Sucrette & Kastiel part XIII

PERSPEKTYWA KASTIELA

Cichutko uciekałem z ostatniej lekcji, po męczącym dniu. Szkoła to dno, a biologia z tą durną Delaney jest bramami do piekieł, przez które nie mam zamiaru jak na razie przechodzić.

- Zwiewasz? – Usłyszałem przy drzwiach wyjściowych kobiecy głos. Odwróciłem się, żeby ujrzeć Debrę z przyklejonym „słodkim” uśmieszkiem. Co ona tak się przyczepiła? Jak nie gwałci przycisku „zadzwoń do Kastiela” to łazi za mną, jak jakiś prześladowca.

- A co cię to? – Burknąłem, aby jakoś ją zrazić, ale nie. Z nią to jak z grochem o ścianę, odbije się z natężoną szybkością. Już miałem nacisnąć klamkę, lecz ta podskoczyła do mnie i przylepiła się do mojego ramienia, przyciskając rękę do swoich obfitych cycków. Ja pierdziele!

- Idę z tobą. – Strząsnąłem ją jak niechciany łupież.

- No odwal się. – Warknąłem w zdenerwowaniu. Może dojdzie to w końcu do jej mózgu. Wkurzająca.

- Kastiel! Czemu nie jesteś na lekcjach?! – No jasna cholera. Jeszcze brakuje tego sztywniaka. Nawet na niego nie patrząc, pobiegłem czym prędzej na zewnątrz. Schowałem się za murkiem, żeby nabrać powietrza. Uch, jaka ulga. Nie dopadł mnie, ale przez usilne opóźnianie przez Debrę i tak mam nadarte. Nieważne. Odetchnąłem wesolutki z wcześniejszego pójścia do domu. Szkoda, że Suśka ze mną nie zwiała.

- No i gdzie teraz? – Ten bieg był wykańczający dla mojego organizmu, bo już miewam omamy słuchowe. Idziemy, idziemy. Nie odwracaj się. Ruszyłem pośpiesznie w obranym kierunku. – Kastiel! – No kurwa. Zatrzymałem się, aby spojrzeć za siebie. Zmarszczyłem brwi, po czym zacząłem je rozmasowywać szukając jakichś sensownych powodów, które nie pozwolą mi jej ukatrupić. Jednak nie mogłem żadnych odnaleźć.

- Co ty ode mnie chcesz? – Zapytałem zrezygnowany, a na buźkę Debry wdarł się zalotny uśmiech. Podbija do mnie, serio? Przysunęła się bliżej, normalnie stykając się ze mną swoimi piersiami. Jedyny atut, jaki posiada. Podniosła wzrok, przybierając uwodzicielski wyraz twarzy. Niezła jest, widzę, że podrywanie ma we krwi. Stwierdziłem, gdy chcąc zadziałaś na moje męskie zmysły zaczęła kręcić kółka swoim paznokciem na mojej klatce piersiowej.

- Skoczymy do ciebie? – Co? Ona… O kurwa. Kiedyś w gimnazjum bez gadania bym ją wziął, jednakże odkąd moje uczucia do Sucrette przybrały silniejszy i poważniejszy wyraz to nawet

nie mam ochoty na takie zabawy z innymi laskami. Może jestem frajerem, może nie mam jaj, no ale nie mogę. Odsunąłem ją i popukałem w jej pustawą bańkę.

- Dziewczyno ogarnij się, bo nie chcę na ciebie przeklinać. – Naburmuszyła się, widocznie niezadowolona. Trudno, ze mną jej nic nie wypali. – Chodź, pójdziemy się napić skoro już ze mną zwiałaś. – Sam nie wierzę, że jej to proponuję, ale przyda mi się jakieś towarzystwo. A z tego, co pamiętam z klubu, to ona ma łeb do alko plus fajnie się z nią gadało, jak z kumplem.

