Sucrette & Kastiel part XX

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Słowa Debry krążyły w moim umyśle spychając mnie powoli w ramiona depresji. To śmieszne, że taka ostrość otworzyła mi oczy. To nie Kastiel był ślepcem, tylko ja. Wiem to. Ile błędów popełniłam i ile ran wyrządziłam. Kierowałam się dziecięcym egoizmem zrodzonym przez moją osobistą tragedię, nie zauważając jak bardzo krzywdziłam w ten sposób Kastiela. Nie. Specjalnie to czyniłam, bo chciałam go ukarać za…? No właśnie! Za mój brak zaufania. Wstyd mi. Muszę zmierzyć się z tym upokorzeniem i pierwszym krokiem w zmianie mojego życia będzie spotkanie Kentina, na którego właśnie czekałam w parku. Boję się zmierzenia z odpowiedzialnością za moją głupotę, lecz póki z nim nie zerwę, to nie ruszę na przód. Pragnę Kastiela, ani na moment nie zniknął z mojego serca, dlatego chcę o niego zawalczyć, jeśli to jeszcze możliwe. Chcę udowodnić mu, że nie jest dla mnie śmieciem, tak jak wmówiła mu to Debra. Dłonie zaczęły mi się pocić pod wpływem wzrostu stresu, gdy zauważyłam zbliżającego się Kena. Nie mogłam uciec, nie było odwrotu. Czas przeskoczyć lęk. Wstałam drętwo, a chłopak przytulił mnie na powitanie.

- Cześć kochana. – Odparł odsuwając się. Uśmiechał się czule, jak to miał w zwyczaju. Tak się cieszy… Jestem naprawdę okropna. Jak mogłam wykorzystać jego dobroć? Nie chcę go zranić. – Wszystko okej? – Dopytał zmartwionym tonem, dostrzegając moją markotność. Opuściłam głowę, ponieważ nie mogłam patrzeć w jego szmaragdowe błyszczące niewinnością kryształki.

- Kentin przepraszam… - Wydukałam ledwo co, czując trzęsienie ziemi tylko pode mną.

- W porządku Sucrette. – Położył mi dłoń na ramieniu, która wydawała mi się wyjątkowo ciężka. Niepewnie popatrzyłam na niego, czekając na jakiś wyraz żalu, zawodu, wściekłości lub innych smutnych emocji, jednakże on tylko uśmiechnął się niewyraźnie. – Wiedziałem, że tak będzie. Przeczuwałem taki finał naszej historii, od momentu, kiedy cię poznałem. Zawsze w twoich myślach był on. Mam nadzieję, iż tego nie pożałujesz i w końcu będziesz szczęśliwa. – Oznajmił bezpłciowym głosem. – No to co, żegnamy się? – Aż tak obojętne mu to, co się właśnie stało? Pełna pytań przytaknęłam głową, a chłopak uśmiechnął się jeszcze raz, po czym zaczął iść w stronę, z której uprzednio przyszedł. Stałam osłupiała, wtapiając puste spojrzenie w jego oddalające się plecy. To już koniec? Takie to proste, zakończenie z kimś, czegoś? Nie. Pewnie znów popełnię błąd, ale nie mogę tego tak zostawić. Nim się zorientowałam rzuciłam się, aby go przytulić. Objęłam go mocno, zatrzymując go w ten sposób.

- Kentin chciałam się w tobie zakochać, naprawdę. Jesteś cudownym chłopakiem i na pewno nie raz tego pożałuję! Jestem pewna, że gdzieś czeka na ciebie twoja druga połówka, którą na sto procent nie jestem ja… - Wydukałam jak katarynka. Plecy chłopaka w moich objęciach stały się zimne, tak jak jego dłoń, dotykająca mojej.

- Sucrette ja wiem, wiem. Dziękuję, ale teraz chciałbym zostać sam. – Jego głos drżał w tak dobrze znajomy mi sposób. Nie muszę widzieć jego twarzy, aby wiedzieć, że po jego policzkach musi płynąć przedstawicielka smutku. Faktycznie lepiej będzie jak go zostawię samego. Mężczyźni nie lubią pokazywać się w chwili słabości, muszę to zrozumieć. Puściłam go z cichym: przepraszam.

Mimo że zrobiłam coś okropnego to im byłam dalej miejsca zbrodni, to czułam ulgę. Czy to dobrze? Czy to kolejny wyraz mojego podłego charakteru? Nie jestem tego w stanie ocenić, jedyne co wiem, to iż czuję się lepiej. Bez tej presji. Usłyszałam dźwięk telefonu, więc siłą rzeczy sięgnęłam do kieszeni. Moje serce zamarło na moment, widząc nazwę dzwoniącego.

- Halo? – Ciężko było powstrzymać zaskoczenie.

- Sucrette jest problem z Demonem. Poważny! Przyjdź proszę! Nie dla mnie, dla niego! – Odezwał się roztrzęsiony głos Kastiela. Nie kłamie. Słyszę tą szczerość, nie mógłby udawać.

