Sucrette & Kastiel part XIV

PERSPEKTYWA KASTIELA

Nie udało się, chyba zamorduję Debrę. Tak mało brakowało.

- Idę do łazienki. – Uprzedziła wstając jakoś przybita. Czyżby też chciała? Zerknęła na mnie, czy to znak? Opuściła pokój, a ludzie zaczęli rozmawiać.

- Pójdę po piwa. – Oznajmiłem zamykając za sobą drzwi. Podszedłem pod pomieszczenie, w którym powinna się teraz znajdować. Nie zakluczyła się, więc bez namysłu wszedłem. Stała przy pralce, tyłem do mnie. Słysząc skrzypnięcie odwróciła się na pięcie. Zakrywała dłońmi usta, które pragnąłem teraz wykorzystać.

- Co ty wyprawiasz… - Zaczęła swój monolog, odsłaniając zaróżowione wargi. Coś mnie natchnęło, poczułem impuls nakazujący mi przejść do ataku. Tym razem ulegnę, dość wstrzymywania się. Ruszyłem w jej kierunku wypełniony adrenaliną. Omiotło mną pożądanie, tłumione już za długo. Czas dać mu upust. Podniosłem ją, pchając do tyłu. Posadziłem na blacie machiny, by była mniej więcej na równi. Sprawnie znalazłem się między jej kolanami. Złapałem jej piękną, nieskazitelną buźkę. – … Kastiel! – Kontynuowała paplaninę.

- No zamknij się. – Wydusiłem z siebie, łącząc nasze usta w zachłannym pocałunku. Tyle lat marzyłem o tej chwili. Teraz mogę bezkarnie bawić się jej wargami. Delikatnie przygryzać, muskać, ssać, a ona nie pozostawała na to obojętna. Współgrała ze mną, nie protestując. Zaangażowana objęła mnie, zagłębiając się dłonią w pasma włosów. Szarpiąc je lekko, przycisnęła się ciałem niwelując przestrzeń między nami. Czuliśmy swe ciepło, które wyrównało się dając nam znać o naszym dopasowaniu. Czułem rytm naszych serc bijący w ten sam przyśpieszony sposób. Uaktywniła się moja chciwość, bo pragnąłem więcej i więcej. Włożyłem jej język, jednak już na niego nie wiedziała jak reagować. Słodka świadomość bycia pierwszym! Jeszcze bardziej mnie to nakręca. Nagle odepchnęła mnie lekko. O nie! Zorientowała się, co się dzieje? Walnie mi w pysk?

- Ka… - Odetchnęła zarumieniona. – Ja nie umiem. – Tym się przejmuje? Jest niemożliwa.

- Rób to co ja. – Odparłem wracając do przerwanej czynności. Jej nieporadność powoli ustępowała pewności. Była dobra, najlepsza! Kurwa! Złapałem jej szyję, nie mogąc trzymać rąk przy sobie. Podniecenie rosło, niebezpiecznie naginając moją stabilność. No nie! Nie dam rady! Pragnę jej. Chcę wziąć ją tu i teraz! Powędrowałem ostrożnie po jej plecach, aby sięgnąć zamka. Nie zaprotestowała, gdy go rozsunąłem. Podparła się o mnie, dźwigając lekko tyłek, bym mógł podciągnąć czarną szmatkę do góry. Przerwaliśmy na chwilę głęboki pocałunek, ażeby pozbyć się sukienki i mojej bluzki. Odkryłem przed sobą najpiękniejsze ciało, jakie w ogóle widziałem. Biust wyłaniający się z koronkowej bielizny, kusił mnie jak diabli. Nie mogę jej nazywać deską. To grzech, bluźnierstwo. Wstyd mi za te wszystkie wyzwiska. Mam ją teraz przed sobą, nie dzieciucha tylko piękną kobietę, która jest destrukcyjna dla mojego pohamowania. Przytuliła mnie czule, jeżdżąc paznokietkami po moich łopatkach. Ucałowałem ją w główkę, po czym zacząłem schodzić niżej. Językiem smakowałem jej słodkawą skórę na szyi i ramionach. Dziewczyna drżała, naprężając się po każdym styku moich ust z jej rozpalonym ciałem. Wzdychała mi do ucha, gięła się i wbijała pazurki. Proszę, niech nie zachowuje się tak przy nikim innym. Niech tylko mój dotyk doprowadza ją do takiego stanu. Nie chcę się nią dzielić. Moją pierwszą i jedyną miłością. Całując kości obojczyka, zsunąłem palcami po jej linii kręgosłupa sprawiając, że wydała z siebie przytłumiony dźwięk rozkoszy. I już, gdy miałem zająć się pozbyciem stanika, padło mrożące krew w żyłach pytanie:

- Kastiel czy to coś dla ciebie znaczy? – Ech? Jak mam jej odpowiedzieć?

- A dla ciebie? – Wolałem wybadać grunt. Odsunąłem się kawałek.

- Pierwsza zadałam pytanie.

- To pierwsza odpowiedz. – Dystans powiększał się z każdym kolejnym wypowiedzianym słowem.

