Sucrette & Lysander rozdział 6

Zaangażowana w słodką grę.

Siedziałam w szkolnej ławce razem z rozgadanym Alexym. W pewnym momencie położyłam głowę na skrzyżowanych rękach na blacie. Byłam niesamowicie śpiąca, gdyż nie mogłam zasnąć w nocy przez szalejące myśli. Tym bardziej, że matka się wściekła za mój późny powrót. Zakazała mi wieczornych spacerów do odwołania. Smutno mi było, bo chciałam ponownie udać się w miejsce ruin, by zobaczyć mój pierwotny cel wczorajszej akcji z śledzeniem. Opowieści przyjaciela o zakupowych przygodach działały na mnie jak najlepsza bajka na dobranoc, więc powoli zamykałam oczy, oddając się snu. Łup! Zerwałam się do siadu, słysząc uderzenie w biurko. Spojrzałam na uśmiechającą się szeroko białowłosą piękność. Czy ona nie trzymała się przypadkiem z Lysandrem?

- Cześć… Sucrette? – Wow. Znała moje imię. Myślałam, że byłam dla niej jak widmo. Alexy także się zainteresował, spoglądając na dziewczynę pytająco.

- Cześć. – Odparłam niepewnie. Chwyciła mnie za dłonie, a jej twarz zapłonęła podekscytowaniem.

- Nie mogę w to uwierzyć. Kto by się spodziewał, że Lysander wybierze taką cichutką osóbkę. W sumie to pasujecie do siebie, cieszę się. – Zmarszczyłam brwi w zadziwieniu. O czym ona mówiła? Alexy tkwił w zaskoczeniu, zupełnie jak ja.

- Zaraz, zaraz. Roza co masz na myśli? – Zapytał zaniepokojony.

- No jak to co? Nie wiesz, że twoja przyjaciółka umawia się z Lysandrem? – Co? Chwila moment! To jakieś nieporozumienie! Wstałam jak oparzona. Pociągnęłam ją za sobą do wyjaśnienia, bo uczniowie w sali przewiercali moje ciało ciekawskimi spojrzeniami. W chwili, gdy już miałam opuścić z nią klasę, zatrzymał mnie czyjś tors. Oczywiście to nie mógł być nikt inny, jak Lysander. Uśmiechnął się do mnie drętwo i z czerwonymi wypiekami wydukał ciche. „Dzień dobry moja droga.”

Odeszliśmy z Lysandrem w spokojniejsze miejsce, jakim był kącik przy schodach na piętro. Staliśmy w niezręcznej ciszy, patrząc na lekko przybrudzoną podłogę. Gdzie nie gdzie odbijała liliowy kolor ścian, wprowadzając nas w cukierkowy świat bajek.

- Panienko… - Przełamał się pierwszy, przerywając drętwą ciszę między nami. Niepewnie spojrzałam na niego, a on uśmiechnął się niewyraźnie. – Pamiętasz tego blondyna z wczoraj? – Zapytał, zgarniając z twarzy przydługie kosmyki. Kiwnęłam głową, przypominając sobie wybawcę. – Widzisz on, był bardzo podekscytowany nowinką o naszym domniemanym związku i rozpowiedział to, co niektórym, w tym właśnie Rozalii. – Wyjawił lekko zawstydzony. – Przepraszam za wciągnięcie Cię w tą nieprawdę. Postaram się to jak najszybciej wyjaśnić.

- No dobrze. Nic takiego się nie stało. Czyli mogę pozostawić tą sprawę w twoich rękach? – Dopytałam, choć w głębi duszy poczułam niewyjaśniony smutek. Miałam wrażenie, że wraz z wytłumaczeniem tej sytuacji utracę coś więcej niż niewinną relację z chłopakiem. Cóż, oszukiwanie innych nie było właściwe, więc nie mogłam podejść do tego egoistycznie. Tym bardziej, iż nie dotyczyło to tylko mnie.

- Oczywiście. Poniosę za to odpowiedzialność. – Posłał mi uśmiech, lecz był inny niż te wczorajsze. Taki jakiś smutny. Hmm... Nie. Pewnie tylko mi się tak wydawało. Po chwili ruszył w stronę klasy, pozostawiając mnie samą. Czułam, jakby razem z jego fizycznym odejściem uciekała część mojej duszy. Obawiałam się, że to była nasza ostatnia rozmowa. Znów staniemy się dla siebie obcy. Nie mamy przecież niczego, co mogłoby nas łączyć. Wspomnienie wieczoru powoli stawało się tylko rozmazanym obrazem, który coraz bardziej szarzał. Myślałam, iż to początek przyjaźni, jednak myliłam się. Opuściłam głowę i zacisnęłam pięści. Pustość oraz  niewidoczność to nieodłączne cechy mojego nastoletniego „ja”.

