Sucrette & Kastiel part VIII

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Wyszłam z domu przyodziana w płaszcz. Czekałam na Kastiela, z którym miałam udać się do klubu. Iris i Lys podobno są na miejscu, trzymając dla nas miejsce w loży. Ten buntownik, jak to ma w zwyczaju nigdy nie jest na czas. Ma tyle wad, a ja i tak wiernie podążam za nim sercem. Wczorajsze wydarzenia są już częścią przeszłości, choć nadal męczy mnie pewien aspekt. Wydaje mi się, że Kastiel stał się inny. Zmienił się. Zawsze był zbokiem i kierował w moją stronę wszelakie perwersyjne teksty, ale od jakiegoś czasu przeszedł też do czynów. Nie wiem czy jest tego świadomy. Powoli przeciera granicę. Traktuje mnie jak te swoje przelotne znajomości z laskami. Nie chcę być dla niego kimś takim, pragnę bycia wyjątkową. To takie egoistyczne. Moje serce zabiło szybciej. Zbliżał się nieśpiesznie w moim kierunku, jak zwykle trując się fajką.

- Hej kurduplu. – Uśmiechnął się zadziornie, wyciągając ręce.

- No! Jesteś w końcu. – Odparłam udając, że jest mi to obojętne. Odwróciłam się i ruszyłam. Przyłączył się do mnie po chwili. Specjalnie nie pozwoliłam mu na powitalnego przytulasa. Musimy skończyć z tą głupią czynnością. Przez takie przyjacielskie czułości, nie potrafię wybadać jego intencji. Chcę, aby brał mnie w objęcia na poważnie, a nie dlatego, iż taki mamy zwyczaj. Zerknęłam na niego skrycie, wyglądał jakoś smutno. Rozmyślał nad czymś w wyjątkowym skupieniu. Ciekawe co mu tak zaprząta umysł, że przybrał taki wyraz twarzy.

W milczeniu przekroczyliśmy próg klubu wchodząc do szatni. Ostatnio coraz częściej towarzyszy nam cisza. Kiedyś nie mogliśmy się nagadać, teraz ciężko nam coś powiedzieć. Albo się kłócimy, albo nic nie mówimy. Nigdy niczego nie wyjaśniamy. Nie potrafimy tego i w ten sposób oddalamy się od siebie. Koniec brzmi strasznie, przeraża mnie utrata codzienności z Kastielem. Gdybym go nie kochała, gdyby łączy nas szczera przyjaźń… To tylko gdybanie bez pewnej odpowiedzi. Przepaść między nami staje się coraz trudniejsza do przeskoczenia. Jaki będzie tego kres? Kto wie. Oddałam kurtkę szatniarzowi i razem z Kasem powędrowałam do środka. Był tłok, ale to jest nieodłączna cecha takich miejsc, trzeba się przyzwyczaić. Trzymaliśmy się blisko wyższego parkietu, na którym stały stoliki zabudowane przez kanapę odbijającą neonowe światła. Doszliśmy do naszego stołu i od razu rzuciła mi się na szyję radosna Iris.

- Hejo. – Uśmiechnęła się odsuwając kawałek. No muszę przyznać, wyglądała bosko. Włosy opadały jej na jedno ramię poskręcane w sprężynki. Straciłam całą swoją pewność siebie. Widać czerwona kiecka nie wykonała swojego zadania, jakim było powalenie na kolana Kasa. No trudno. Będę starać się niczym nie przejmować, tylko bawić, jakby miała to być moja ostatnia szansa na spędzenie czasu w tym gronie. Usiadłyśmy przy stoliku pilnując miejsca, a chłopcy poszli po alkohol. Mi tutaj nigdy niczego nie chcą sprzedać, co tłumaczę dyskryminacją.

- Su nie uwierzysz kogo tu spotkałam! – Krzyknęła mi do ucha, bo tutaj nie istnieje inna forma komunikacji.

- Kogo?! – Wrzasnęłam.

