Sucrette & Kastiel dodatek

~ ROK PÓŹNIEJ ~

PERSPEKTYWA KASTIELA

Zawiał chłodnawy wiatr niosąc ze sobą kolorowe, wyschnięte listki. Tkwiłem na ławce, przyodziany w ciszę i spokój. Krajobraz parku stawał się coraz smutniejszy, doprawdy nie lubię tych łysiejących drzew. Ciemnozielony, pachnący przy koszeniu trawnik skrywał się pod barwnym dywanikiem. Kolejna jesień. Ile to już minęło, od naszego poznania? Przeniosłem wzrok w dół, na moje uda, służące tymczasowo za poduszkę. Sucrette korzystająca z ich usług, była moją drogą przyjaciółką, noszącą teraz miano mojej dziewczyny. Dotknąłem niewinnie jej bladego policzka. Zgarnąłem przydługie włosy, nigdy nie uczesane. Pasują do jej roztrzepanego charakteru. Prawdziwy z niej rozbójnik, lecz mimo to, dobre ma serce. Ja to wiem, jestem przy niej kawał czasu. Przez podstawówkę, gimnazjum, a teraz liceum. Podążałem za nią, jak prześladowczy cień. Byłem przy niej w każdej sytuacji, no prawie, nie licząc naszych burzliwych momentów. Jest dla mnie całym światem, codziennością, bez której nie wyobrażam sobie mojej egzystencji.

Delikatnie muskałem kciukiem zarys jej twarzy. Opuszkami kościstych palców przejechałem do płatka ucha po jej gładkiej skórze. Odnalazłem dziurkę po kolczyku. Może sprezentuję jej jakąś biżuterię, by mogła ją zapełnić? Powędrowałem dalej, krawędzią narządu słuchu, aż po samą kość policzkową. Zataczałem kółeczka, zauroczony. Nagle moja dłoń została zatrzymana. Obiekt łaskotania miał najwyraźniej dość. Przebudzona przekręciła się ostrożnie, nie puszczając mojego nadgarstka. Teraz jej smukła buźka była na wprost. Miedziane oczy błyszcząc wtapiały się w srebro moich tęczówek.

- Co ty robisz kochany? – Rzuciła miłe określenie, do którego jeszcze nie zdążyłem przywyknąć, choć minął już rok. Od początku naszej znajomości byłem dla niej okrutny i myślałem, że nic między nami się nie zmieni, a tu proszę. Moje serce już od dawna przestało cierpieć z niespełnionej miłości.

- A tak miałem ochotę cię pomiziać, knypku. – Posłałem jej ciepły uśmiech, byłem szczery. Nie musiałem kombinować, jak to było zazwyczaj w okresie naszej przyjaźni.

- Więc to tak zboczuku? – Przysunęła moją rękę i… Ucałowała palec wskazujący! Mimowolnie zrobiło mi się cieplej. Niegdyś połknięte motyle, znów próbowały wydostać się na zewnątrz. Zwyczajny gest, a sprawiał mi tyle szczęścia. Nie był to pierwszy taki pocałunek, niemniej jednak poczułem się uszczęśliwiony. Pokazywała mi w ten sposób, jaki cenny dla niej jestem. Dokuczliwie pstryknąłem ją w nos. Ta podrażniona zabrała swą łepetynkę, podnosząc się do siadu. Przetarła oczy, po czym rozejrzała się dookoła. – Ej, gdzie jest Demon? – Sam także skopiowałam zachowanie. Wystraszony, aż wstałem, nigdzie nie widząc czarnego psa.

- Demon! – Zawołała głośno. Zwierz od razu reagował na nasze głosy, więc czemu tym razem nie przyleciał? – Kastiel nie widzę go nigdzie!

- Kurde, gdzie on poleciał? – Burknąłem zdenerwowany. – Chodź go szukać. – Rozkazałem, ruszając w swoją stronę. Słyszałem tylko jej desperackie nawoływania, kiedy oddalałem się od ławki… Zaraz, zaraz. Mam deja vu… Przeogromny strach dał mi kopa, abym czym prędzej pobiegł do Su. Jeśli dobrze pamiętam, to właśnie przy tej chwili stało się „to”. Poznała tego głąba i w skutkach wszystko między nami zaczęło się psuć…

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Gdzie on jest? Ten mały czarny łobuz? Rozglądałam się uważnie w poszukiwaniu Demona. Wiem, że jak na psa jest wystarczająco poradny, ale... Zatrzymałam się. Stanęłam jak wryta widząc Kentina ze swoim mopsem, a przy nim rozbrajającego owczarka. Eee… Czy ja mam deja vu? Odnoszę wrażenie, że już podobna sytuacja się odbyła, cóż nieważne. Podeszłam do chłopaka z przyjacielskim uśmiechem. Dawno go już nie widziałam.

- Cześć Kentin. – Odparłam na powitanie. On spojrzał na mnie swymi szmaragdowymi oczami, które nawet teraz próbowały mnie oczarować. Wodziły mnie swoim pięknem.

- Witaj Sucrette. Coś ciągnie tą twoją bestyjkę do mnie. – Oznajmił z beztroskim uśmiechem. Cieszę się, że nie ma do mnie żalu za nasz mały epizod w przeszłości. Tak jak mu się przyglądam, to raczej nie zmienił się od tamtego czasu. Wciąż rozsyła wokół aurę dobroci, na którą się złapałam z moim obolałym sercem. – Wyglądasz inaczej. – Dodał po chwili, gdy jego wzrok dokładnie mnie zlustrował.