Wypad do pubu skończył się dla nas po jednym browcu. Nie chciałem szaleć, bo co wieczór wychodzę z Sucrette na spacer z psem. Nie chcę jej denerwować, a wiem jak ją wkurzają moje wypady do barów. Zajeżdżam pantoflarzem, trudno. Są osoby, dla których warto się płaszczyć. Migotały gwiazdy, kiedy czekałem pod domem Suśki. Demon swoją niecierpliwość okazał obsikaniem jej furtki, pff. Dobry Demon, zaznaczaj nasze terytorium. Hmm, może kupię jej jakiś perfum? Żeby ją właśnie jakoś odznaczyć… Dla oprzytomnienia rypnąłem się w czoło. O czym ja myślę? Żenada! Wyciągnąłem fajkę i w chwili kiedy ją zapaliłem wyszła moja piękność.

- Ty jak zwykle się trujesz. – Burknęła, po czym zajęła się pieszczotliwym przywitaniem owczarka. Ten pod wpływem jej dziecinnego głosiku i drapania, szczęśliwy położył się brzuchem do góry. Nawet mój pies to mięczak, co ona z nami wyczynia? – A ty co się tak patrzysz? Ciebie też pogłaskać? – Zaczepiła zarozumiale, prostując się.

- No pewnie. Mnie też tak przywitaj. – Ciągnąłem jej gierkę, żeby zobaczyć, co z tego wyniknie. Zawsze, gdy próbuje kopać pode mną dołki to sama w nie wpada. Popatrzyła na mnie wielkimi oczami, coś kmini. Śmieszna jest.

- To nachyl się odrobinę. – Posłuchałem się, a ta mała małpa wykorzystując to, złożyła szybki pocałunek na moim policzku. Szkoda, że nie napadła moich ust. Roześmiana minęła mnie, ruszając w podskokach przed siebie w stronę parku. Ta, to potrafi być lekkoduchem, podczas gdy ja jak jakaś zakochana dziewica ekscytuję się śladem po jej wargach, który wtopił się głęboko w skórę. Co ja z nią mam?

Demon biegał sobie po parku, gdy my siedzieliśmy na ławce, bacznie go obserwując. Było to trochę trudne, zważywszy na późną porę i związany z nią mrok. Suśka siedziała obok, taki plus tej ciemności.

- Gadałeś z Lysem? – Zapytała przerywając ciszę. Czemu wyjeżdża z innym gościem? Ostatnio coś za blisko są, nie podoba mi się to. Chyba będę musiał zainterweniować.

- Nie, a co?

- Bo on chyba serio zauroczył się w Rozie. Czaisz, że dziś poprosił mnie, abym się z nią zakumplowała, bo chciałby mieć powody do zagadania. – Trochę mi ulżyło, iż w końcu wyraził jakieś zainteresowanie dziewczyną i to nie Su. Dzięki temu, dalej mogę być co do niego pewnym, że nigdy nie zacznie starować do tej pierdoły. Tylko obrał dziwną strategię. Bawił się z Rozalią w sobotę i zamiast pójść prostą ścieżką i się z nią umówić, to idzie okrężnie, wszystko komplikując. Coś czuję, że źle to się skończy.

- Ten to wymyśla. I co, będziesz lizać dupę księżniczce?

- Nie! Roza jest w porządku, więc nie widzę problemu, abyśmy załapały bliższy kontakt, jednakże… - Ucichła, zerkając na mnie. – … Ona przyjaźni się z Debrą.

- Jeśli pozna się Debrę bliżej, to okazuje się nie taka zła.

- Poznałeś ją bliżej? – Jej ton głosu brzmiał jakby się wystraszyła, ale może mi się tylko wydawać. Czyżby stawała się niespokojna z powodu mojej znajomości?

- No w klubie i dziś..

- Dziś? – Zadrżał jej głos, och chyba naprawdę ją to poruszyło. Nie możliwe, by była zazdrosna. Przecież nie ma o co. Nikt jej nie zastąpi.

- Gniewasz się? Przyczepiła się do mnie jak zwiałem z lekcji, więc poszliśmy na piwo. – Wyjaśniłem, chcąc zniżyć poziom jej zdenerwowania. Lecz ona prychnęła lekceważąco, jakby na siłę próbowała mi dopiec i pokazać, jak głęboko ma to w dupie.