Wróciłam do klasy samotnie. Chciałam wygadać się Alexy’emu, ale on obrażony tupnął nogą i zajął miejsce obok swego brata. Wiedziałam, że był to dla niego szok. Ostrzegał mnie przed nimi, a następnego dnia dowiedział się, iż go nie posłuchałam. Czemu ja wszystkich zawodziłam? Wyglądałam za okno, obserwując jak chmury leniwie płynęły po niebie. Chciałabym się z nimi zamienić. Zamiast tkwić w jednym punkcie, pragnęłam podróżować po błękicie. Zależnie od kaprysu obdarzać świat ciepłymi kroplami lub śnieżnymi tancerkami. Ech, za bardzo odpływałam. To przez te przybicie.

Zadzwonił dzwonek na przerwę. Zebrałam się szybko, by złapać Alexy’ego i wyjaśnić mu wszystko, jednak ten tylko uciekł czym prędzej. Nie rozumiałam go, nigdy tak się nie zachowywał. Nieraz się kłóciliśmy, z błahych oraz poważnych powodów, ale nigdy mnie nie ignorował. Czy ja naprawdę przegięłam? Stałam przed wejściem do klasy, śledząc wzrokiem jego oddalające się plecy. Kolejna osoba, która mnie opuściła. To takie bolesne.

- Hej Sucrette. – Usłyszałam wesołe zawołanie. Odwróciłam się, aby spostrzec uśmiechniętą Rozalię. – Co tak sama stoisz? Gdzie masz swojego chłopaka? – Jeszcze jej tego nie wyjaśnił? Czemu się z tym wstrzymywał? Myślałam, że załatwił to od razu.

- Słuchaj ja… - Zaczęłam przygnębiona. Wyraz twarzy dziewczyny zmienił się. Widniał na niej cień troski. Podeszła bliżej i przytuliła mnie w akcie pocieszenia.

- Cii. Nie martw się. Jesteś jego pierwszą miłością, więc nie wie jak ma się zachowywać. Pogadam z nim, jeśli ty się uśmiechniesz. – Nie znałam słów opisujących moje zdziwienie. Obca osoba, dla której byłam powietrzem w tamtej chwili zachowywała się, jakby łączyła nas kilkuletnia przyjaźń. To dziwne, a zarazem miłe. Trochę fałszywe i naiwne, ale potrzebowałam tego. Uwagi i ciepłych ramion kojących moją samotność. Chciałam ją objąć, jednak nagle mnie odsunęła. – Mam pomysł. Co powiesz na wspólny wypad po lekcjach? Poznamy się bliżej. – Zaproponowała rezolutnie. O jej. Byłoby to moje pierwsze wyjście z kimś innym niż Alexy’m. Zgodziłam się, chcąc zobaczyć jak to było mieć żeńską koleżankę. Chciałam spróbować, tylko nie wiedziałam czy mogłam. Co jeśli dowiedziałaby się, że mój związek z Lysem to nieprawda? Znów stałabym się dla niej powietrzem? Naprawdę myślałam tylko o sobie, chcąc poprosić chłopaka, abyśmy ciągnęli to dalej. Tylko chwilę, aż posmakowałabym bycia dostrzeganą.

Złapałam Lysandra w szatni. Było mi głupio, próbując wykorzystać jego dobroć, ale chciałam spróbować innego życia. Nie będę go namawiać ani błagać, jeśli powie stanowcze „nie” to odpuszczę. Przeszukiwał swoją szafkę, gdy niepewnie się do niego zbliżyłam. Pociągnęłam go lekko za przyjemny w dotyku płaszcz. Odwrócił się zdziwiony moim widokiem.

- Przepraszam panienko jeszcze niczego nie wyjaśniłem. – Zaczął pośpiesznie, a ja splotłam ręce z tyłu.

- Czy mógłbyś niczego nie wyjaśniać? – Zapytałam cicho, ledwie sama słysząc tą egoistyczną prośbę. Zmarszczył brwi, nachylając się lekko.

- Słucham? Powtórzyłabyś?

- Moglibyśmy poudawać jeszcze trochę? – Dopytałam nieco głośniej. Chłopak w zadziwieniu rozszerzył oczy.