- Tak? – Zapytałam zdziwiona, oglądając moje rozdwojone końcówki. Chyba trzeba zmienić tę fryzurę. On poklepał mnie po ramieniu, jak dobrego przyjaciela.

- Widzę, że miłość ci służy. Jednak Kastiel dba o twój uśmiech. Ma szczęście. – Zaśmiał się pod nosem, przy okazji jakoś mnie zawstydzając. – Ach widziałem też, iż nawet zadbał o twój sens porannego opuszczania łóżka. – Przypominał nasze skrawki rozmowy, lecz tym aspektem mnie zaskoczył. Jak to widział?

- Co masz na myśli? – Zdziwiłam się, czując jak zmarszczki między brwiami mi się powiększają.

- Nie wiesz? – Dopytał zaskoczony, po czym wyciągnął z kieszeni swoich spodni moro telefon. Zaczął w nim czegoś szukać, a ja coraz bardziej się dziwiłam. Dopiero, kiedy Ken pokazał mi selfie Kastiela ze mną śpiącą u boku i jeszcze z niezrozumiałym dla mnie dopiskiem „i kto teraz jest na wyższym poziomie?”, wszystko pojęłam. Zbladłam. Jaki wstyd. Czy ta farba zaszkodziła już Kastielowi na mózg? Zabiję go! Uciekłam spojrzeniem gdzieś w bok, chcąc zapaść się pod ziemie. Udało mi się dostrzec tego szkodnika. Stał niedaleko i gapił się na nas, jakbyśmy popełniali zbrodnie w biały dzień.

- Miło było cię znów zobaczyć, tymczasem żegnam się, bo muszę kogoś zamordować. Trzymaj się. – Rzekłam starając się zachować spokój. Roześmiany Kentin pogłaskał mnie po mojej rozczochranej czuprynie.

- Okaż mu cień litości. Papa. – Pomachał mi ręką, a ja podbiegłam do Kastiela z żądzą mordu. Ten obrażony, zmierzył mnie zezłoszczonym spojrzeniem.

- Co to za łaszenie się do innego? – Burknął nadąsany. Zacisnęłam pięści, starając się nie popełnić morderstwa przy świadkach. Dopiero w domowym zaciszu wypruję mu flaki.

- Kastielku. – Zaczęłam łagodnie z wyszczerzonymi w uśmiechu zębami, jakbym pomalowała je sobie czymś niesmacznym. – Mógłbyś mi łaskawie wyjaśnić, dlaczegóż to, wysłałeś Kentinowi zdjęcie, jak sobie słodko obśliniałam twoje ramię podczas snu?! – Kładłam syczący nacisk na każde słowo.

- Demon, co to za ucieczki? Nie ładnie tak. Zły piesek. - Zanucił, schylając się do psa, by go pogłaskać. Bezczelnie mnie zignorował. Wzięłam głęboki wdech i wydech, wdech i wydech… To nie pomaga!

- Kastiel masz pięć sekund, żeby wiać. – Rzuciłam wkurzona, a on zapiął psa na smycz i teatralnym krokiem ruszył przed siebie. Szedł, nawet się nie oglądając. Po chwili jednak schował się za drzewem. Szczerze? To już nie ogarniam jego zachowania… Co on chce się bawić w chowanego? Usłyszałam dzwonek mojego telefonu, więc siłą rzeczy sięgnęłam po niego. - Co? – Wydusiłam sama do siebie, spostrzegając dzwoniącego. To oczywiście był Kastiel! Zupełnie osłupiała odebrałam i przyłożyłam słuchawkę do ucha.

- Chcesz jeszcze zobaczyć psa? – Powiedział całkiem poważnie swym niskim, lekko zmutowanym głosem.

- Eee, tak? – Ta odpowiedź brzmiała bardziej jak pytanie, niż twierdzenie.

- Zostaw przysięgę na papierze o niekrzywdzeniu pana Kastiela przy najbliższym drzewie. To jest okup, rozumiesz? – Właśnie nie do końca rozumiem sytuację. Czy ja jestem w ukrytej kamerze? Czy on jednak porzuca gitarę, by wstąpić do kabaretu? A może do cyrku, jako klaun? Nawet nie potrzebna mu charakteryzacja… Ech… Westchnęłam. Bez słowa odrzuciłam połączenie i powolnym krokiem powędrowałam w stronę żartownisia. Im byłam bliżej, tym mniejszą miałam ochotę na zabicie go. Po prostu walnę go w ryj i na tym się skończy wymierzanie mu sprawiedliwości. Oparłam się ramieniem o korę i zajrzałam za pień. Pustka. Gdzie on zniknął? Rozmył się w powietrzu, czy jak? Poczułam stukanie w ramię, więc się odwróciłam i zanim, jakkolwiek zareagowałam, zostałam uchwycona za kurtkę i czule pocałowana. Zamknęłam oczy, rozpływając się w dobrze znanym uczuciu. Wiem, do kogo należą muskające mnie usta, czyje dłonie ochładzają mój policzek. Czyj był ten zapach i to ciepło. Po chwili odsunął się z niewinnym uśmieszkiem, który rozkruszył całą moją złość na niego.

ZŁOŚCIMY SIĘ I WYBACZAMY

TAKA JUŻ JEST, TA NASZA MIŁOŚĆ

- SUCRETTE & KASTIEL -