Sucrette & Kastiel part III

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Drapiąc Demona poczułam na sobie wzrok Kastiela. Co? Znowu chciał mi coś pocisnąć? Niepewnie spojrzałam na niego, a ten uśmiechnął się zalotnie. Matko! Czemu tak mnie rozbrajał nim? Ach nie wierzyłam, iż aż tak mógł mi się podobać jakiś chłopak. Straszne.

- Idziemy? – Zapytał, przerywając ciszę. Kiwnęłam głową, więc wstaliśmy. Pies nie był z tego zadowolony, ale także podniósł swe cielsko. Ruszyliśmy do domu, spokojnym, nie śpiesznym krokiem. Słońce powoli zachodziło, pozostawiając za sobą chłodną ciemność. To już listopad. Wydawało mi się, że im byłam starsza to szybciej umykał mi czas.

- Co to był za pedofil? - Musiał go tak nazywać? On i te jego ambitne ksywki.

- Interesujące cię to? - Czyżby był zmartwiony?

- Nie bardzo. - Opuściłam głowę. Nie takiej odpowiedzi wyczekiwałam.

- To po co pytasz? - Było mu coś takiego obojętne, czyli utwierdziłam się w przekonaniu, że na serio miał mnie gdzieś. Czego ja się niby spodziewałam? Nawet mu się nie podobam. Musiałam w końcu przestać się napalać na coś więcej, bo potem byłam tylko rozczarowana. Nie chciałam już, aby był ostatnią myślą przed zapadnięciem w sen i pierwszą, gdy się wybudzałam. Nie chciałam już co noc płakać w poduszkę, a rano chłodzić opuchnięte oczy. To tak bolało, chciałam się od tego uwolnić. Ale jaką miałam pewność, że ponownie nie wpadnę w te same sidła? Bałam się odejść, zakochać się w kimś innym. Nie wiadomo, czy w ogóle bym potrafiła to zrobić. - Nie będę do niego pisać. - Po co miałam to robić? Nie wiadomo, co Kentinowi w głowie grało. Poza tym nie byłam gotowa spotykać się z kimś innym, gdy moje uczucia były tak rozchwiane. Nie. Wciąż w moim miłosnym życiu był Kastiel, a ja nie potrzebowałam nieporozumień.

- I dobrze. Nie dałabyś sobie rady z chłopakiem. Zresztą on jakiś bez gustu, skoro chwyta się pierwszej lepszej laski poznanej przypadkiem w parku. Albo desperata. Pewnie chce tylko zamoczyć, a ty wydałaś się mu łatwa, bo w końcu co mu się w tobie niby spodobało? Mogło też tak być, że dał ci swój numer z litości. No sorry, ale raczej mało kogo kręcą takie nie wyrostki jak ty. – Czy on miał świadomość, jak bardzo ranił mnie tymi słowami? Pewnie nie zdawał sobie sprawy, że czułam się, jakby ktoś powbijał we mnie sztylety. – Tak. To na sto procent litość. Bo jakby serio chciał się z tobą skontaktować to on wziął by od ciebie numer kontaktu. Nie zdziwię się, jeśli ten numer okaże się fałszywy. Ej no zadzwoń do niego. Dalej mała. Przekonajmy się. - On mnie podpuszcza, prawda? On pragnie, abym się z nim skontaktowała? Proszę niech zaprzestanie tego, tylko nie on. Nie chciałam jego wsparcia w tej znajomości… Albo po prostu znalazł nowy sposób na dręczenie mnie…

- Przed chwilą wyzywałeś go od niebezpiecznych zboków. – Oznajmiłam cicho, przybita jego określeniami mnie. Przykro mi się tego słuchało.

- No tak, jednakże doszedłem do wniosku, że ty nie możesz mu się podobać. Nawet w kategorii dziecka, co wyklucza jego perwersyjną naturę. - Czemu mi tak cisnął? No bez przesady. Trochę się bałam, niemniej jednak bardzo mnie kusiło to zrodzone pytanie. Trudno, raz się żyje. I tak obdarzył mnie już przeogromną ilością drwin.

- A czy tobie się podobam? – Kastiel odpowiedział na moje pytanie lekkim pobladnięciem i rozszerzeniem źrenic. Spojrzał gdzieś w bok, wyciągając paczkę papierosów. Chyba źle postąpiłam, zadając mu to pytanie. Chciałam obrócić to w żart, ale zostałam ubiegnięta.

