Sucrette & Kastiel part XII

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Randka z Kentinem wyszła kiepsko. Chłopak sam w sobie jest fajny, ale Kastiel oczywiście musiał coś odwalić. Nie ogarniam go w zupełności. Na szczęście Ken dał mi drugą szansę i jutro znów się widzimy. Tym razem nic nie napomknę pewnym osobom, bo jak mi zaś się wtrącą to pozabijam. Właśnie mijała ostatnia lekcja, która nieubłaganie się dłużyła. Dzień ogólnie był taki to dupy. Nudny jak flaki z olejem. Lysander trochę poprztykał się z Kasem, Iris zresztą też zrobiła mu kazanie za wczorajszą akcje, ale teraz jest już okej. Ryczeli po nim, jakby go nie znali. On już taki jest, problemowy. I albo się go akceptuje, albo nienawidzi. A wnioskując po tym, że tylko my się z nim jako tako kumplujemy, dominuje to drugie. Nie wiem co mi padło na mózg, żeby się w nim zakochać. Boże. Złapałam się za głowę i spojrzałam na Amber, następnie na Debrę, które były wpatrzone w niego jak w obrazek. Czy ja teraz jestem na ich poziomie intelektualnym? Się stoczyłam. Chociaż ja znam go z innych stron, przecież spędziłam z nim praktycznie całe życie. Poznałam jego lepszą, która skradła mi serce. Dawno jednak w nim jej nie widziałam. Schował ją jak maskę podczas okresu dojrzewania. Ciekawe jakim byłby chłopakiem? Może skrywa to wszystko przed tą jedyną. Jednak chyba nigdy nie będzie mi dane się o tym dowiedzieć.

Pakując rzeczy przyuważyłam coś interesującego. Otóż nasz kochany Lysio skrycie zerkał za klasową pięknością, z którą jak dobrze pamiętam, świetnie bawił się w klubie. Hmm… Czyżby ktoś, komuś wpadł w oko? Przełożyłam torbę przez ramię, po czym podeszłam do przyjaciela i klepnęłam go dla oprzytomnienia w plecy. Ten spojrzał na mnie trochę zaskoczony.

- Podoba ci się? – Zapytałam prosto z mostu, a chłopak pokrył się rumieńcem. Strzał w dziesiątkę. Ojej, chciałabym mu jakoś pomóc w zdobyciu jej względów, ale nie powinnam się wtrącać. Tym bardziej w sprawy tego, który wręcz nienawidzi wtykania nosa w cudze życie.

- Nie zaprzeczę. Urodziwa z niej panienka. – Uśmiechnął się taki jakiś rozmarzony.

- Su idziesz? – Zawołał Kastiel, opierający się o próg. Pogłaskałam Lysandra po ramieniu w akcie dodania otuchy, po czym pożegnałam się z nim w uścisku, by udać się w towarzystwie tego sabotażysty do domu.

Chłopak palił papierosa, podczas gdy ja rozmyślałam nad zauroczeniem Lysa. Rzadko kiedy wspominał o jakiejś dziewczynie, która by mu się podobała, a jak już o takiej powie, to nigdy nie robi kroków, aby ją poderwać i kończy się klęską. Zerknęłam kątem oka na zatruwającego się towarzysza. Nie mogę dać mu rad, gdy sama bawię się w gierkę z własnymi uczuciami. Kentinem próbuje wyleczyć się z tej nieodwzajemnionej miłości, żałosne. Komplikuję, nie wiedząc nawet na czym stoję. Lecz wybadanie gruntu za bardzo mnie przeraża, a Kas nie daje się moim pułapką. Czemu te pierwsze miłostki są tak trudne? Może dlatego, że po raz pierwszy wkładamy w to serce.

- Su, hej, słyszysz mnie? – Doszło do moich uszu, wołanie Kastiela. Zamrugałam oczami i spojrzałam na niego pytająco.

- Co? – Odparłam, a on przydeptał peta.

- Nic. Sprawdzam łączność. – Uśmiechnął się głupkowato. Te jego pomysły, już myślałam, że mówił coś do mnie konkretnego. – O czym tak gorączkowo myślisz?

- O Lysandrze. Przyznał się, iż podoba mu się Rozalia. – Zdradziłam, nie chcąc wydać na światło dzienne moich prawdziwych rozkmin.

- Serio? A jednak kręcą go takie laski. – Skrzywił się lekko, co wydało mi się dość dziwne, zważywszy na jego preferencje. Prawdziwy z niego maniak krótkich spódniczek, które właśnie często nosi ta kształtna kobieta.