- Spoko. Ja dzisiaj znowu spotkałam się z Kentinem. – Co? To on się nie odczepił po ostatnim? Nie doceniałem go.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że masz zamiar się z nim zobaczyć?

- Nie jesteś moim chłopakiem, żebym ci o takich rzeczach mówiła. – Fakt! Nie jestem jej chłopakiem! Nigdy nim kurwa nie będę! ją, niech spada z takimi posranymi tekstami. – A w ogóle jakbym ci powiedziała, to znowu byś coś odwalił. – Dodała z wyrzutami.

- Mówisz tak, jakby ci na nim zależało.

- Widocznie tak jest. – Szlak. Nie chciałem tego usłyszeć! Wstałem prędko, co mam ze sobą zrobić? Jak się uspokoić? Duszę się, coś rozrywa mnie od środka. – Kas? – Usłyszałem jej zmartwiony głos, idź se z tą troską do swojego kochasia! A mnie zostaw w spokoju. Daj mi święty spokój!

- Demon! – Wrzasnąłem, po czym na nic nie czekając ruszyłem pośpiesznie do domu, klnąc pod nosem. Nienawidzę tego życia. Nienawidzę tego, co się ze mną dzieje. Nienawidzę tej miłości.

- Kastiel! – Wyłapałem zbliżający się rozpaczliwy krzyk, co ona wyprawia? Po co za mną biegnie? Dlaczego się zatrzymuję, miałem uciec od niej jak najdalej. Słyszysz? Słyszę, więc do jasnej cholery czemu moje ciało protestuje? I czemu czuję na plecach jej ciepło? Czemu pozwalam na jej uścisk? Tyle pytań, bez żadnych odpowiedzi.

- Puść mnie. – Powiedziałem spokojnie, wyprany z emocji. Niczego już nie czułem, byłem pełen sprzeczności.

- Nie! Bo jeśli to zrobię opuścisz mnie. – Jakbym mógł to zrobić? Skoro ona uwięziła mnie w swojej sieci. Chyba nadszedł ten czas, abym się z niej wyplątał.

- Nawet jeśli to zrobię, to znalazłaś kogoś, kim możesz mnie zastąpić.

- Nie mów tak. Nikt nie jest w stanie zająć twojego miejsca.

- Ale będzie musiał.

- Nie! – Ścisnęła mocniej.

- Sucrette ja już nie mogę być twoim przyjacielem. Nie chcę nim być. To koniec tej relacji, rozumiesz? – Tak, dobrze postępuję. Jestem świadomy utraty jej, jednakże mam dość udawania. Dziś zakończę naszą przyjaźń, by od jutra rozpocząć walkę o jej serce jako mężczyzna. Inaczej dalej będę tkwić w tym martwym punkcie.

- Kastiel, proszę cię! Nie zostawiaj mnie, obiecywałeś! Nie rób tego! – Ty też tego nie rób. Nie płacz, bo ciężko mi będzie wdrożyć w życie tą decyzję. Odwróciłem się, żeby ostatni raz wziąć ją w ramiona jako przyjaciel. Drżała, cała roztrzęsiona. Pokruszyła się, takie to bolesne. Wiedziałem, że tak będzie. Że nie da sobie rady, ale będzie musiała. Pragnę jej całym sercem, więc nie mogę jej dalej krzywdzić moją nieszczerością.

