Sucrette & Lysander rozdział 10

Zmieniająca kłamstwo w prawdę.

Na niebie pojawiły się pierwsze gwiazdy, gdy moja kochana mama podrzuciła mnie pod dom przyjaciela. Stwierdziła, że woli mnie zawieść i mieć pewność bezpiecznego dotarcia, a nie szwendania się po zakamarkach miasta. Zadzwoniłam do drzwi, nie mogąc doczekać się spotkania. Potrzebuję komuś się wygadać o tym całym zamieszaniu związanym z Lysandrem. Dalej próbuję wmówić sobie, iż to był tylko sen. On nie mógł tego słyszeć. No, gdybym nie darła się jak głupia to by nie usłyszał. Po raz kolejny udowadniam mój poziom idiotyzmu. Nie chcę iść w poniedziałek do szkoły, może się rozchoruję? Przecież desperacko biegłam ze szkoły do łóżka bez kurtki. Już czuję, jak powoli ogarnia mnie wymyślone przeziębienie.

- Cześć Suśka. – Zawołał radośnie Alexy rzucając mi się na szyję przez otwarte wejście. Poklepałam go po plecach, dając znak duszenia się przez jego bolesny uścisk.

- Cześć. – Wydukałam wypuszczona z śmiercionośnych ramion. Nabrałam powietrza w płuca, którego przez chwilę nie potrafiłam dostarczyć. Weszliśmy do środka przedpokoju. Przywitało mnie przyjemne ciepło, ogrzewające moje zmarznięte policzki.

- Sucrette może teraz mi wyjaśnisz twoje piątkowe zniknięcie? – Zapytał stojąc z założonymi rękoma jak ojciec, przyłapujący swą córkę na późnym powrocie. Zdjęłam buty i odwiesiłam kurkę pożyczoną od siostry. Smutne, że nosimy ten sam rozmiar, przy czym ona chodzi do gimnazjum, a ja już do drugiej klasy liceum.

- Właśnie chciałam z tobą o tym porozmawiać. Ale garderoba to nie miejsce na to. – Na dźwięk moich słów skrzywił się, po czym podrapał nerwowo po potylicy. Zmarszczyłam brwi, zaniepokojona. Znałam go na tyle dobrze, żeby rozszyfrować to zachowanie.

- Wiesz, jeśli chcesz mi coś powiedzieć prywatnego to tylko tu jest na to miejsce.

- Dlaczego? – Zapytałam, choć w duszy wiedziałam jaki jest tego powód.

- Mam gościa. Chciałem ci go oficjalnie przedstawić. – Czy mi się wydaje, czy pokrył się lekkim rumieńcem? Interesujące, nie widziałam u niego jeszcze takiej miny. Zazwyczaj nic go nie krępowało, nawet wręcz przeciwnie. Jak prawdziwa kumpela nie raz zaciągał mnie do sklepu z bielizną, by mi coś dobrać. Ach, te jego wybryki. Weszliśmy razem po schodach na drugie piętro. Było dość ciemno, muszą oszczędzać na rachunkach. Tak sobie żartuję tylko. Otworzył mi wrota do jego pastelowego pokoiku, a na puchatym dywanie, który przez otwartą paszczę misia polarnego lekko przerażał, siedział po turecku chudy brunet z wielkim, przyjaznym uśmiechem. Wstał prędko, aby wyciągnąć do mnie dłoń w akcie powitalnym.

- Hej, to ty jesteś ta sławna Sucrette, o której tyle słyszę? – Podskoczyły do góry jego idealnie wyprofilowane brwi z czarnym kolczykiem w jednym łuku.

- Tak, to chyba ja. A ty jesteś…

- To jest Alan, mój chłopak. – Spojrzałam na Alexy’ego patrzącego w zawstydzeniu na swoje zderzające się palce wskazujące. Wróciłam wzrokiem na trzymającego moją rękę chłopaka, po czym posłałam mu przyjacielski uśmiech.

- Miło mi cię poznać. – Oznajmiłam. Puściliśmy się, żebym mogła usiąść grzecznie na podgrzewanej podłodze w oczekiwaniu na chłopców, którzy skoczyli do kuchni po przekąski. Rozejrzałam się po niewielkim pomieszczeniu z fiołkowymi ścianami i poprzyklejanymi zdjęciami. Dobrze znam te fotografie, bo sama pomagałam mu je wybrać. Zainteresowana podeszłam bliżej, bo pojawiły się jakieś nowe. Oprócz naszych wspólnych zapisanych jako obraz wspomnieniach ukazały się też z Arminem oraz najnowsze z Alanem. Zawsze lubił takie rzeczy, więc wcale mnie nie dziwi, że już uwiecznił ich razem na wytynkowanych pustakach. Zmarszczyłam brwi słysząc dzwonek do drzwi, jednak szybko go zignorowałam myśląc, iż to Armin. Tylko zaraz, tak późna godzina i ten gracz spędzał by czas na zewnątrz? Do pokoju wszedł Alan, więc zapytałam o gościa.

