Sucrette & Kastiel part XXI

PERSPEKTYWA KASTIELA

Obudziło mnie łaskotanie w nos. Stworzeniem odpowiedzialnym za tą pobudkę okazał się nie kto inny, jak w pełni przytomny Demon. Szturchał mnie swoim łobuzerskim pyszczkiem. Jak dobrze! Już wątpiłem w siłę tego stwora. Wyciągnąłem rękę spod głowy Sucrette, która lekko rąbnęła o podłogę. Lecz teraz nie o tym, w tamtej chwili najważniejszy był Demon. Od razu zacząłem się z nim witać, czochrając go po zadowolonej łepetynce i chudym cielsku.

- Demoś?! – Krzyknęła przebudzona Su podnosząc się do siadu. Chyba podekscytowanie znieczuliło ją od bólu, gdyż nie wykazała żadnego przejęcia uderzeniem. Uśmiechnęła się szeroko, gdy zwierzak wdarł się pod jej czułą dłoń. – Jak ja się cieszę! Czemu nas tak zamartwiłeś, łobuzie? – Zapytała żwawo na przemian ściskając go i głaszcząc. Wstałem spokojniejszy i nagle doszły do mnie skutki spania na panelach. Twardość i niewygodność dały popalić moim plecom, natomiast ciężar Su mojemu ścierpłemu przedramieniu. Jednakże to nic, w porównaniu z tym, co przeżyłem wczoraj i czego doświadczałem przez ostatni okres. I teraz dopiero uświadomiłem sobie, że moja ukochana jest tutaj i traktuje mnie, jak kiedyś, kiedy byliśmy blisko. Czy to przełom? Demon symulował, aby nas pogodzić? Mam pełno pytań, muszę się porządnie zastanowić, co zrobić z tym fantem. Spojrzałem na rozczochraną Su, łaszącą się z psem.

- Idź się ogarnij. Ja nas nakarmię. Chodź Demon. – Zawołałem udając się do kuchni wraz z wiernym pupilem. Za nim jednak opuściłem pokój, obejrzałem się za gościem, który uśmiechnął się do mnie radośnie. Och… Przez tą wczorajszą akcję trochę się zapomnieliśmy… Jak teraz będzie? Wszystko po staremu? A może zaczniemy budować relację od nowa? Lub po prostu powrócimy do tego, co między nami było do tej pory? Nie… Nie tym razem. Nie wypuszczę jej do domu, póki ze sobą nie porozmawiamy. Dość tego wygłupiania się. Czas postawić sprawy jasno!

Nakryłem do stołu i cierpliwie czekałem na kąpiącą się Sucrette. Dobra, kłamię. Strasznie się denerwowałem. Czułem się, jakbym siedział na igłach, które z każdą minutą oczekiwania stawały się coraz ostrzejsze. Chcę mieć już to za sobą. Dźwięk otwierających się łazienkowych drzwi wprawił mnie w niepokój. Stresuję się przed tą rozmową, ale za długo trwa ta szopka. Trzeba pokonać lęk. Człapanie stóp coraz bardziej się zbliżyło, aż w końcu za rogu wyszła piękna Sucrette, zupełnie mnie onieśmielając. Jak zacząć? Co mam powiedzieć? Wędrowałem spojrzeniem po blacie stołu, chociaż i tak nic nie widziałem. Myślałem tylko, nad dobrym ułożeniem zdań, wyrażających całą prawdę.

- Gdzie Demon? – Zapytała z przejęciem w głosie rozglądając się po pomieszczeniu. Dobra, muszę się opanować. Nie mogę się tak stresować.