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Od momentu, kiedy Kastiel zerwał naszą długoletnią przyjaźń minęło już trochę. Tamtego dnia nie wiem co mu się stało, nie potrafię znaleźć sensownego powodu. Nie chcę nawet o tym myśleć, bo tylko wspomnienie gromadzi w moich oczach gorzkie łzy. Tyle już ich wylałam, że do dziś czuję ich słony smak na ustach. Wszystko się posypało, przeleciało mi przez palce, a ja nie byłam w stanie ich zacisnąć, aby temu zapobiec. Kastiel odsunął się od nas. Ode mnie, od Iris. Tylko z Lysandrem utrzymuje kontakty na tym samym poziomie. Dach, na którym razem jedliśmy, stał się dla nas zamknięty, gdyż żadne z nas już nie kradło kluczy. Spacery z Demonem przez swoją niezręczność stały się wyprowadzaniem psa na zmianę. Nawet smsy na dobranoc przestały umilać mi zaśnięcie. Po prostu Kastiel wycofał się z mojego życia, ruszył osobną ścieżką. A ja? Stałam w miejscu od czasu do czasu popychana do przodu przez Kentina, Iris no i Rozalię, z którą dla dobra Lysandra weszłam w coś na kształt przyjaźni, jeśli mogę ją tak nazywać. Już nie wiem, co ten termin oznacza. Mój pogląd na ten temat, bezlitośnie zniszczył Kas. Dobra dość! Klepnęłam się dwukrotnie dłońmi w policzki dla wyzbycia się myśli spychających mnie w dół. Dziś są urodziny Lysandra, specjalnie zorganizował małą domówkę, aby w końcu wykorzystać moją znajomość z Rozą i się do niej zbliżyć. Ken czeka na mnie na dole gawędząc z moją matką, a ja jestem w stanie surowym. Szybko, szybko! Trzeba się jakoś wystroić.

Ubrana w czarną, krótką sukienkę oraz lekko umalowana weszłam w towarzystwie Kentina do niewielkiego saloniku Lysandra. Po krótkim przywitaniu z Iris, usiedliśmy na skórzanej kanapie obok dziewczyny. Rzadko kiedy tu bywałam, więc ledwo pamiętałam ten staromodny wystrój tak charakteryzujący rodzeństwo. Jednak jest coś, czego od zawsze im zazdrościłam. Była to szklana ściana, przez którą można wyjść na taras, a z niego zejść do pięknego ogrodu urządzonego w stylu angielskim. Teraz jednak została ona przysłonięta ciemną zasłoną wprowadzającą lekki półmrok do wnętrza, co romantycznie zgrywało się z blaskiem rzucanym przez porozstawiane świeczki. Widząc, że Iris i Kentin złapali dobry kontakt, postanowiłam pomóc krzątającemu się w kuchni Lysandrowi. Pewnie bardzo się stresuje, więc przyda mu się dodać odrobinę otuchy.

- Jeszcze raz wszystkiego najlepszego! – Krzyknęłam wskakując przez otwarte drzwi, aż Lysander podskoczył przestraszony.

- Sucrette chcesz mnie do zawału doprowadzić? – Zapytał łapiąc się w okolice klatki piersiowej. Westchnął ciężko, po czym odpowiedział na mój szeroki uśmiech.

- Pomóc ci?

- Nie ma nawet w czym. – Podeszłam do niego bliżej i oparłam się o marmurowy blat.

- A to szkoda. – Zniżyłam wzrok, gdy zaczął wlewać się we mnie smutek. Zastanawiałam się, czy mogłabym zapytać go, dlaczego Kastiel tak ze mną postąpił. – Lysander… - Zaczęłam, ale jakoś nic nie mogło mi przejść przez gardło. Wyraźnie mnie rozszyfrował, bo położył mi dłoń na ramieniu w akcie pocieszenia.

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem. – Powtórzył, jakby chciał samego siebie w tym utwierdzić. Wie, ale mi nie powie. Zawsze był przeciwnikiem wtrącania się w czyjeś życie oraz zwolennikiem wyjaśniania sobie wszystkiego. Tylko mi i Kastielowi tak trudno przychodzi rozmowa. Zawsze jak się kłóciliśmy, trzymaliśmy wszystko w sobie, tym samym oddalając się od siebie. Nic dziwnego, że stwierdził, iż nasza przyjaźń jest bezsensu. Tego już od dawna między nami nie było. – Nie myśl tyle. Wszystko jest inaczej niż sobie wyobrażamy. – Uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco, w ten rozległ się dzwonek do drzwi. Przyszli spóźnialscy.

