Sucrette & Lysander rozdział 11

Doświadczająca uzależniających uczuć szczęścia.

- Sucrette wstawaj, pobudka. – Słysząc ten upiorny budzik, niechętnie otworzyłam zaspane oczy. Jednak widok ukochanego odegnał ode mnie poranną złość, a zastąpił uczuciem szczęścia. Witał mnie piękny uśmiech, należący tylko i wyłącznie dla mnie.

- Śniadanie czeka. – Odparł pieszczotliwie, głaszcząc mnie po policzku w akcie odgarnięcia niesfornych kosmyków wpadających mi do ust. O nie! Zakryłam twarz dłońmi, orientując się jak źle muszę wyglądać. Nie należę do pań, które śpią i budzą się jak aktorki w filmach.

- Nie patrz na mnie, wyglądam strasznie. – Wyjęczałam w zawstydzeniu, lecz chłopak zaśmiał się pod nosem. Rozsunęłam palce, żeby móc zobaczyć jego minę. Och. Co to za wyraz?  Przykucnął i ostrożnie odsunął moje ręce. Nie potrafiłam zaprotestować, bo jego wypełnione czułością spojrzenie zupełnie mnie zaczarowało.

- Jak dla mnie to teraz wyglądasz najlepiej. Całkowicie naturalna, tym samym przepiękna. – Ukuło mnie w klatce piersiowej, a w podbrzuszu zawirowała płynna euforia. Takim jednym zdaniem, jednym komplementem potrafi wprawić w narkotykową ekstazę.

- Lysander dziękuję, że jesteś. – Tylko taka odpowiedź przyszła mi do głowy. Nie jest to fraza, która może być kierowana do byle kogo, więc myślę, iż dotrze do niego świadomość ile dla mnie znaczy. I wcale mnie nie zdziwiło, kiedy rozszyfrował siłę tej wypowiedzi, co zdradziły mi namalowane na jego policzkach niewyraźne rumieńce radości.

- Ja również ci dziękuję. – Rzekł głębokim tonem, przybliżając sobie moją dłoń do warg. – Nie mogę w to uwierzyć, że tak mała osóbka stała się całym moim światem. – Dodał kładąc delikatne pocałunki kolejno na każdym palcu, przesyłając przyjemny dreszcz. Ach! Takie odważne zachowania są dla mnie niebezpieczne. Przyprawiają mnie o duszności, gorączkę oraz nieprzyzwoite pragnienia, które w zupełności mnie zawstydzają. Jestem ciekawa, czy tylko ze mną tak się dzieje.

- Lysander. – Westchnęłam głęboko, gdy odsunął się kawałek. Podciągnęłam się do siadu, aby mocno go przytulić. Chciałabym pozostać tak już na zawsze.

Ostatnie wydarzenia krążyły w moim umyśle, nie pozwalając mi się nad niczym skupić. Wciąż czułam na sobie świadectwa uczuć Lysandra. Na czole uświadomienie bezpieczeństwa w jego ramionach, na ustach słodki smak przynależności do siebie. Kto by pomyślał, że w przeciągu paru dni kłamstwo stanie się prawdą. To siła głosu muzyka pokierowała mnie w tą stronę, pozwalając ingerować przeznaczeniu. Tak rozmyślając przygotowywałam stół na wspólny, niedzielny posiłek. Czas kiedy wróciłam od Alexy’ego do pory obiadowej uleciał z prędkością światła. Domownicy odpoczywali w zakamarkach czterech ścian. Mama doprawiała kaczkę w kuchni, starając się dogodzić naszym podniebieniom. Ojciec leniwił się przed telewizorem łapiąc oddech między wołającą go papierkową pracą księgowego, a Nina… Właśnie weszła do jadalni z wielkim uśmieszkiem i błyszczącymi oczętami.

- Cześć Su, gdzie wczoraj byłaś? – Zapytała robiąc niepozorny krok w moim kierunku. Popatrzyłam na nią podejrzliwie, mając wrażenie, iż coś knuje.

- U Alexy’ego. – Odparłam kładąc nóż po prawej stronie talerza.

- Fajnie było? – Jej zainteresowanie staje się dla mnie coraz bardziej niepokojące. Wróciłam do niej wzrokiem i zmarszczyłam brwi.

- No tak. Dlaczego pytasz? – Zadałam pytanie, licząc na konkretne wyjaśnienie tego jej zaciekawienia, jednakże łuk jej warg rozszerzył się, pokazując białe ząbki.

- A nie mogę? Powiedz, czy ty o czymś nie zapomniałaś? Znaczy „o kimś”? – Wyprostowałam się w zastanowieniu. Ostatnio bywam rozkojarzona, ale żeby o czymś kompletnie nie pamiętać? Raczej mi się to nie zdarzało. Przyjrzałam się temu psotnikowi dokładniej i dopiero teraz przyuważyłam w nienaturalny sposób splecione z tyłu dłonie. Coś chowała za swoim drobnym ciałkiem. W domyśleniu musi być to jakiś lekki przedmiot.

- Co tam masz? – Dopytałam dociekliwie.

- Ta – da! – Krzyknęła prostując ręce trzymające czarny notes. Podekscytowanie biło z jej radosnej buźki, natomiast u mnie pogłębiło się tylko zdziwienie. Co to? Rozłożyłam dłonie, a mocniej zmarszczone czoło, aż za bolało. – Suśka! To jest wskazówka! Dzięki temu odnajdziesz muzyka! – Lekko zniecierpliwiona wypowiedziała głośno te trzy zdania, sprawiając, że wszystkie emocje się ze mnie ulotniły. Pozostawiały po sobie odczucie zdrętwienia. Nie potrafiłam uwierzyć własnym zmysłom. Obraz to iluzja, słowa Niny to tylko omamy. To próbował wmówić mi roztrzęsiony mózg, jednak wiecznie działające na przekór serce drżało w nadziei i ekscytacji.

- Skąd? – Tylko tyle wydusiłam, gdy nieświadomie odbierałam jej zdobycz, wpatrując się w jednobarwną okładkę.

- Wczoraj byłam u właściciela tamtego klubu. Nie chciał mi niczego zdradzać, jednak dał to, abym oddała właścicielowi. – Zachichotała klaszcząc sobie samej. Pogłaskałam chropowaty przód, po czym uszczęśliwiona rzuciłam się siostrze na szyję, mocno ją ściskając.

- Dziękuję! Jesteś boska! – Zawołałam, zastanawiając się jak mam wyrazić jej wdzięczność.

Wykąpana usiadłam na łóżku, trzymając w dłoniach notes. Jeszcze nie zajrzałam do środka i szczerze to czuję się rozdarta. Ta książka jest prywatna, nie wiadomo, co może być zapisane w środku. Jeśli są tam przelane czyjeś uczucia to nie powinnam zaglądać, jednakże jest to jedyna możliwość, by odnaleźć prawowitego posiadacza. Wahałam się, bo nie chcę być wścibska. Kurczę, zajrzeć, czy nie? Dobra! I tak już pokazałam się z gorszej strony, niczego nie mam do stracenia. Z wariującymi wyrzutami sumienia przerzuciłam okładkę spoglądając na stronę tytułową. Szok! Kompletny szok! To musi być jakaś pomyłka, niemożliwe. Zasłoniłam dłońmi otwarte usta, a pusty wzrok wbiłam w sufit. Drwisz sobie ze mnie? Jeszcze raz, dla upewnienia spojrzałam na starannie napisane imię i nazwisko. Ciało nie wiedząc, jak ma zareagować, pozbawiło mnie pełnej sprawności nad sobą. Jak to? Nie mogę tego pojąć…