Sucrette & Lysander rozdział 17

Czekająca na ważny dzień.

Siedziałam przy biurku, gryząc końcówkę długopisu i głęboko zastanawiając się nad odpowiednimi zdaniami. Odjechałam na krześle kawałek od blatu. Zrobiłam kilka obrotów wokół własnej osi, po czym opadłam głową o tylne oparcie i spojrzałam w biały sufit, szukając na nim inspiracji. Usłyszałam pukanie do drzwi, więc burknęłam ciche „proszę”.

- Cześć, co robisz? – Zapytała uśmiechnięta Nina.

- Piszę list. – Odparłam zawiedziona trudnością tego zadania.

- Do kogo? – Dopytała rozglądając się po bałaganie. Podeszła bliżej i spojrzała po pustych kartkach.

- Do mojego chłopaka. – Posłałam jej rozmarzony uśmiech, na który odpowiedziała tym samym. Przytuliła się do mnie zadowolona.

- Właśnie. Miałaś go ostatnio mi przedstawić. – Zarzuciła mi wesoło.

- Wiem, ale się pokłóciliśmy. – Oznajmiłam trochę przybita tamtym czasem. Dobrze, że to już część rozmazanej przeszłości. Siostra popatrzyła po mnie zdziwiona.

- Ktoś się z tobą umiał pokłócić?

- Jak widać. – Nie jestem zbyt kłótliwym człowiekiem i raczej zawsze ulegam innym, więc rzadko kiedy z kimś się sprzeczam. Szczególnie z moją rodziną.

- O co poszło? – Musi to ją naprawdę dziwić. W sumie to nie ma czym się chwalić.

- Nieważne.

- A jak tam poszukiwania muzyka? – Zmieniła temat, nie ciągnąc wcześniejszego. Cała ona, dobrze wie, kiedy dać sobie spokój.

- Poddałam się z tym. – Westchnęłam smętnie, przysuwając się z powrotem do biurka.

- Co? Dlaczego? – Zmarszczyła brwi kolejny raz zaskoczona.

- Bo to było bezsensu.

- Bezsensu? To po co ja się tak starałam i zdobyłam dla ciebie ten porąbany notatnik?! – Wrzasnęła wkurzona, zaciskając pięści i czerwieniąc się na policzkach.

- Nie denerwuj się. – Powiedziałam spokojnie. Wyciągnęłam do niej rękę, chcąc pogłaskać jej ramię, lecz ona tylko uderzyła moją dłoń, nie zgadzając się na gest.

- Jak mam się nie denerwować? Gdzie się podziało twoje zaangażowanie? Co się z tobą stało? – Pytała zdruzgotana. Opuściłam głowę, nie wiedząc co odpowiedzieć. Nie chcę jej mówić, że w ten sposób niepokoiłam Lysandra, bo go znienawidzi i będzie obwiniać, gdy to ja sama jestem odpowiedzialna za moje decyzje.

- Po prostu się zmieniłam. – Rzuciłam cicho

- Tak, nie zaprzeczę. Ale na gorsze. – Burknęła, za nim trzasnęła drzwiami za sobą. Może ma rację… Nie powinnam tak olewać jej starań. Pomagała mi, wspierała, a ja to tak nie doceniałam. Włączyłam laptop i zajrzałam na stronkę związaną z tamtym koncertowym wydarzeniem. Nie pomyślałam o tym wcześniej, żeby po prostu napisać komentarz z zapytaniem o muzyka. Ułożyłam odpowiednią wiadomość… Opublikować czy nie? Przez to działanie za plecami Lysa będę miała wyrzuty sumienia, ale jednocześnie będę mogła spojrzeć w oczy siostrze. Dobra! To będzie mój ostatni ruch związany z tym tajemniczym piosenkarzem. Nic więcej już nie zrobię. Udostępniłam post, następnie klapnęłam komputer i wróciłam do przerwanego zajęcia. Kurczę już doświadczałam poczucia winy. Nie chcę się tak czuć, jakbym popełniła okropną zbrodnię. Nina będzie musiała mi wybaczyć, ale usunę to później.

Przybył ten oczekiwany przeze mnie dzień urodzin Lysandra. Zapakowałam elegancko prezenty i włożyłam je do torebki. Podkręciłam swoje długie i gęste włosy na lokówce oraz wyjątkowo umalowałam się. Znalazłam w szafie błękitną sukienkę, którą postanowiła wciągnąć na siebie. Jak szaleć, to szaleć. Dawno się już tak nie wystroiłam, więc gdy zeszłam na dół, od razu napotkałam szok rodziców, pytających mnie, czy to koniec świata. Straszne. Nalałam sobie wody i wtem dosięgnęło moich uszu przeraźliwe trąbienie z dworu. Zerknęłam na piekarnikowy zegarek. To już ta godzina, na którą byłam umówiona z Rozalią.

- Wychodzę. – Uprzedziłam rodziców, ubierając buty.

- O której wrócisz? – Zapytała zmartwiona rodzicielka, wychylając się za progu.

- Nie wiem mamo. – Odparłam, nakładając na siebie płaszcz. Podeszła do mnie i położyła dłonie na moich ramionach.

- Uważaj na siebie. – Uśmiechnęła się troskliwie, a ja przytuliłam ją na pożegnanie, po czym opuściłam dom. Przed furtką stał już starawy, ale dobrze utrzymany czarny samochód. Wsiadłam do tyłu zajmując miejsce obok Alexy’ego.

- Cześć wyglądasz jakoś inaczej. – Dodał na przywitanie dokładnie mi się przyglądając. Zainteresowana Rozalia odwróciła się szybko. Zlustrowała mnie uważnie i w skutku uśmiechnęła się szeroko.

- Ładniusio. – Mrugnęła mi oczkiem, następnie spojrzała na kierowcę, który wyciągnął do mnie rękę. –Ach, właśnie. Bo wy się jeszcze nie znacie. To jest Leo, mój chłopak i starszy brat Lysandra. – Opowiedziała wesoło Roza. Uścisnęłam kościstą dłoń, jakoś poddenerwowana. On jest członkiem rodziny mojego ukochanego, więc jest to trochę stresujące. Chciałabym, żeby zaakceptował mnie i polubił.

- Jestem Sucrette. Miło mi pana poznać. – Mruknęłam zawstydzona, lecz przyjazny uśmiech odgonił ode mnie stres.

- Mi również miło. Mów mi na „ty”. – Powiedział łagodnym, uprzejmym tonem. Cóż, tą cechę charakteru mają chyba rodzinną. Już nie mogę się doczekać poznania jego rodziców, choć może to być dużo trudniejsze.

__________________________________________________________________________________

Hej! Mam pytanko: Zważywszy na to, iż jedno opowiadanie dobiega końca, chciałabym się zapytać, z jaką postacią z słodkiego flirtu (obojętna - może być dziewczyna, osoba epizodyczna, dorosła, ktokolwiek) preferujecie następną historię? Piszcie śmiało wasze propozycje ^^

Pozdrawiam Was serdecznie i ściskam mocno ♥

Ach i sorki wielkie za brak Lysa w tym rozdziale.