- Byliśmy przyjaciółmi… - Przez klatkę piersiową przeleciał mi zimny sopel. Myślałem, że usunąłem już tą etykietkę. Że jestem dla niej obcy… Widać, za krótko to trwało. Pośpieszyłem się. Kurwa! Tylko czy tak zachowują się przyjaciele? To nie jest normalne, żeby jedno na drugiego się rzucało, chcąc czegoś więcej. Nie wierzę. Co za głupie dziewczę. Nie. To ja jestem głupi. Miałem walczyć o jej serce, ale nawet tego nie potrafię odpowiednio zrobić. Słaby jestem, żałosny. Myślałem, iż będzie moja. Moja! Lecz to nie takie proste, gdy tylko jedna strona kocha… Przegrałem z nią. Zawsze wygranym jest ten, kto wkłada w coś mniej siebie. Brawa dla niej, niech się cieszy wyższością. Ubrałem bluzkę i bez słowa opuściłem wcześniej tak romantyczne miejsce. Nie zatrzymała mnie. Siedziała z opuszczoną głową pogrążona w milczeniu. Zatrzasnąłem za sobą drzwi i nabuzowany kładłem ciężkie kroki w stronę pokoju Lysandra. Ja pierdole! Ale ze mnie frajer. Mogłem nie przejmować się tą gadką i ją przelecieć. Przynajmniej w jednym aspekcie bym się usatysfakcjonował.

Wróciłem do pokoju, na nikogo nie patrząc zasiadłem na swoim miejscu. Miałem gdzieś bacznie przyglądające mi się oczy Debry i Kentina. Pieprzę ich, niech sobie wymyślają niestworzone historie o naszym zniknięciu.

- O Kas. Gdzie masz piwa? – Usłyszałem zapytanie Rozalii. Co ją to kurna obchodzi?

- Wstawiłem do lodówki księżniczko! – Warknąłem, nie potrafiąc utrzymać w sobie złości. Nie mogę udawać, że wszystko jest okej. No nie mogę! Zaraz wybuchnę i coś rozwalę!

- Kastiel idziesz na fajkę? – Zapytał Lysander. Normalnie gościu chyba czyta w moich myślach! Cudowny!

- Jasne! – Tego mi w tej chwili trzeba. Ucha kumpla i papierosa. Nic mnie tak nie uspokoi. No oprócz uśmiechu Suśki, ale teraz to nie chcę jej widzieć. Zeszliśmy na dół, na taras, żeby być jak najdalej od ludzi. Oparłem się o balustradę, wypuszczając przez nos gorzki dym.

- Co się stało? – Zapytał ostrożnie stojąc obok. Chociaż nawet nie śmie próbować szlug to dzielnie mi towarzyszy. Ten to ma niezłomną cierpliwość.

- Sucrette. – Odparłem krótko.

- Co z nią?

- Doszło do czegoś między nami. W końcu ją napadłem, ale… Zrąbała. - Westchnąłem zezłoszczony, na co Lys położył mi dłoń na ramieniu zwracając w ten sposób moją uwagę. Spojrzałem na niego, a on popatrzył na mnie jak na skończonego idiotę.

- Dziwisz się? To jest kobieta! Znaczy Sucrette, mająca do siebie wiele szacunku. Nawet jeśli by chciała, nie mogłaby ci się oddać, nie będąc ciebie pewną i swoich własnych uczuć. Jest porządną dziewczyną, więc wcale mnie nie zaskoczyłeś, tym, że zepsuła to, co między wami rozkwitało. – Co on pierdzieli? Była gotowa się ze mną przespać, po to, aby ogarnąć swoje rozterki?

- Czyli co? Całowała się ze mną, pozwoliła rozebrać, bo chciała się kurna upewnić?

- Myślę, iż ona sama do końca tego nie rozumie. Tego co się wydarzyło. Byliście przyjaciółmi, co ostatnio zakończyłeś, a teraz przeszedłeś do czynów naprowadzając jej postrzeganie ciebie w zupełnie innym kierunku. Oboje weszliście na nowy etap waszej znajomości. Powoli zacznie do niej docierać, że w tkwisz jako mężczyzna w zakamarkach jej serca, bo jeśli dopuściła cię do takich gestów to na pewno nie jesteś jej obojętny. Daj jej czas. – Uśmiechnął się pokrzepiająco, zadowolony z udzielenia mi rady. Jednak jest coś, co mnie nie pokoi.

- Czas, czasem. A co z tym durnym Kentinem? – Zaciągnąłem się mocno.

- Wiesz, nim nie musisz się martwić…

____________________________________________________________

UFF! Wielkie uff! Nienawidzę tego rozdziału! Straszliwie mnie zamęczał. Cały czas go odkładałam... Więc cieszę się, że udało mi się go napisać i wstawić w terminie. Dobra, trzymajcie się tam Kochani Moi, a ja uciekam robić zadania na jutro, bo mnie w szkole ukatrupią :<

A przy okazji przypominam o wzięciu udziału w ankiecie i mini konkursiku ^^ Pozdrawiam ♥