Sucrette & Kastiel part XXII

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Nie mogłam w to uwierzyć. Wciąż obawiałam się, że żyłam w śnie, z którego zaraz okrutnie się wybudzę. Wyszłam przed dom napotykając uśmiech mojego chłopaka. Stał przed bramą w poniedziałkowy poranek i wiernie na mnie czekał, ukazując mi w ten sposób moją nową codzienność. Ból po uszczypnięciu udowodnił mi, iż to realność, a nie wytwór mojego zdesperowanego serca. Ochoczo podbiegłam ku Kastielowi, który czule mnie przytulił. Nie znajduję słów opisujących moje szczęście. Te całe cierpienie dobiegło końca. Ścisnęłam mocniej Kasa w pasie, nie chcąc go wypuszczać z rąk. On tylko zaśmiał się pod nosem, jak to on i pocałował mnie delikatnie w głowę.

- Nie klej się tak rzepie, bo twój tata mnie posieka. – Powiedział trochę zakłopotany, a ja spojrzałam na morderczy obraz mojego ojca w oknie. No cóż, jestem córeczką tatusia i pewnie dla niego jest to jeszcze nie do zaakceptowania. Tym bardziej, że nie przepadał za bardzo za Kastielem… No nic, z czasem się przyzwyczai. Tak jak ja, gdyż dalej nie dowierzałam w to, co się właśnie działo w moim życiu. – Idziemy? – Zapytał uśmiechnięty, a ja kiwnęłam głową i poszliśmy razem, spokojnym, nieśpiesznym krokiem.

Weszliśmy do klasy, trochę niepewnie. Stresowałam się przed spotkaniem z Iris i Lysandrem, którzy cały czas na swój sposób nam kibicowali. Przecież w piątek jeszcze nas pocieszali, a tu w przeciągu weekendu wszystko się zmieniło. Tak jak się spodziewałam, w związku najważniejsza jest rozmowa, bez niej, pewnie dalej tkwilibyśmy w tych bolesnych nieporozumieniach, nie mając pojęcia o tym, co w ten sposób traciliśmy. Ujrzałam tą parkę stojącą razem, więc po szybkim wymienieniu spojrzeń z Kastielem, podeszliśmy do nich z głupimi uśmieszkami. Popatrzyli na nas wielkimi oczami, najwyraźniej zszokowani faktem, iż stoimy obok siebie i się nie gryziemy.

- Stało się coś? – Zapytała lekko skrępowana, jakby nie chciała nadepnąć na minę.

- Właściwie to bardzo dużo. – Odparłam zawstydzona susząc zęby. Dziewczyna złapała się za policzki, powoli przyjmując do świadomości swoje odważne przypuszczenie.

- Nie mówcie, że… - Zaczęła, ale zauważając moje przytakujące kiwanie głową, zakryła swoje rozwarte usta. Lys zaczął klepać Kasa po ramieniu, w akcie gratulacyjnym, a radosna Iris uściskała nas mocno. – Nareszcie! Tak się cieszę! – Dodała.

- Sucrette czyli tą osobą, o której wspominałaś mi na urodzinach był Kastiel? Czemu ja tego wcześniej nie zauważyłem? – Pytał sam, siebie zdekoncentrowany Lysander, masując opuszkami palców przemęczoną skroń.

- Spoko Lys, ja też. – Trącił Kastiel z politowaniem dla swojej ślepoty. W sumie w tym wszystkim to każdy okazał być się niewidomym. Zresztą to już nie ważne, teraz liczy się to, iż w końcu nasze uczucia się dosięgły.

Dzień w szkole minął dość szybko, a ja nie miałam jeszcze okazji rozmówić się z pewną panną. Więc kiedy ubrana w kurtkę czekałam na Kastiela przed szkołą i zauważyłam jej plecy kierujące się do domu, od razu bez zastanowienia podeszłam do Debry idącej wraz z Rozalią.

- Hej dziewczyny. – Zawołałam, a one odwróciły się, zwracając na mnie swoją uwagę. Przystanęły zaciekawione moim zagadaniem. Debra znów założyła swoją maskę wyższości nade mną, lecz tym razem nic sobie z tego nie robiłam. Postanowiłam nie przejmować się takimi bezwartościowymi ludźmi. Zacisnęłam pięść, próbując powstrzymać się przed wybuchnięciem. Muszę być rozważna i opanowana, nie chcę pokazywać przed nią swoich słabości. – Debra wiesz z jednej strony powinnam ci przywalić za to wszystko, natomiast z drugiej podziękować. – W zdziwieniu uniosła jedną brew do góry.

