Sucrette & Kastiel part XIX

PERSPEKTYWA KASTIELA

Wyszedłem z klasy po pierwszej lekcji. Siedziałem jak na igłach, nie mogąc doczekać się przerwy, aby złapać Su. Muszę z nią porozmawiać, bo jej „nie mogę ci tego wybaczyć” nie dawało mi spokoju. Więc od razu, gdy tylko ją przyuważyłem ruszyłem dzielnie w jej stronę. Aż się dziwiłem skąd u mnie taka odwaga. Może mój organizm ma już dość tej niewiedzy. Zgrabnie mijałem tłum rozgadanych ludzi, przesuwających się przed moją bojową posturą. Sucrette spostrzegając mnie zrobiła przestraszone oczy, lecz więcej nie było mi dane ujrzeć, gdyż Iris zasłoniła ją swoim ciałem. Stała cała napięta z morderczym spojrzeniem, które mimowolnie mnie zatrzymało.

- Kastiel co byś chciał? – Niby normalne pytanie, ale i tak wyczułem w jej tonie niewyjaśnioną wrogość. Od kiedy ona taka się stała? Nie poznaję jej. Zwykle roześmiana, miła i przyjacielsko nastawiona, teraz emanowała dystansem. Była najeżona jak kocia matka, broniąca swoje młode, a w tym przypadku skuloną Sucrette przytuloną do jej pleców.

- Pogadać z Sucrette. – Chciałem zerknąć na nią przez ramię Iris, ale rudowłosy obrońca zasłonił ją jeszcze bardziej. No co jest?

- Niby o czym chcesz gadać? – Zapytała przenikliwie.

- Iris nie baw się w adwokata. To dotyczy tylko Sucrette i mnie. – Traciłem powoli cierpliwość do tego rudzielca. Nie miałem pojęcia, że potrafi być taka upierdliwa. Cóż, dzisiaj każdy nie jest sobą. Na przykład taka Su, zachowująca się jak przestraszony dzieciak. I jak ją traktować poważnie?

- Nie ustąpię. – Tupnęła nogą, krzyżując ręce i pogłębiając zmarszczki między brwiami. Denerwowało mnie to, ale nie miałem chyba innego wyjścia.

- Kurde. Chodzi o to, czego Sucrette nie może mi wybaczyć.

- Może przespania się z Debrą? - Ożywiona Su uszczypnęła boczek kumpeli, która aż odskoczyła na bok. Czy ja się przesłyszałem?

- Co? – Dopytałem zszokowany, czując jak rozszerzają mi się powieki. Złapałem się za czoło, zupełnie tracąc poczucie stabilności. Wkurzony rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu obiektu plotek. Mignęły mi jej włosy, więc zerwałem się za nią. Jak prześladowca podążyłem za celem do szatni, gdzie złapałem ją obok szafek. Chwyciłem ją za nadgarstek, aby mi przypadkiem nie uciekła i przycisnąłem jej łopatki do drzwiczek schowków. Popatrzyła zaskoczona, lecz szybko odegnała od siebie wszelakie zdziwienie. Uśmiechnęła się zalotnie, co tylko spotęgowało moje zdenerwowanie.

- Debra wyjaśnijmy sobie coś. Jak ostatnio byłaś u mnie, czy przypadkiem nie otwierałaś komuś drzwi? – Zacząłem starając się zachować w sobie gniew.

- Niee, skąd to przypuszczenie? – Przeciągnęła niewinnie pierwszą sylabę.

- Nie kłam.

- Dobra, dobra. Może tak, ale co z tego? – Westchnęła pozbawiona ochoty na dalszą gierkę. Znudziło jej się to, tak samo jak mi. Wszystko się poplątało, czas przyszedł, aby to rozplątać.

- Da się ciebie zabić, czy jesteś jak karaluch? – Puściłem ją, lekko skołowany. - Masz wyjaśnić wszystko Sucrette.

- Po co? To i tak niczego między wami nie zmieni. Nie pamiętasz co ci mówiłam? Dla tej małej zdziry jesteś śmieciem, zabawką! – Wykrzyczała zezłoszczona.

- Stul pysk i jej tak nie nazywaj! – Warknąłem ostrzegawczo. Jednak ona zmarszczyła tylko brwi.