Impreza trwała w najlepsze. Zamiast siedzieć przy stole, jakoś przenieśliśmy się do pokoju Lysa i okupywaliśmy jego szkarłatny dywan. Lysander wielce poddenerwowany zagadywał niezgrabnie Rozalię, która piła jeden kieliszek za drugim. Nie wygląda na zainteresowaną chłopakiem, trochę mi szkoda. Zresztą między mną, a Kastielem pojawił się cień konwersacji, którego szybko pozbyła się Debra. Jej klejenie się całym ciałem do jego ramienia i słodkie słówka wypowiadane szeptem do ucha, działały na mnie jak płachta na byka. Z trudem trzymałam nerwy na wodzy, moja zazdrość jest destrukcyjna. Usłyszeliśmy ciche pukanie do drzwi, przez które wszedł uśmiechnięty Leo, pewnie wracający z pracy.

- Leo? – Ożywiła się białowłosa piękność podnosząc się na równe nogi i patrząc z niedowierzaniem na gościa.

- Rozalia? – Odparł tak samo zdziwiony.

- Nie wierzę, że Cię widzę! – Zaśmiała się wesoło, podskakując pod niego i obejmując go w akcie przywitania.

- Znacie się? – Zapytałam zainteresowana ich przyjacielską relacją. Już widziałam ten smutek wpadający na twarz Lysia, no nie.

- Tak. Poznaliśmy się na konkursie krawieckim, lecz jakoś tak się stało, że nie wymieniliśmy się numerami, no i nasza znajomość się rozleciała. To przeznaczenie! – Pisnęła, łapiąc się w podekscytowaniu za policzki. Och. Rozpoznaję rodzaj jej spojrzenia, wpatrzenia jak w obrazek. Jest w nim zakochana po uszy, biedny Lysander. Widać, on także nie ma szczęścia do dziewczyn, tak jak ja. Parka pochłonięta swoim światem usiadła z boku, pogrążając się w żywiołowej dyskusji, podczas gdy radość solenizanta uciekała z każdą sekundą patrzenia na początek czegoś wielkiego jego brata i jego ukochanej. Wiem, jak to jest coś takiego obserwować i nie móc zainterweniować. Zerknęłam na Kasa i Debrę, lecz ku memu zdziwieniu moje oczy zetknęły się z jego. Uśmiechnął się do mnie, następnie wrócił wzrokiem do swojej głupiutkiej towarzyszki.

Rozalia roześmiana jak małe dziecko tuliła się do Leo. Spojrzałam na Lysandra, a ten przybity sączył wolno piwo, które było jego urodzinowym wyzwaniem. Kątem oka spoglądał na obiekt, dla którego zorganizował tą małą imprezkę. Widząc jak bezczelnie Debra zarywa do Kastiela, postanowiłam przenieść swoje niewyrośnięte ciałko obok białowłosego. Uprzedziłam o tym Kentina rozmawiającego w najlepsze z Iris.

- Trzymasz się Lys? – Pogłaskałam go po ramieniu, chcąc jako tako go pocieszyć. Ten zerknął na mnie strapiony.

- Jakoś. Aż tak głębokie to uczucie nie było, więc przejdzie mi prędko. – Uśmiechnął się krzywo. Nie musi się zmuszać, doskonale wiem jak się czuje.

- Dobrze, że jesteś taki silny. W moim przypadku jest gorzej. – Westchnęłam opuszczając głowę.

- Ale tobie z Kentinem się układa. – Odparł smętnie. Pff jak koleżance z kolegą, chyba nie myśli, iż jesteśmy parą. Nie mogłabym być z kimś, kochając kogoś innego. Nic nie zauważył? Czyli muszę być dobrą aktorką, że nie zorientował się jak lecę na jego przyjaciela. Tak, jego. Nie jest już nasz, jest tylko i wyłącznie jego. Przetarłam piekące oczy, nie pozwalając wypłynąć łzom.

- Nie mówię o nim. – Przyznam się przed nim, może w ten sposób czegoś się dowiem. Czy w ogóle coś znaczyłam dla Kastiela? Tak łatwo przyszło mu mnie wyrzucić ze swojej codzienności, więc nie liczę na to. Pewnie tylko udawał, aby mnie nie zranić, a naprawdę miał dość tej porypanej znajomości i mnie. Upierdliwej dziewczyny, podążającej za nim jak cień.

