoletni brak ich użytku. Otóż ten parterowy budynek z grubymi, ciężkimi drzwiami był opuszczonym dworcem. Mogłabym się przestraszyć, gdyby nie tutejsza „żywotność”. Wiekowa stacja przeszła metamorfozę i stała się romantyczną restauracją z pociągowym klimatem. Delikatne światełka, przyczepione do rynny, rozświetlały wszechobecną ciemność oraz stwarzały pochodną bezpieczeństwa. W środku dopadł mnie przeogromny zachwyt nad staroświeckimi momentami zderzonymi z nowoczesnością. Piękne, świeczkowe żyrandole otulały swym pomarańczowo-złocistym blaskiem chropowate ściany oraz drewnianą podłogę. Ogromne, łukowate okna przyozdabiały bordowe zasłony, rozciągające się od sufitu po sam mahoniowy parkiet. Przyozdobione złotem ramy opatulały sobą kopie najbardziej znanych obrazów, a wielki, dworcowy zegar wybijał rytm pomieszczenia wraz z delikatną muzyką, lecącą z każdej możliwej strony. Lokal idealnie oddawał duszę Lysandra, nic dziwnego, że to właśnie tutaj odbywają się jego dziewiętnastoletnie urodziny.

Zatrzymałam na chwilę swoje zachwyty, by odwiesić płaszcz. Cóż, czułam się tutaj jak w zupełnie innej epoce. Jakbym cofnęła się w czasie. Interesujące doznanie. Uśmiechnęłam się pod nosem i spojrzałam na swoje roześmiane towarzystwo, rozmawiające z kelnerem przy ladzie. Coś uzgadniali, lecz ja, jak to ja, byłam poza tym. Zerknęłam na torbę z moim prezentem. Nie chcę wręczać go przy wszystkich, bo w tej papierowej siatce skrywałam całe moje serce i oddanie Lysandrowi. Nie chcę, aby inni to zobaczyli, gdyż z pewnością nie zrozumieliby istoty tego, czym chcę go obdarować. Po dokładnych wzrokowych oględzinach stojących wieszaków, znalazłam kąt przysłonięty cieniem, w którym ukryłam prezent. Miałam nadzieję, iż nikt nie zauważy tej małej torebeczki.

- Sucrette idziesz? – Usłyszałam, więc odkładając na bok troskę o dar, poszłam za podekscytowanym Alexym. O dziwo minęliśmy zaludnione stoliki w centralnej części, aby zejść po schodach w tak jakby podziemia, gdzie w małej klitce oddzielonej kratami siedział Lysander z pierwszymi gośćmi. Zlękłam się rozpoznając jego czwórkę kolegów. Wszyscy zaczęli się witać, jakby byli starymi znajomymi i tylko ja stałam jak obcy człowiek, bojący się zbliżyć do tej wspólnoty. Lysio chyba dostrzegł mój stan, bo podszedł do mnie od razu i wyprowadził na schody.

- Sucrette wiem, że miałaś z nimi nienajlepszy początek, ale zaufaj mi. Nie są tacy źli, na jakich wyglądają. – Obiecywał zdenerwowany. Najwidoczniej zrobiło mu się głupio z zaproszenia tych, którzy niegdyś próbowali zrobić mi krzywdę. Nie czuję się z tym zbyt dobrze i na pewno nie będzie mi łatwo siedzieć przy nich, jakby nigdy nic. Co mam zrobić? Nie chcę psuć imprezy urodzinowej Lysa… – Su mogę ich wyprosić, jeśli nie dasz rady. Sami tu przyszli, nie zapraszałem ich, więc zrozumieją i pójdą sobie. – Dukał przejęty, kładąc mi dłoń na ramieniu. Jednakże ja tylko przytuliłam się do niego mocno. Udowodnił mi, iż jestem dla niego dużo ważniejsza niż kumple. Nie chcę wyjść na zuchwałą, ale naprawdę muszę być dla niego cenna. Cieszę się, że mi to pokazał i spróbuję pokonać moje uprzedzenia oraz zapomnieć o tym, co wydarzyło się w przeszłości. W końcu to dzięki tej zgrai, ja i Lysander staliśmy się parą.

