Sucrette & Kastiel part VI

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Usiedliśmy w czworo na dachu. Mimo, że chłód przebijał się przez moje kruche ciało, przyjemniej się jadło niż w przeludnionym budynku. Tym bardziej, iż tutaj jest nasze tajemne miejsce. Gdy tylko możemy, kradniemy kluczyk i przemycamy się tutaj.

- Jutro sobota, robimy coś? – Zapytał Kastiel stojąc przy barierce bakając jakieś tytoniowe ścierwo.

- Czemu nie? – Odparł Lysander, nalewając sobie pięknie pachnącą herbatę z termosu.

- Może pójdziemy do jakiegoś klubu? – Zaproponowałam. Z Iris fajnie się bawi, a gdy są z nami chłopcy to mamy w miarę spokój od nachlanych napaleńców. W sumie, jakby wspomnieć te nasze wypady to zazwyczaj kończy się tak, że tańczę sama. Iris zawsze jest przez kogoś porwana, Lys do wirowania na parkiecie nie za bardzo chętny, a Kas woli chlać. I tylko jak jest pijany to poudaje, że jest mistrzem w tańcu. Kiepsko to wygląda, aż wstyd się wtedy do niego przyznawać.

- Su zamiast szlajać się po klubach wypełnionymi lewymi kolesiami to umów się z Kentinem. – Kastiel zakaszlał jakby pierwszy raz zaciągnął się dymem. – Napisz do niego. Tu i teraz. – Rozkazała, zagryzając kanapkę ze smakiem.

- No nie wieeeem. – Przeciągnęłam w zawahaniu.

- Haha. Co za szopka. Dzieciuch pierwszy raz zmierzający się z obcym typkiem. – Obrócił się z wypełnionym kpiną uśmiechem. – Żałosne. – Lysander klepnął się w czoło, a ja oddaliłam od siebie wszelkie obawy. Wkurzył mnie! Przegiął na całej linii! Wyjęłam telefon i w przeciągu kilku sekund wysłałam smsa. Ha! I co? Łyso ci? Spojrzałam na zaskoczonego Kastiela. Och! Wzdrygnęłam się, bo komórka zaczęła wibrować. O kurde! Połączenie przychodzące od Kentina.

- Co robić? Dzwoni!

- No odbierz! – Przypomniała Iris. Nacisnęłam zieloną słuchawkę, po czym cała zestresowana przyłożyłam do ucha.

- Cześć, przeszkadzam? – Rozległ się życzliwy męski głos.

- Nie. Mam przerwę. – Wstałam i odeszłam kawałek, by w spokoju przeprowadzić konwersację. Zerknęłam jeszcze na Kasa, któremu zniknął głupkowaty banan na ryju. Masz za swoje!

- Ja też. Cieszę się, że napisałaś. Już powoli czułem się jak debil, czekając na znak życia. – Zaśmiałam się rozbawiona jego myślą.

- Widzisz? Niepotrzebnie. Obiecałam w końcu. – Jestem osobą, która nie rzuca słów na wiatr. No z małymi wyjątkami, ale zawsze jakieś się pojawią.

- Cenię dotrzymanie słowa. – Czuję jakoś ulgę, słysząc jego miły ton. Dużo lepiej i łatwiej się rozmawia z uprzejmą osobą. Nie to, co z tamtym buntownikiem.

- Napawa mnie to radością. Masz może jutro czas? – Przeszłam do rzeczy.

- Jutro hmm… – Usłyszałam jakieś wrzaski w tle. „ O Kenuś z kim tam romansujesz?! Jakaś dziewczyna?! Ojooojo.” – Nie zwracaj uwagi na te krzyki, to moi koledzy idioci. – Rzekł zażenowany. „Tee! Co to miało znaczyć?! Dawaj mi tą słuchawkę!” Co tam się dzieje? Trzaski, łomoty, piski.

- Halo, halo? – Zabrzmiał zupełnie inny głos.

- Hej? – Odpowiedziałam nieswojo. „Ejj! To serio jakaś laska!” Krzyknął. Odsunęłam na moment aparat. Matko moje uszy!

- Jestem kolegom Kena, wołaj do mnie Edd, a Ty? – Przedstawił się.

- Umm znajomą? – Sama nie wiem kim jestem. Wczoraj pierwszy raz się spotkaliśmy, dziś mamy pierwszą próbę nawiązania gadki.

- Oho. Wiesz powiem ci, że Ken to super chłopak. Nie zrani cię, będzie o ciebie dbał… - Zaczął wymieniać po kolei jego zalety, a ja tylko śmiałam się cicho i potakiwałam. Urocza jest ta męska solidarność. „Kurde, oddawaj mi ten fon.” Warknął Kentin.