- A mogę wiedzieć o kim? – Popatrzeliśmy po sobie. Powiedzieć mu, czy nie?

- Dobra ludzie, gramy w butelkę! – Krzyknęła rozbawiona Rozalia, odklejając się od swej męskiej ofiary. Siedzieliśmy w prowizorycznym kole, więc położyła pusty flakonik po piwie na środek. Zakręciła nim, typując Kentina. Oj biedak, idzie na pierwszy ogień. Widząc zajaranie dziewczyny nie ma bata, żeby się wycofać z zabawy. Pogadam z Lysem kiedy indziej, myślę, iż będzie jeszcze okazja.

- Hihi. – Zachichotała jak szaleniec, potrafi być przerażająca. – Pytanie czy wyzwanie?

- Pytanie. – Niby bezpieczniejsze od tego drugiego, ale znając Rozę przywali mu czymś zawstydzającym.

- Hmm. – Rozejrzała się dookoła, po czym zatrzymała wzrok na mojej niewielkiej, podkulonej posturze. Zabłyszczały jej oczy, a usta niebezpiecznie wykrzywiły się do góry w kącikach. Poczułam się nieswojo, gdy wróciła spojrzeniem do Kena. – Fantazjujesz o Sucrette? – O co ona go pyta, pokręciło ją? Wszyscy nagle się zainteresowali, nastawiając uszy. Nawet Kastiel uśmiechnął się kpiąco, pewnie z myślą: „Kto może fantazjować o takiej dziecinnej desce?” Ma to wypisane na swojej twarzy.

- To ja już wolę wyzwanie. – Zarumienił się.

- Nie ma zmiany! Odpowiadasz szczerze, albo coś zdejmujesz. – Zagroziła palcem, ściskając w objęciach butelkę jak skarb.

- Co to za zasady? – Oburzył się, wymyślonym na bieżąco kodeksem panny Rozalii.

- Normalne, to co? Jaka jest twoja odpowiedź? – Zaparcie ciągnęła dalej. Widać, jaką radość jej to sprawia. Powoli i ja czułam się zawstydzona, a to nie mnie pytają.

- Tak. – Odparł cicho, stając się czerwonym jak maki. Co? Zerknął na mnie, przez głośny śmiech podekscytowania białowłosej. Matko, dziwnie się czuję z tą informacją. Kas miał minę, jakby się zezłościł. Widzisz, jednak komuś się podobam… Brr. Wstrząsnęłam się. To naprawdę dziwne. – Dobra! Teraz ja! – Wrzasnął, próbując zachować zimną krew. Wyszarpał szklany pojemnik i zakręcił. Wypadło na zaskoczoną Iris. No ładnie, ładnie. Jakby nie siedziała obok niego to znowu wylosowało by go. Przyciąga coś ten dziubek.

- Pytanie czy wyzwanie? – Spojrzeli na siebie.

- Eee. Wyzwanie? Nie! Jednak pytanie. – Zawahała się, nie zdecydowana. Chyba trochę się stresuje. Kentin posłał mi podejrzany uśmiech.

- Ostatnio była u ciebie na noc Su, co robiłyście? – O nie! To było wtedy, kiedy chwycił mnie dołek przez Kastiela. Nie pamiętam dokładnie tamtego wieczoru. Miałam depresję i nic nie jadłam, więc nieźle mnie siekło.

- Te! Czemu to kręci się wokół mnie! Protestuję! – Zawołałam, krzyżując ręce. Boję się, co ta dziewczyna może opowiedzieć, skoro sama dokładniej nie wiem, co czyniłam.

- Bo jesteś najciekawszym tematem. – Wtrąciła się Rozalia, siedząc obok wyglądającego na zmęczonego Leo.

- Nie buntuj się kurduplu. No dawaj Iris, opowiadaj. – Zaciekawił się Kastiel. Serio? Jak ja już dawno nie słyszałam tego wyzwiska, aż brakło mi słów.