- Wypuściłem go na chwilę na dwór. – Wyjaśniłem z pozornym spokojem biorąc w rękę widelec. Zajęła miejsce obok i popatrzyła zadziwiona na talerz z jajecznicą. No, nie jestem masterchef’em i tylko na tą wykwintną potrawę było mnie stać. Jednakże dziewczyna nie podniosła nawet sztućców. Przeniosła wzrok na mnie. Wyglądała jakby prowadziła ze sobą wewnętrzną walkę. Wyjątkowo wiedziałem o co chodzi. – Sucrette…

- Nie! Nic nie mów. Pozwól, że ja zacznę. – Przerwała mi nerwowo. Umilkłem, pozwalając jej na pierwszy krok. Skoro chce, nie będę się z nią tym razem kłócić. Bacznie obserwowałem jej zbieranie w sobie odwagi. – Co do tego, co powiedziała Debra to nie jesteś dla mnie śmieciem.  Faktycznie stałam się taką osobą, jaką mnie określiła, ale nigdy nie pomyślałam o tobie, jak o kimś bezwartościowym. I za tą całą akcję, przepraszam. Za te wszystkie przykre słowa skierowane w twoją stronę, za te wszystkie wyrządzone ci krzywdy… Przepraszam. Ja po prostu przestałam ci ufać, bo czułam się naprawdę okropnie. Tak nagle zerwałeś ze mną przyjaźń, skazując mnie na brak ciebie, a potem… U Lysa… Byłam taka niepewna, nie chciałam, żebyś potraktował mnie jak panienkę na jedną noc. Nie chciałam być tak przez ciebie postrzegana… – Dukała cała roztrzęsiona.

- Wiem to była moja wina. Miałem cię w ramionach i w taki głupi sposób cię z nich wypuściłem. Także cię przepraszam. Byłem takim tchórzem, nie potrafiłem o ciebie zawalczyć. Nie chciałem cię stracić, a i tak do tego doprowadziłem. To wszystko przez tą porąbaną niepewność. Dobijała mnie, tak samo jak świadomość, iż byłaś dziewczyną kogoś innego. – Oświadczyłem przygnębiony. Wyciągnęła rękę i położyła ją na mojej, uspokajając i siebie, i mnie.

- Kentin nie był wtedy moim chłopakiem. Szczerze to stał się nim dopiero po tym wydarzeniu z Debrą. I to nie dlatego, że go kochałam, tylko chciałam po prostu zrobić ci na złość. Wiem, głupie. Zdałam sobie z tego sprawę i zerwałam z nim. – Poczułem jak kamień spada mi z serca. Ogarnęło mnie nieopisywalne szczęście, które coraz trudniej było mi w sobie utrzymać. Nie chcę wiedzieć nic więcej! Jest wolna i w moim zasięgu. Mogę po nią sięgnąć! Nie wytrzymam. Splotłem nasze dłonie, ale wciąż doskwierał mi niedosyt.

- A ja nigdy nie przespałem się z Debrą. Nie mogłem tego zrobić, będąc zakochanym w tobie. – Wyznałem uśmiechnięty, jednakże do Su chyba nie do końca doszły moje słowa.

- Wiem. – Westchnęła smętnie, lecz po chwili zrobiła wielkie oczy. – Zaraz, co? Czy ty…

- Kocham cię. – Jej policzki pokryły się soczystym rumieńcem, a oczy zabłyszczały matowo. Wstała jak oparzona, aby rzucić się na moje kolana. Usiadła na nich, oplotła mnie rękami i przycisnęła czoło do mojego mostku. Mam nadzieję, iż nie usłyszy mojego szalonego bicia serca. Ono najwyraźniej próbowało wybić się na zewnątrz.

- Kas nie wierzę. – Szepnęła mieszanką ekscytacji, niedowierzania i ulgi.

- Myślałem, że dobrze o tym widziałaś. – Ciągnąłem, trochę dokuczliwie.

- Taak, ale… Nie mogę uwierzyć, iż w końcu moje uczucie jest odwzajemnione. Czy to sen? – Rozbawiony jej słodką reakcją, dotknąłem jej podbródka. Delikatnie uniosłem go w górę, by wtopić się w jej miedziane tęczówki dostrzegające w tej chwili tylko mnie.

- To nie sen. – Uśmiechnąłem się, a następnie ostrożnie złączyłem nasze usta w pełnym uczucia pocałunku. Ten, choć krótki, był najlepszym do tej pory. Nie wymuszony, nie pełen niepewności. Był naszym skromnym wyrazem miłości.