- Co masz przez to na myśli? – Zainteresowała się, a ja zerknęłam na milczącą Rozalię.

- Roza to ten poniedziałek, w który możesz mi pogratulować. – Białowłosa zamrugała zdziwiona, jednak dość szybko zorientowała się, o co mi chodzi, gdyż pełna szczęścia rzuciła mi się na szyję.

- Suuucrette szczęścia, pomyślności i gromadki dzieciaków! Normalnie uszczypnij mnie! – Piszczała ściskając mnie i dusząc, jednakże ja tylko patrzyłam na głupią minę nic nie kumającej Debry, dającą mi mnóstwo satysfakcji.

- O co chodzi? – Zapytała ulegając swojej ciekawości.

- Jestem z Kastielem. – Wyjawiłam pełna dumy. Złośnica poczerwieniała na twarzy, przepełniona zazdrością i oburzeniem. To śmieszne, jak szybko potrafi zmienić swoją postawę, ponieważ w ułamku sekundy pozbyła cię pomidorowego odcienia z policzków. Wyprostowała się, zadarła nos i prychnęła z wyolbrzymioną pogardą dla mnie.

- Taaa? Naprawdę? Jakoś niczego nie zauważyłam. Jesteś pewna, że to nie wymysł twojej wyobraźni? – Ironia to chyba jej broń.

- Debra przestań już. – Zbulwersowała się Rozalia, która najwyraźniej miała już dość podłego charakteru swojej przyjaciółki. Szczerze, to nie dam się jej zaczepką. Wiem, że próbuje mnie zmanipulować i wpędzić w niepewność…

- No co? Widziałaś coś po nich? Według mnie nic między nimi nie ma. Niczego nie widzę…

- To może otwórz oczy. – Usłyszałyśmy gburowaty ton, więc wszystkie trzy spojrzałyśmy na Kastiela zatrzymującego się tuż obok mnie.

- Kas… – Zaczęła osłupiała, lecz on perfidnie ją zignorował, spoglądając na mnie z czułym uśmiechem. Wyciągnął do mnie dłoń, którą z wielkim biciem serca nieśmiało złapałam.

- Na razie Roza. – Rzucił ciągnąc mnie ostrożnie za sobą. Odeszliśmy w towarzystwie podekscytowanego wiwatu białowłosej. Ha! Mam nadzieję, że Debra zapadła się pod ziemię.

Wyszliśmy z Demonem na wieczorny spacer, tak jak to było za dawnych czasów. No, może z małą różnicą, w końcu nie robiliśmy tego jako przyjaciele, a jako para. Na samą myśl o tym czuję jak wszystko w środku mnie zaczyna się gotować. Każda chwila spędzona razem z nim, nawet, gdy jest zwykłym dokuczaniem, staje się moim unikatowym, szczęśliwym wspomnieniem. Moja poduszka przestała być mokra, no i zyskałam motywację do wyjścia z łóżka. Z Kastielem jest lepiej, niż mogłam to sobie wyobrazić. Mam nadzieję, że ten stan będzie utrzymywał się już na zawsze. Pogrążona we własnym świecie rozmyślań, nawet nie spostrzegłam, kiedy dotarliśmy na wzgórze, gdzie kiedyś Kastiel obiecał mi, iż nie da mi spokoju od swojej osoby. Po części spełnił swoją obietnicę. Spuściliśmy psa i sami usiedliśmy na kłodzie. W ciszy wpatrywałam się w gwiazdy, które migotały teraz tysiąc razy intensywniej, niż zwykle.

- Zauważyłeś jak piękne jest to niebo? – Przerwałam otulającą nas ciszę, zafascynowana na nowo odkrytymi urokami naszej planety.

- Nie… – Szepnął spokojnym tonem, zaskakując mnie. Przeniosłam spojrzenie na Kastiela, a on zamiast podziwiać nocne niebo, wbijał swoje oczy we mnie, próbując przebić mnie na wskroś. I jak ma cokolwiek dostrzec, skoro nie patrzy? – …Bo twoja uroda je przyćmiewa. – Początkowo myślałam, że się przesłyszałam, potem, iż to Lysander podpowiedział mu ten tekst, lecz dostrzegając jego powagę i niewyraźne rumieńce, zdałam sobie sprawę, jak wiele musiało go kosztować powiedzenie mi czegoś, co nie jest w jego stylu. Moje motyle w brzuchu znów zaczęły szarżować, gdy Kas zaczął powoli się do mnie zbliżać. Delikatnie wsunął rękę pod moje włosy, obejmując kark i pozostawiając po sobie przyjemną smugę po jego zimnym dotyku. Drżałam, wypełniona pragnieniem bycia w jego ramionach. Jego usta coraz bardziej skracały dystans między nami, serce biło mi jak szalone. Zaślepiona tymi wariującymi uczuciami, zamknęłam oczy. Czekałam… Czekałam… I się nie doczekałam. Czułam tylko jego oddech subtelnie pieszczący moją brodę.