- Przyszedł Lysander. – Co? Rozszerzyłam oczy. Nie, to niemożliwe.

- Suśka pomyślałem o tobie i żebyś nie czuła się samotna to zaprosiłem twojego chłopaka. Cieszysz się?! – Wrzasnął Alexy pojawiając się za Alanem z talerzami kanapek. Pierwszy raz pragnę go zamordować. Mogę? Czuję jak z mojej twarzy uleciało całe życie, sprawiając, że utożsamiłam się z kamieniem. Chciałam zamknąć oczy, żeby nie ujrzeć wychodzącego za progu Lysandra, ale nie mogłam nawet mrugnąć. Zdrętwiałam, przerażona.

- Witaj Sucrette. – Posłał mi niezręczny uśmiech. Ogarnij się, udaj, iż tamta sytuacja nie miała miejsca. Tak, udawaj głupią, dobrze ci to idzie.

- Cz-cześć. – Odparłam drętwo, licząc z ilu desek składa się panelowa podłoga. – Pomóc wam chłopcy? – Zapytałam próbując jakoś rozluźnić te napięcie unoszące się w powietrzu. Alexy dał mi do potrzymania nakrycie z jedzeniem, następnie wyszedł z pokoju, by wrócić z małym, niskim okrągłym stoliczkiem. Odsunął sobie nogą rozłożonego misia i położył na środek. Na nim odstawiliśmy naczynia.

- Ach nie ma szklanek. To ja przyniosę. – Zaproponowałam chcąc wydostać się z tego pokoju, ponieważ dość mam świdrującego mnie wzroku Lysandra.

- Dzięki Su. – Odparł Alexy siadając na podkulonych łydkach obok swojego chłopaka.

- Pomogę ci. – Rzekł Lysander, gdy mijałam go patrząc na swoje skarpetki w serduszka.

- Nie trzeba. – Odburknęłam schodząc na dół. Spłoszyłam go, bo nie słyszałam śledzących mnie kroków.

Przez całe posiedzenie rzadko kiedy się odezwałam, a moimi stałymi punktami wzrokowej uwagi był Alexy, stół i moje nogi. Nawet nie śmiałam skierować spojrzenia w stronę Lysandra. Matko, sądząc po ich dyskusji to ta trójca już nie raz spędzała ze sobą czas. Tyle rzeczy działo się za moimi plecami, żałuję braku udziału w nich. Kurczę, nie ma co się dołować. Teraz powoli staję się częścią tych wydarzeń i nie mogę patrzeć w przeszłość, robiąc krok ku przyszłości. Co do Alana, okazał być się tak samo rozgadany, co jego niebiesko włosy kompan. Wsłuchując się w barwę jego głosu, cały czas miałam wrażenie, jakbym już gdzieś wcześniej go słyszała. Zastanowiłabym się nad tym głębiej, gdyby nie rozpraszający byt pewnego pana. No nie wysiedzę tak dłużej.

- Alexy czy ja już bym mogła iść spać? – Zapytałam szukając jakiegoś wyjścia z sytuacji. Chłopak popatrzył na mnie lekko zdziwiony, po czym zajrzał na wyświetlacz telefonu.

- W sumie to trochę późno. No dobra. – Westchnął łapiąc stolik za blat i przesuwając w kąt, tworząc miejsce na środku. Ciekawy sposób na zrobienie porządku.

- Idę się przebrać. – Oznajmiłam zabierając swój plecaczek z piżamą w środku. Unikając wzroku Lysandra, pośpiesznie powędrowałam w stronę wyjścia.

- A ty Lys masz coś luźniejszego? – Wyłapałam jeszcze, gdy zeszłam na dół.

Gdy wróciłam ujrzałam na podłodze rozłożony materac i półnagiego Lysandra siedzącego na łóżku. Szybko odwróciłam spojrzenie, nie chcąc przyglądać się jego wyrysowanym mięśniom, które kusiły, by dotknąć. Odłożyłam, gdzieś na bok plecak i opadłam na materac.