- Wybacz Sucrette. Zignoruj brednie tego idioty.

- Na pewno? Bo zaczynam myśleć o tobie, jak o idealnym mężczyźnie. – Zerknąłem kątem oka na Kastiela. Wpatrywał się mrożącym krew w żyłach wzrokiem. Odwróciłam się tyłem, żeby choć trochę się rozluźnić.

- Na serio? – Sądząc po tonie głosu musiał się zawstydzić. „Patrzcie jaki czerwony.” Wyłapałam potwierdzenie. Haha słodki. – Co do jutra… - Chrząknął dwukrotnie. – …To wybacz, ale nie mogę.

- Ach, no to trudno. – Zrobiło mi się trochę smutno, czyżby jednak Kas miał rację z tym niespodobaniem? Już mi odmawia.

- Ale co powiesz na niedzielę? – Zapytał. Czyli jednak chce? Super, cieszę się.

- Może być. – Odparłam krótko. Zastanawiało mnie moje podekscytowanie. Czemu się tak czuję? Przecież jestem szalenie zakochana, nie powinnam czuć takiej niewyjaśnionej sympatii do innego. Czy to dla tego, że są zupełnie różni? A może to czas, kiedy moje serce obierze za swój cel kogoś innego? Ale czy ja tego chcę, bo narastające przygnębienie zaczyna mnie martwić.

- Dziesiąta tam, gdzie się poznaliśmy? – Przerwał moje wątpliwości, przywracając mi optymizm. Nie ma co nad tym rozmyślać, poddam się wirowi wydarzeń i zobaczymy, jak to się potoczy.

- Okej. – Przytaknęłam. – A właśnie! – Przypomniałam sobie o układzie zaproponowanym przez Iris. Chciałabym, żeby mi towarzyszyła.

- O co chodzi? – Zainteresował się.

- Mogłabym zabrać koleżankę, a ty kolegę? – Dopytałam, zaciskając kciuk. Zgódź się, bo inaczej nie przyjdę.

- Nie ufasz mi? – Zabrzmiał jakby się zmartwił. Nie czuj się obrażony, ale prawie wcale się nie znamy. Co jeśli coś mi zrobisz?

- Trochę. – Potwierdziłam, a chłopak po drugiej stronie zaśmiał się pod nosem.

- Jak rozsądnie. Nie ma sprawy. – Pochwalił, zgadzając się. Koleś wydaje się być w porządku, liczę, iż nie zwiodą mnie pozory. Zapowiada się ciekawa przyjaźń.

- No to super. W takim razie do zobaczenia. – Pożegnałam się zadowolona z siebie.

- Na razie. – Rozłączyłam się. Odetchnęłam, po czym wróciłam do towarzystwa. Usiadłam obok Iris.

- Pasuje ci niedziela? – Zapytałam od razu.

- Tak. I jak się rozmawiało? Po twoich śmiechach sądzę, że nie było źle.

- On jest… - Zrobiło mi się cieplej na policzkach. Zachichotała przytulając mnie.

- Nie musisz kończyć.

- A co z jutrem? – Wtrącił Lysander naburmuszonym tonem, co chwilkę zerkając to na mnie, to na Kastiela.

- Idziemy na browca. – Oznajmił Kas jakoś obrażony. Spojrzałam na niego pytająco. Wyglądał strasznie, jak jakiś morderca z chęcią popełnienia zbrodni. Wbił we mnie pełne wyrzutów spojrzenie, następnie bez słowa zerwał się i ruszył w stronę drzwi. O co chodzi? Jest zły? Przecież sam mnie sprowokował. Pobiegłam za nim.

- Kastiel! – Zatrzymałam go na klatce schodowej, łapiąc za rękaw. Zatrzymał się. Światło nie za bardzo dochodziło, więc nie mogłam dostrzec jego mimiki, gdy się odwrócił. – Co się stało? – Nic. Żadnej reakcji. Wstrząsnął ręką, więc go puściłam. Chciałam ją cofnąć, lecz on ujął moją dłoń. Zrobił krok bliżej. Splótł nasze palce. Zabłysnęła smuga światła. Jego spojrzenie było głębokie jak Bajkał. Oczy skradły blask gwiazdom. Podniósł moją rękę i delikatnie ucałował wierzch. O jacie! Motyle szarżowały w podbrzuszu. Co to za gest? I to z jego strony?! Czemu kopiuje Lysa? Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, lecz przerwało głośne zapiszczenie dachowymi drzwiami. Puścił mnie, uciekając gdzieś. Szok. Sparaliżowało moje ciało, mój umysł oraz niespokojne serce. Co to było? Co on chciał mi przekazać?