- Już biegnę! – Uprzedziłam nim jak oszalała pomknęłam w kierunku jego mieszkania. Czułam się rozdarta, ale pesymistyczne myśli związane z psem pchały mnie do przodu. Mknęłam niczym wiatr…

Podbiegłam bliżej do czekającego przed furtką Kastiela. Zatrzymałam się naprzeciwko niego. O dziwo nie czułam zmęczenia moim szybkim przybyciem w to miejsce. Adrenalina trzymała mnie jak narkotyk. Skrzyżowałam z Kastielem ponure spojrzenie. Jego zgarbiona postura i osępiały stan zdradzał, że nie jest dobrze. Po części ja za to odpowiadam, doskonale zdawałam sobie z tego sprawę. Jednakże nie czas myśleć o naszych uprzedzeniach w związku z nami.

- Co z Demonem? – Zapytałam od razu, mając w głowie same negatywne scenariusze.

- Chodź i zobacz. – Odpowiedział bezpłciowo. Emocje najwidoczniej opuściły skorupę jego pobliźnionego ciała. Pewnie linia jego życia pochyła w dół, kompletnie go dobijała. Zaprosił mnie do środka parterowej rezydencji. Dawno już mnie tu nie było, a i tak nic się nie zmieniło. No może oprócz bałaganu i obcości. Te miejsce było mi kiedyś drugim domem… Nieważne, to przeszłość. Teraz dziwił mnie brak merdającego ogona oraz powitalnego szczekania. Ten czteronożny buntownik nie przepuszczał okazji do pokazania swojego dzielnego pilnowania terytorium, więc skoro tym razem sobie odpuścił to musi być z nim źle. Kastiel zaprowadził mnie do swojej na wpół otwartej sypialni. Nakazał wejść mi pierwszej, tak też zrobiłam i przeraziłam się. Zakryłam dłońmi otwarte szeroko usta. Nie dowierzałam własnym zmysłom.

- Demon? – Wydukałam mieszanką szoku i rozpaczy. Zwierzak leżał na boku, jak nieżywy kamień. Opadłam na kolana i przysunęłam się do jego wychudzonego cielska, które niedawno tryskało energią. Pogłaskałam szorstką sierść. Nie reagował. Nawet uchem nie drgnął. Oddychał tylko ledwo wyczuwalnie.

- Leży już tak trzeci dzień. Weterynarz powiedział, że to przez jego stan psychiczny. Nie chce jeść. Nie chce pić. Nic. – Wyjaśnił Kas siadając na łóżku. Demon co z tobą? Czyżbyś nie chciał już żyć? Nie pozwolę się poddać. Nie dam ci odejść. Nie możesz zostawić Kastiela. Tylko ciebie ma, tylko ty go nie zawiodłeś. Zawsze przy nim tkwiłeś, więc nie opuszczaj go, tak, jak ja to zrobiłam.

- Już ja mu dam! – Oznajmiłam zawzięcie, zastanawiając się, co zrobić.

- Co zamierzasz? – Zainteresował się.

- Masz strzykawkę?

- Coś się znajdzie. – Nie dodawał żadnych zbędnych uwag. Posłusznie wstał i powędrował w stronę łazienki. Stał się poważny w swojej trosce o pupila. Nie wiedziałam, że potrafi taki być. Znaliśmy się tyle lat, a jednak są aspekty jego osobowości, o których nie miałam pojęcia. Naprawdę jesteśmy nieznajomymi, choć łączył nas kawał lat przyjaźni. Raniłam Kastiela pewnie głębiej i boleśniej, niż mogłam sobie to wyobrazić. Przyniósł mi przyrząd razem z kubkiem. Domyślił się mojego planu ocalenia psa. Nabrałam wody, a Kastiel usiadł obok mnie na podłodze. Położył głowę Demona na swoich nogach, aby była wyżej. Powoli wlałam mu w kąt ust niewielką ilość płynu, w przestrzeń między policzkiem a zębami. Co jakiś czas będę mu podawała niedużą dawkę, by zaczął dochodzić do siebie. Najpierw trzeba zadbać o jego pragnienie, potem będę się martwić o jedzenie. Bez tego drugiego na razie da radę, gorzej, gdybyśmy doprowadzili do odwodnienia jego organizmu. Gdy mu się polepszy, podamy trochę pokarmu. Pogłaskałam go delikatnie po główce. Nasze dziecinne zachowanie i nasz egoizm wpędził go w taki stan. Zaniedbaliśmy podległą nam istotkę przez swój niewyjaśniony upór.

- Kastiel co się z nami stało? – Rozległ się mój rozżalony głos.

- Codziennie zadaję sobie to samo pytanie. – Opadłam głową na jego twarde ramię. Choć miałam przed sobą chorego Demona, poczułam spokój powstały od jego bliskości.

- Boję się. Co jeśli Demon nie otworzy oczu? – Dopytałam zdruzgotana, jednak chłopak objął mnie ostrożnie, przytulając się. Znów obdarzył mnie swym ciepłem i bezpieczeństwem.

- Wybraliśmy silnego psa. Podniesie się, zobaczysz. – Starał się zabrzmieć pewnie, ale ja i tak wyłapałam lichą nadzieję i wątpliwość. Nie! Trzeba wierzyć! Ma rację. Demon zawalczy!