- Tam śpią Alexy i Alan, dla nas jest łóżko. – To chyba jakieś jaja. Mam dzielić z nim łoże? Nie chcę, nie chcę, nie chcę. Nie w tym stanie. Nie, gdy wie o moich uczuciach. Nie, gdy ma nade mną przewagę. Czemu nie mogę cofnąć czasu? – Sucrette czy ty… mnie nienawidzisz? – Rozszerzyłam oczy na dźwięk nietypowego pytania. Zaskoczona odwróciłam się, by po raz pierwszy tego wieczoru spojrzeć na jego twarz. Ech? Ten wyraz… Wyglądał jak zbity pies. Ale jestem głupia, sprawić, żeby chłopak, którego kocham był tak przygnębiony. Jestem dziecinna. Zamiast zmierzyć się z nim i tym, co powiedziałam, to bezczelnie go ignoruję, tym samym go raniąc. Co z tego, że wykrzyczałam mu miłość, skoro moimi czynami pokazuję coś zupełnie sprzecznego. Podeszłam do niego na kolanach i spojrzałam w górę, aby skrzyżować nasze oczy.

- Przepraszam cię za moje zachowanie. Nie nienawidzę cię, tylko wstyd mi za… - Zniżyłam wzrok, lecz po chwili znów wróciłam - … Moje wyznanie. Czy mógłbyś o tym zapomnieć?

- Puk, puk! – Usłyszałam odgłos dźwiękonaśladowczy padający z ust Alexy’ego. – Sorki, że wam przeszkadzam słodziaki, ale won do wyra, bo chcemy iść już spać. – Rozkazał wchodząc w towarzystwie ukochanego. Mimowolnie wniosłam swoje ciałko na łóżko, siadając obok Lysandra. Alexy zgasił światło, po czym opadł razem z Alanem na materac. Popatrzyliśmy z Lysandrem po sobie, a następnie powtórzyliśmy zachowanie kolegów. Tylko u nas było w tym mniej uczucia, bo i ja, i Lysio odwróciliśmy się do siebie tyłem. Wiem, że nie powinnam tak się czuć, ale wypełnia mnie dziwna ekscytacja objawiająca się podwyższeniem temperatury ciała oraz motylami fruwającymi w podbrzuszu. Kurczę. To może być jedyna taka sytuacja w moim życiu, więc czy mogę ją wykorzystać? Kogo ja się będę pytać, najwyżej każe mi się od siebie odsunąć. Odwróciłam się, by przytulić się do pleców ukochanego. Były takie ciepłe i duże. Przysunęłam nos, aby wciągać jego przyjemny zapach jak narkotyk. Był odurzający. Rozmarzona, powędrowałam dłonią na jego brzuch, przyciskając się najmocniej jak tylko mogłam. Palcami lekko miziałam jego delikatnie wyrysowane mięśnie. Nagle chłopak także się do mnie odwrócił.

- Sucrette, bo wiesz... – Zawahał się, delikatnie łapiąc moje ręce. Odsunęłam się od jego klatki piersiowej, aby spojrzeć na jego twarz. Mimo że było ciemno potrafiłam dostrzec jego migoczące oczy niewinne się we mnie wpatrujące.  – …Nie mogę zapomnieć o twoich słowach. To jest dla mnie niemożliwe, bo sam zmierzam się z tymi samymi uczuciami. Jesteś tą, którą śmiem nazywać mianem mojej „pierwszej miłości”. – Zabiło mi szybciej serce, a motyle zaczęły szaleć w dzikich tańcach radości. Nie mogę w to uwierzyć, czy to sen na jawie? Nie, to nie sen! To dzieje się naprawdę. Moje uczucia są odwzajemnione? Niech mnie ktoś uszczypnie. Pokierowana napływającym szczęściem wyrwałam ręce i przysunęłam się, aby mocno go przytulić. On także mnie objął, pozwalając usłyszeć jak tępo jego serca zgrywa się z moim.

- Jak? – Wydukałam w kompletnym szoku.

- Nie mogę tego racjonalnie określić. Stało się, nawet nie wiem kiedy. Po prostu pewnego dnia obudziłem się wypełniony uczuciem do ciebie. – Wyjaśnił, lekko drżącym głosem. Szkoda, że nie widzę jego twarzy, bo pewnie czerwień wypala mu policzki. Widać, jego także ugodziła strzała. Zaczął delikatnie odgarniać włosy z mojego czoła, by chwilę później musnąć je wargami. Ach. Przeleciał mi po ciele dreszcz. Spojrzałam mu w oczy, które błyszczały teraz tysiącem gwiazd. Patrzyły tylko na mnie, obdarzając ciepłym uczuciem. Jak zahipnotyzowana podciągnęłam się w górę, ażeby pocałować moją prawdziwą, unikatową miłość.

______________________________________________________________________________________

Hej! Rozdział naprawdę długi, zastanawiałam się, czy nie podzielić go na pół, ale potem uznałam, że potraktuję go trochę jako rekompensatę mojej wczorajszej nieterminowości :C Co myślicie o takim obiegu wydarzeń? Sucrette i Lysander już nie udają ^^ Proszę, podzielcie się Swoją opinią :) Pozdrawiam Was serdecznie, moi kochani ♥