- Rozalie i Debre! – Serio? Debra wygląda na taką, ale ta piękność? Myślałam, że to nie jej klimaty. Cóż, pewnie została zaciągnięta tu tak, jak nasz Lysander. Kurde. Muszę pilnować Kastiela, bo od dawna wiadomo jak Debra na niego leci. A on sam przyznał mi się, iż jest w jego typie. Uch. Poczułam nieprzyjemne mrowienie w podbrzuszu na samą myśl o Kasu z inną.

- Gadałaś z nimi?! – Dopytałam, chcąc dowiedzieć się, czy mają pojęcie o naszym pobycie tutaj.

- Nie. Mignęły mi tylko. Spoko, nie martw się. Debra była z jakimś typem! – Jaka ulga. Nie chciałabym, aby przypadkiem wpadła na Kasa.

- Jak mówiłem, dziś browce! – Uśmiechnął się trzymając w dłoniach dwa kufle jakby były cennymi trofeami. Postawił jeden przede mną, rozkładając się obok. Lysander uprzejmie podał jakiegoś kolorowego drinka Iris. Dla siebie nic nie przyniósł, wieczny abstynent. Wielki plus. Trochę to smutne, że zostałam potraktowana jak kumpel od piwa.

- Kas wiesz, że nie przepadam za piwem!

- Nie marudź mała. Doceń moją dobroć i bierz, póki stawiam! – Zaśmiał się, obejmując mnie ramieniem, jak jakąś dziewczynę do towarzystwa.

- Sorki Sucrette. Chciałem zamówić ci to samo, co Iris, ale Kastiel się uparł! – Wyraził skruchę Lysio. On to zawsze jest dla mnie super miły. Cudowny przyjaciel, nie to, co niektórzy. Popatrzyłam wymownie na buntownika. A tam! Dziś mi zwisa rodzaj procentów. Nawalę się i zapomnę o zmartwieniach.

- Spoko! Z osłem nie wygrasz! – Dogadałam pokazując Kasowi język.

- Te! Zamiast pyskować to podziękuj Pyszczku! Czemu sobie sama nie kupiłaś?! A! Bo dzieciuchom nie sprzedają!

- Przez takie dogadywanie sam zachowujesz się jak dziecko! Wielki dorosły, żyjący na kieszonkowym od rodziców! – Zaczęliśmy swoją randomową dyskusję. Jak on mnie wkurza! Chwyciłam kufel i w przeciągu kilku sekund wyzerowałam go, licząc na ugaszenie zdenerwowania.

- Su oszczędzaj się! – Krzyknęła zadziwiona Iris, lecz ja tylko chwyciłam ją za rękę i pociągnęłam w stronę parkietu. Nie odchodziłyśmy za bardzo od loży, bo na wszelki wypadek lepiej być w zasięgu wzroku pewnych osób, którzy zawsze mogą zainterweniować w przypadku niebezpieczeństwa. Pokręciłyśmy się chwilę, gdy moją towarzyszkę porwał jakiś przystojniak. No i tyle ją widziałam. Znów ten sam scenariusz. Chciałam wrócić, ale jakiś nawalony koleś złapał mnie za skrawek sukienki. Zaczął ciągnąć mnie w swoje przepocone ramiona. O nie! Ohyda!

- Zostaw ją! – Odepchnął go mój kochany wybawiciel. Typek nie szukając zwady szybko się ulotnił. Kastiel niespodziewanie objął mnie w tali i zaczął prowadzić w stronę stolika. Mam nadzieję, że muzyka dobrze zagłusza moje łomoczące serce podekscytowane jego dotykiem. Już mi się ode chciało pląsać. Wolę pić. Usiadłam przybita pustą szklanką. Chłopak chyba to zauważył, bo nachyli się do mojego ucha. – Co chcesz?! – Zapytał, jakby naprawdę go to obchodziło. Od jego łaskoczącego oddechu po ciele przeszedł mi dreszcz. Masakra. Czemu muszę tak na niego reagować?

- Może być to samo! – Odpowiedziałam, a on zniknął ze swoim uśmieszkiem. Przeniosłam wzrok na spokojnego Lysandra. Przysunęłam się do niego bliżej, by aż tak nie wrzeszczeć. – I jak się bawisz?! – Zapytałam zaciekawiona.