- Właśnie coś sobie przypomniałem paskudo. – Odparł cicho, więc mimowolnie otworzyłam oczy.

- Co? – Dopytałam zniecierpliwiona. Przez tyle lat marzyłam o tych czułościach, nie chcę żeby mi ich nie dawał.

- Że nie powiedziałaś mi jeszcze, co ty do mnie czujesz. – Odsunął się kawałek, zabierając mi moją upragnioną bliskość…

- Czy to nie oczywiste? – Myślałam, iż wystarczająco pokazuję po sobie moje uczucia wobec niego. W miłości słowa są często zbędne, bo co z tego, że powiem mu „kocham” jeśli nie czuję tego całą sobą?

- Nie. Może tylko mnie zwodzisz… - Zsunął dłoń z mojego karku na ramię, powiększając przepaść między nami. Nie, ja nie chcę jej znowu czuć i w niej tkwić…

- No co ty, Kaaaas… - Nie ufa mi? A może znowu się ze mną droczy? Chyba raczej to drugie.

- To powiedz to.

- Nie.

- No powiedz, co ci szkodzi. – Ciągnął uparcie. Tę cechę mamy wspólną, jesteśmy prawdziwymi osłami.

- Nie wymuszaj tego u mnie.

- No to cię nie pocałuje. – Jego jeden kącik ust zadziornie uniósł się do góry . Naiwny myśli, że tym hasłem coś wskóra? Pfff jaki pewny siebie, jakbym nie mogła normalnie funkcjonować bez jego buziaków… Pff…. Dooobra. Coś w tym jest. No bo, tyle lat o tym wszystkim marzyłam, a on teraz w taki niemądry sposób odbiera mi moje przywileje.

- To szantaż?

- Tak. – Odpowiedział z głupkowatym uśmieszkiem.

- Nie bądź dzieckiem.

- Nie to nie. – Odburknął kompletnie się ode mnie odsuwając. Ehh, co ja z nim mam…

- Dobra, dobra. Powiem ci to, jeśli mnie pocałujesz. – Odwróciłam kota, ogonem. To ja tym razem przejmę inicjatywę tego przekomarzania się. Wezmę to, co mi się należy, nie koniecznie dając mu to, czego on pragnie.

- Ja tu dyktuję warunki. – Oburzył się niezadowolony obiegiem spraw.

- Nie to nie. – Przekornie zacytowałam jego słowa, a on spojrzał na mnie walcząc ze sobą. W końcu uchwycił mój podbródek i ponownie się przybliżył. Złączył nasze usta w namiętnym pocałunku, który odbierał mi resztki mojego racjonalnego myślenia. Po prostu odpływałam… Wiec, gdy odebrał mi moją przyjemność, poczułam wypełniającą mnie zimną pustkę. Jestem zachłanna, bo chcę więcej i więcej. Aż wstyd mi za to…

- No więc słucham. – Oblizał usta, niecierpliwie wyczekując mojej odpowiedzi.

- Dałeś się nabrać. – Pokazałam mu język, roześmiana. I co, łyso mu? To zawsze on góruje w dowalaniu mi, cieszy mnie, że chociaż teraz mogę mu porządnie dokuczyć.

- Tyyy! Oszustko niewyrośnięta. Już nigdy cię nie pocałuję.

- Jakoś to przeżyję. – Odwrócił się do mnie tyłem i skrzyżował ręce, widocznie obrażony. Był nie do poznania. Ach, ta jego upierdliwość i te nowe strony siebie, jakie dopiero teraz zaczął mi pokazywać… Są takie urocze. Nie będę się jak na razie z nim droczyć, przesunę to na późniejsze chwile, tymczasem niech łapie tą swoją nagrodę i satysfakcję. Przysunęłam się do jego ucha i szepnęłam cicho. – Kocham cię głuptasie.

~ KONIEC ~

__________________________________________________________________

Hej kochane! Jakby coś, to jeszcze dzisiaj pojawi się dodatkowy rozdział o Kastielu (tylko muszę go napisać - szczerze mówiąc). A tak co myślicie o tej historii? To pierwsze opowiadanie, które zakończyłam i powiem, że poczułam taki smutek wewnętrzny... Cóż... :)