- Jaki ty jesteś zaślepiony. A może przygłupi? Sucrette jest zdzirą! – Wrzasnęła, a mi puściły nerwy. Zacisnąłem pięść i walnąłem w drzwiczki szafki tuż przy jej pyskatej mordzie. Ona wyprostowała się, jakby nie przejęta faktem, iż mógłbym zrobić jej krzywdę. - To wszystko jej wina. Doprowadziła się do stanu żałosnego szczeniaka. Kastiel oprzytomnij, wróć na ziemię. Su wkopała cię w przyjaźń, nigdy nie chciała od ciebie niczego więcej. Do Lysandra nie przyszła z kumplem z dzieciństwa, tylko ze swoim chłopakiem. Był on w jednym domu, a co zrobiła z tobą za jego plecami? No nie mów, że tak zachowują się porządne dziewczyny… Chcesz dalej? Okej. Bóg wie, do czego między wami zaszło, ale coś się stało. Miałeś nadzieje na to, iż jednak odwzajemnia twoje uczucia? Gówno prawda, bo z kim opuściła dom Lysa? Ze swoim chłopakiem. Pożegnała się z tobą? Nie, bo po co?! Wyjaśniła sobie coś z tobą? Nie, bo po co?! Przecież jesteś tylko kumplem, którym można sobie pomiatać. Jestem pewna, że nawet nie raczyła odebrać, gdy do niej dzwoniłeś! Chciałam ją sprawdzić, dałam jej szansę. Specjalnie powiedziałam Rozalii o moim planie uwiedzenia cię. Tak jak się spodziewałam, przybiegła. Cała zdyszana i wkurwiona na ciebie. Otworzyłam jej drzwi i od razu zaczęła swój wywiad. Oczywiście założyła, że mi uległeś, a ja co będę ją zwodzić z tropu? Potwierdziłam. I wiesz co? Uwierzyła mi, chociaż dobrze wie, jaką mam etykietkę. Miała w dupie powierzone ci zaufanie. Tss przecież jesteś prostakiem, który sugeruje się tylko dolną partią ciała. Wrobienie ją było dziecinnie proste, aż się zdziwiłam. I w ogóle ciąg dalszy to już mnie zupełnie zaskoczył. O nic cię nie zapytała, tylko żyła sobie szczęśliwie ze swoim chłopakiem. No bo przecież on przez ten cały czas jej towarzyszył. Mogła bajerować ciebie bez konsekwencji, ponieważ jakby coś jej nie poszło to ma już ramiona, które ją ukochają. O! Właśnie! Ostatnio widziałam was idących do kafejki? I jak randka poszła? – Jej ostre słowa dziurawiły moje poranione wnętrze. Chciałem coś jej odpyskować, ale nic nie przychodziło mi do głowy. Nie miałem też żadnych argumentów, by obronić honor Sucrette. Nie chcę tego, wolałem nie przyswajać tej okrutnej prawdy. Udawałem ślepca…

- Zamknij się już. – Burknąłem, opuszczając głowę. Czułem się upokorzony.

- Pomyśl czy warto kochać taką dziewczynę? Ona jest jak ja. No, tylko ja się z tym nie kryję i nie udaję świętoszki. Na razie Kas, obyś w końcu odnalazł rozum. – Poklepała mnie po ramieniu, następnie odeszła. Po chwili stania w rozsypującym się otoczeniu, ociężałym krokiem ruszyłem w stronę wyjścia z szatni. Dzień się dopiero rozpoczął, a dla mnie był już zakończony. Idę do domu. Nie dam rady usiedzieć w szkole. Wszedłem na pierwszy stopień, gdy usłyszałem za sobą pociągnięcie nosem. Mimowolnie odwróciłem się w jego stronę… Super! Zdruzgotany skrzyżowałem spojrzenie z Sucrette. Cała roztrzęsiona tkwiła w objęciach Iris. Czyli słyszała? Ach nieważne. Przecież ma już pocieszyciela. Kładąc zapadające się w podłoże kroki, ewakuowałem się z piwnicy, z szkolnego korytarza, z dziedzińca… Kołyszącym chodem udałem się prosto do łóżka.