- Średnio! Wiesz, że nie przepadam za takimi miejscami! – Odparł, podpierając brodę o rękę.

- Ale i tak przyszedłeś! – Po co się zmuszasz?

- Bo lubię spędzać z wami czas! – Uśmiechnął się ciepło. Ojej. Naprawdę wzór przyjaciela, jego przyszła dziewczyna będzie miała prawdziwe szczęście.

- To słodkie! – Musiałam to przyznać.

Czekanie na Kastiela niemiłosiernie mi się dłużyło. Ukradłam drinka nieobecnej przyjaciółce. Bawi się świetnie, więc nie będzie zła o taką błahostkę. Nawet dobry, Lys to wie, co zamówić. Mogłam jednak poprosić Kasa o coś w tym stylu. Właściwie to naprawdę długo go już nie było. Mam złe przeczucia.

- Kastiel chyba się zgubił!

- Pójdę go poszukać! – Uprzedził nim odszedł. Pewnie wyszedł na fajeczkę albo utknął w kibelku. Ta. Nie mógł przecież wpaść na kogoś znajomego, prawda? Miętoląc w palcach rurkę, coraz bardziej się martwiłam. Miałam go pilnować. Och. Poczułam ulgę połączoną z ekscytacją spostrzegając idącego w moim kierunku łobuza. Niósł dwa kufle, co znaczy, że mi potowarzyszy. Jak dobrze, bo powoli schizowałam, iż mógł natknąć się na Debrę. Położył szklanice na blacie, po czym potarmosił mnie po głowie.

- Popilnuj! – Rozkazał, chcąc gdzieś odejść. Co ja Demon jestem? Złapałam go za rękę.

- Gdzie idziesz?! Lys cię szuka!

- Spoko znalazł mnie! Czeka na mnie z Rozalią i Debrą. – Debrą? Co? Przecież… - Zaraz wrócimy, poczekaj! – Uśmiechnął się, strząsając mój uchwyt. Uciekł szybko, nawet się nie obracając. O nie! Nie idź do niej! Nie zostawiaj mnie dla innej, obiecałeś, że mnie nie opuścisz! Schowałam oczy w dłoniach. Bolało mnie wszystko. Wnętrze piekło od powstrzymywania w sobie uczuć.

„Zaraz wrócimy” Ta, jasne! Nie ma ich już długo. Zdążyłam wyżłopać pozostawiony pod moją opieką alkohol. Osiągnęłam cel. Upiłam się. Kręciło mi się w głowie, traciłam zmysły i zdrowy rozsądek. Muszę go znaleźć. Gdzie on jest? Wirujący świat nie przeszkadzał mi w desperackich poszukiwaniach. Z trudem przecisnęłam się przez tłum, odbijając się od tańczących nieznajomych. Stanęłam jak wryta. Podłoże rozsypało się w ułamku sekundy. Dlaczego? No, dlaczego?! Spójrz na mnie gnojku! Wołałam w myślach patrząc jak Kastiel siedzi przy ladzie zagadując radośnie Debrę. Po policzkach spłynęły mi łzy. Boli! Słyszysz?! Podeszłam do niego. Oboje spojrzeli na mnie, lecz ja wbijałam pełen wyrzutu wzrok w niego. Tego, który już się nie śmieje. Patrzy na mnie z politowaniem. Nie rób tego. Nie zostawiaj mnie. Dostrzegaj tylko mnie, bo ja…

- … Kocham cię.

_____________________________

Dzisiaj trochę dłużej, niż zwykle. Powiem szczerze, że jak pisałam tą perspektywę to bardzo wczuwałam się w główną bohaterkę. Sama czułam się podobnie, kiedy osoba, którą kochałam oddalała się ode mnie... Dobrze, że to tylko wspomnienie. :) Pozdrawiam serdecznie ♥

Dziękuję za wszystkie komentarze, to naprawdę miłe, gdy pozostawiacie po sobie ślad. :)