- Trzymaj mnie blisko siebie, nie chcę czuć się zagrożona. – Objął mnie i przycisnął do swojego torsu.

- Jakbym mógł być z dala od ciebie, skoro jestem zazdrosny o każde zerknięcie na ciebie przez kogoś innego? – Poczułam jak zaczynają piec mnie policzki. Jak on może mówić takie zawstydzające rzeczy, z takim spokojem w głosie? Zadałam sobie to pytanie, podnosząc wzrok na jego twarz. Jednak on opadł mi głową na ramię, jakby nie chciał mi się pokazywać. Oho! Jego skóra, aż piekła z gorąca. Czyli jednak nie jest to dla niego takie proste.

- Lysiu w ogóle to wszystkiego najlepszego. – Szepnęłam mu do ucha, cała rozpromieniona. On jest moją prywatną pigułką szczęścia. Odurza mnie i wprawia w nieopisywalną euforię.

- Dziękuję. – Odpowiedział prostując się. – To idziemy? – Zapytał łapiąc mnie ostrożnie za dłoń.

- Tak. – Potwierdziłam dodatkowym kiwnięciem głowy. Wróciliśmy do rozbawionego towarzystwa, nie puszczając swych rąk. Trzymał mnie dumnie, co dodawało mi pewności siebie. Przepuszczeni przez Alexy’ego usiedliśmy obok siebie.

- W ogóle to powinniśmy chyba kogoś przeprosić za nasze haniebne zachowanie. – Oznajmił jeden z bandyckiego grona, siedzący sztywno naprzeciwko i wpatrujący się we mnie jednoznacznie. Z całego towarzystwa wyróżniała go ciemna karnacja.

- Właśnie. Billy ty najbardziej zawiniłeś. – Dodał na wpół uśmiechnięty blondyn, który tamtego wieczoru przyczynił się do mojego ocalenia. Spojrzał na mięśniaka tkwiącego z puszką piwa. To właśnie jego bałam się najbardziej. On wtedy przejął całą inicjatywę i pewnie, gdyby mógł, to z chęcią, by to dokończył. Zresztą jego łajdackie myśli doskonale ukazywał obrażony wyraz twarzy i wężowe spojrzenia kierowane w moim kierunku.

- No dalej. – Zachęcił szatyn z kolekcją kolczyków, szturchając gbura w ramię.

- Dobra, niech będzie. Sorry mała. – Burknął ozięble, zapijając swoją porażkę wielkim łykiem alkoholu. Pff wcale nie wykazał skruchy, nie wiem kogo chciał tym nabrać, ale niech będzie. Dla dobra Lysa, udam, że w to wierzę.

- Okej. – Odpowiedziałam tym samym tonem. Będę dla niego tak samo nieprzyjemna, jak on dla mnie. Raczej nigdy nie zmienię do niego stosunku, znienawidziłam go, od momentu, kiedy zdjął mi spodnie. Gnojek.

- Ogólnie to jestem Jeremy. – Wyciągnął do mnie rękę blondasek z uprzejmym uśmiechem. Puściłam na moment dłoń Lysandra, aby się przywitać.

- Sucrette. – Przedstawiłam się, po czym zaczęłam spoglądać to na murzyna, to na szatyna, kompletnie ignorując po drodze mięśniaka. W końcu jeden z nich odgadł, o co mi chodziło.

- Jestem Serge. – Mrugnął mi zalotnie oczkiem czarnoskóry lekkoduch, na którego wyglądał. – A to jest Potter. – Kiwnął na swojego przyjaciela obok.