- Nie podoba ci się ona? – Zapytałam zaintrygowana jego odpowiedziom.

- Tak średnio. Ma ładna buźkę i ciałko, ale wydaje się taką słodką idiotką. – Odparł z przekąsem. To nie takie dziewczyny mu się zawsze podobały? „Słodkie idiotki” jak on to określił.

- To jaka dziewczyna jest w twoim typie? – Popatrzył na mnie z tym swoim denerwującym uśmieszkiem.

- Co jeśli powiem, że ty? – W zaskoczeniu zabiło mi szybciej serce, ale zaraz. Jedną chwilkę. Co proszę, on powiedział? Kiedyś jak zapytałam go, o to czy mu się podobam bezczelnie stwierdził, że podmioty kobiet go nie interesują. Zawsze wyzwał mnie od dzieciuchów i od desek, więc nawet jeśli chciałabym mu w to uwierzyć, to nie mogę. Sprowadzają mnie na ziemię słowa z przeszłości, krążące w odmętach mojego zakompleksionego umysłu.

- Tym razem się nie nabiorę. – Pokazałam mu język. Chętnie zamieniłabym go na środkowy palec, ale zostawię go na inne momenty, których pewnie będzie jeszcze wiele.

- A szkoda. – Burknął smętnie, chowając dłonie do kieszeni.

Siedzieliśmy w parku, obserwując jak Demon rezolutnie biega za patykiem, który rzucamy mu na zmianę, zmierzając się kto zrobi to dalej. W pewnej chwili Kastielowi zaczął grać telefon, lecz on zupełnie to ignorując zaczął szarpać się z psem. Aportował, przynosił, ale oddać nie chciał.

- Nie odbierzesz? – Zapytałam, gdy po chwili ciszy znów zaczął dzwonić.

- Nie. To Debra. Od gatki w klubie non stop do mnie wydzwania. Skąd ta żmija ma mój numer, nie mam pojęcia. – Wyjaśnił wyrywając drewnianą zabawkę. Ta laska w desperacji potrafi wszystko, więc wcale mnie nie dziwi, że jakimś cudem zdobyła jego numer. Kurde, czuję się niespokojna, a nie powinno mnie to obchodzić. Każdy wie, jak ta lafirynda na niego leci, ciekawe czy on sam zdaje sobie z tego sprawę. – Tak ją omotać, przeszedłem samego siebie. – Popatrzył na mnie, jakby czytał w moich myślach. Demon skakał po kolanach, żeby dosięgnąć trzymaną wysoko zdobycz. Podciągnęłam się i opierając na ramieniu Kasa zabrałam mu patyk. Jednak powrót do siedzenia utrudnił się, gdy on objął mnie, by następnie mocno ścisnąć w duszącym geście.

- Ka – ah – Wykaszlałam ledwo znajdując w sobie głos. Próbowałam się wyrwać, lecz bezskutecznie.

- No i co teraz, sprzymierzeńcu Demona? – Oparł pewny siebie. Nie da się siłą, trzeba podstępem. Odwzajemniłam akt, także go przytulając. Chłopak poluźnił uścisk, pozwalając nabrać powietrza do płuc, jednak dalej mnie nie puszczał. Ta mała pieszczota stała się inna, nie dokuczliwa lecz przyjemna. Podoba mi się, nie chcę byśmy się od siebie oddalili. Jego bliskość zredukowała moje poczucie samotności w tym wielkim świecie. Naiwnie wierzyłam, że on został stworzony dla mnie, a ja dla niego. Nasze przeznaczenia splotły się, aby podążać wspólnie w przyszłość. Tylko czemu, nie potrafię przeskoczyć najtrudniejszej przeszkody, jaką jest szczere wyznanie moich skrywanych uczuć? Byłoby prościej, gdybym to z siebie wydusiła. Ach, masło maślane. Ile już o tym myślę i nie widzę żadnych efektów?

- Kastiel… - Przerwała mi głośna melodyjka. Chłopak zdenerwowany odsunął się, by wyciągnąć komórkę. Wstał i odszedł kawałek, ale i tak słyszałam jego wkurzone „halo?” Popatrzyłam po grzecznie siedzącym Demonie, machającym ogonem i nie spuszczającym bacznego wzroku z zabawki. Zamachnęłam się, aby rzucić ją jak najdalej potrafiłam. Podkuliłam nogi, zerkając na rudzielca, który marszcząc brwi kłócił się z osoba po drugiej stronie słuchawki. Dobrze, że jej nie lubi. Kamień z serca.