- Mmm Sucrette przywędrowała do mnie z flaszką, którą później dudniła sama, bo ja nie miałam ochoty. Nie wiem dlaczego, ale z każdym kolejnym kieliszkiem zaczynało jej coraz bardziej odbijać, aż w końcu zupełnie odleciała w szaleństwo. Najpierw wykrzykiwała przez okno jakieś obelgi do gwiazd… – Czuję jak moje policzki stają się coraz gorętsze ze wstydu. Zakryłam oczy dłońmi, kiwając głową z politowaniem dla mojej rozsypującej się godności. –  … Potem chcąc zwrócić zawartość żołądka błądziła po pustej ścianie w poszukiwaniu drzwi. Przed łaskawym pójściem spać wybrała jakiś numer i po zadzwonieniu zaczęła wyznawać miłość do… – Ucięła, orientując się, że za dużo powie. Tak, pamiętam to. Osobą, do której wtedy zadzwoniłam był Kentin. W kontaktach mam zapisanych ich jeden po drugim, więc łatwo było mi się pomylić. Dobrze, że byłam na tyle pijana, iż nie wymówiłam imienia. – … No, to tyle. – Część osób zaczęła się ze mnie wyśmiewać.

- Do kogo było kierowane jej wyznanie? – Dopytał Kentin. Niech się tak lepiej nie interesuje.

- Jedno pytanie miało być. – Ożywiła się Debra. A tej co? W sumie to ratuje moją chudą dupę. Nie chciałabym, żeby Kastiel w taki sposób dowiedział się o zakochaniu w nim.

- Nie. Ja też jestem ciekawy. – Dodał czerwono włosy. Jego to już kompletnie nie rozumiem.

- To zadasz jej to pytanie jak ją wylosujesz. Kręć Iris. – Odparł Lysander. – To nie w taki sposób powinno się o tym mówić. – Szepnął mi do ucha. Jest cudownym facetem, dzięki Ci Boże za niego. Posłałam mu wymowny uśmiech. Tym razem wypadło na Rozalię. Ta szczęśliwa zażyczyła sobie wyzwanie, jakim było odegranie miłosnej scenki z poduszką zwaną od dziś „Zdzisław”. Siedząc z swoim nowym, puchatym ukochanym na kolanach, gwałtownie zakręciła. O szlak! Widziałam te wszystkie uśmieszki, zaraz padnie wielce interesujące ich pytanie.

- Wyzwanie! – Wolałam już poudawać małpę niż wyjawić prawdę. Dziewczyna spojrzała na mnie i na Kastiela. Ona wie o moim zauroczeniu, domyśliła się.

- Pocałuj się z Kasem. – Pisnęła, a pode mną osunął się grunt. Co? Pocałunek? Z Kastielem? Jak mam jej okazać wdzięczność?

- A może jednak ze mną? – Zaproponował zaniepokojony Kentin.

- Popieram! – Zasalutowała Debra. Roza westchnęła, uginając się pod ich wpływem. Nie! Ja chcę z Kasem. Z nikim innym.

- Wyzwanie odnosiło się do mnie, nie ma zmian. – Rzekł Kas. To znaczy, że nie ma nic przeciwko? Mogę, naprawdę? Mój sen, marzenie się ziści. Na kolanach przybliżyłam się do chłopaka. Nie wierzę w to! Dziękuję Roza, uwielbiam Cię! Podciągnęłam się w górę i… Posmarowałam skrawek policzka, bo Debra bezczelnie mnie popchnęła. Rozpacz. Czarna rozpacz. Usłyszałam za sobą westchnięcia ulgi oraz zawodu. Wstałam zdołowana.

- Idę do łazienki. – Oznajmiłam smętnie. Zerknęłam jeszcze na bacznie przyglądającego mi się Kastiela, po czym opuściłam pokój. 

________________________________________

Tak jak obiecywałam są dwa rozdziały w jednym! :D Wyszło trochę długie. Wybaczcie za przekleństwa w perspektywie Kastiela, ale nie mogłam ich niczym zastąpić XD (w końcu to Kastiel)

Dobra, a teraz chwalić się! Kto jest szczęściarzem i ma ferie? :)

Pozdrawiam ♥