- Te! Już ci to tłumaczyłem, ceglaku. To, że nazywam się Harry, nie daje ci prawa porównywania mnie do tamtego pseudo magika. – Oburzył się chyba żartobliwie, co potwierdzało ciche śmiechy Alexy’ego i Jeremy’ego.

- Nie ukrywam, jesteście trochę podobni. Szczególnie te kolczyki, razem je wybieraliście? – Zaangażował się rechoczący Alexy z ironią w głosie. Lubił to, dokuczanie, nawet jeśli jego ofiara jest dużo masywniejsza. To cała jego wyjątkowość, zawsze przyciąga ludzi i rozluźnia atmosferę. Bez trudu potrafi się dogadać, co ja bym dała, żeby stać się taką optymistyczną osobą. Dzięki niemu, to spotkanie się ożywiło i układało się na miłe wspomnienie. Mi samej udało się nawet zaangażować w rozmowę, szczególnie, gdy chodziło o bronienie się przed przyjacielskimi zaczepkami Alexy’ego. Śmiałam się wniebogłosy, kiedy Jeremy i Serge zaczęli disować Pottera, który wciąż nie mógł zaakceptować swojej ksywki. Zadowolona, nawet nie przejmowałam się Billym, który wiercił we mnie wielką dziurę na wylot. Po prostu traktowałam go jak powietrze. Uśmiechnięty Lysander ponownie złapał moją dłoń, obdarzając mnie swoim ciepłem i bliskością. Popatrzyłam na niego pełna miłości, na co odpowiedział tym samym. Nachylił mi się do ucha, aby wyszeptać ciche: – Dałaś radę, jesteś wspaniała. – Zakręciło mi się w żołądku, od nadmiaru radości. Wtuliłam się w jego ramię, jak w najmiększą i najlepszą poduszkę pod słońcem. Cieszę się, iż mogę to robić tak bezkarnie. Spojrzałam na Rozalię rozmawiającą cicho z swoim chłopakiem, następnie po moich nowych znajomych z myślą, jak spędzałabym czas, nie będąc dziewczyną Lysandra?

- Ej Lys, a gdzie Kas? Wpadnie? – Zauważył Potter, olewając uszczypliwe uwagi dotyczące jego śmiesznej osoby.

- Tak. Powiedział, że się spóźni. – Wyjaśnił Lysander, przy okazji zerkając na zegarek.

Po jakimś czasie, kelnerzy przynieśli ciepłą pizzę, która rozprowadziła swój apetyczny zapach po całym lokalu. Wdychając smaczne opary, dopiero dotarł do mnie mój głód. Przetarłam dłonie łakomie, co oczywiście towarzystwo musiało wyśmiać. Jednak dobrze postąpiłam, dając szansę tej zgrai. Gdybym poprosiła Lysa o ich wyproszenie, nie poznałabym ich z lepszej strony. Okazali się być naprawdę zabawnym gronem, przy którym nie można się nudzić. Cieszę się.

- Lysiu idę na chwilę do łazienki. – Uprzedziłam cicho, na co Lysander przytaknął. – Zostawcie mi trochę! – Zawołałam wstając i z wielkim żalem patrząc na smakowite tarcze.

- Lepiej się pośpiesz, bo nie ręczymy za Rozę. – Rzucił Serge, patrząc na umorusaną od sosu Rozalię. Kto by się spodziewał, że taka dama, je całą twarzą. Popatrzyła na murzyna z mordem w oczach, lecz nic nie odpowiedziała, bo ciasto wypełniało jej buzię. Zaśmiałam się pod nosem i powędrowałam pośpiesznie ku odpowiednim drzwiom. Najszybciej jak mogłam uporałam się z potrzebą. Coraz bardziej prześladowana głodem, chciałam wrócić, lecz drogę zatarasowało mi wielkie, pokryte tatuażami łapsko. O nie! Pomyślałam ogarnięta strachem.