- Dobrze wiesz, jaki jest mój typ. Kobiety! Nie ich podmioty. - Poczułam zimny dreszcz. Oczy zaczęły mnie szczypiec, więc zagryzłam dolną wargę, starając się nie wziąć sobie jego słów do siebie. W zemście walnęłam w trzymane przez niego pudełko, a on zdenerwowany od razu schylił się, by pozbierać wysypane fajki. Świerzbiło mnie, aby przywalić mu jeszcze w policzek, jednak się pohamowałam.

- To dobrze. Nie chciałabym mieć w takim dupku adoratora. - Burknęłam, przyśpieszając kroku. Słyszałam jeszcze skamlanie Demona tkwiącego na smyczy. Kastiel był zajęty zbieraniem swoich drogocennych papierosów. Szybko się zwinęłam, wręcz pobiegłam. Ciężkie łzy spłynęły, kapiąc na chodnik pode mną. Co za wstyd. Skręciłam do domu. Zatrzasnęłam za sobą drzwi i opadłam na wycieraczkę. Jaka ulga, mogłam płakać... „Podmiot kobiety”? Jak mógł? Dlatego właśnie tak trudno mi wyrazić przed nim swoje uczucia. Gdyby nie był taki chamski, to dawno bym już się przełamała. Doprawdy. Jaka byłam głupia. Zakochać się w takim palancie, gdzie ja kurna postradałam rozum? Uraził moją dumę, przesadził dziś! Już ja mu pokażę...

PERSPEKTYWA KASTIELA

Nie pożegnała się nawet z Demonem, gdy szybko zniknęła w progu mieszkania. Przede mną jeszcze spory kawałek, a przez tę końcową atmosferę nie chciało mi się iść. Pies odczuwał chyba moje emocje, bo też człapał smętnie za mną. Odpaliłem uszkodzonego papierosa. Zaciągnąłem się i wypuściłem szary dym. Schowałem zapalniczkę do pogniecionego opakowania po szlugach. Co za dzieciuch. Pomyślałem, chowając do kieszeni paczkę. Doskonale wiedziałem, że one mnie nie chce. Nigdy nie chciała. Zdawałem sobie sprawę jak trudnym jestem człowiekiem i jak wiele razy doprowadziłbym ją do łez, dlatego nic nie robiłem. Dusiłem to w sobie. Za bardzo ją szanowałem, żeby wpychać się moimi brudnymi buciorami do jej spokojnego życia. I tak już jednym wszedłem. Trochę przesadziłem z wyzwiskiem, ale jaką odpowiedź chciała usłyszeć? Że tak? Że pragnę jej, kocham i inne te bzdety? Jasne. I co jeszcze? Powiedziałem tak, bo mnie wkurzyła. Tym, iż nie mogłem odpowiedzieć szczerze.

- Kurwa! - Warknąłem, nie umiejąc już tego w sobie utrzymać. Aż Demon się wzdrygnął. Wywaliłem peta, przydeptując go. Prawdziwy mężczyzna spina dupę i odważnie mówi dziewczynie, że się mu podoba. To takie łatwe słowa, wypowiadałem je już setki razy, więc dlaczego tak trudno mi to wydusić w twoim kierunku Sucrette? Coś ty ze mną zrobiła? Zabrała mi męskość. Byłem jak mały chłopczyk, a to ciebie wyzywałem od bachorów. Ja pierdziele. Jakie to wszystko męczące.

Wszedłem do domu, głośno trzaskając za sobą. Rzuciłem gdzieś za siebie kurtkę oraz buty. Odpiąłem psa, wymieniłem mu wodę w misce i nasypałem jakiś gównianych psich chrupek, po czym tak jak stałem, runąłem do ogromnego łóżka. Leżąc na brzuchu, wydrapałem jeszcze telefon, by napisać SMS na dobranoc do tej małej upierdliwej dziewuchy. To nasza mała tradycja. Zawsze ślemy tą jedną wiadomość. Odczytując szybką odpowiedź, poczułem ciepło w środku. Sprawiało mi to radość. Od razu zasnąłem z myślą o tej wyjątkowej kobiecie.

______________

Hej! I jak się na razie zapatrujecie na tą historyjkę? Czy odpowiada Wam pisanie z dwóch perspektyw? Chciałam, abyście mieli też styczność z uczuciami i przemyśleniami Kastiela. Żeby nie był taką bezpłciową lalką, służącą tylko jako partner dla Su. Pisanie z jego strony pozwala mi na pokazanie i wyjaśnienie wielu aspektów. Podzielcie się Swą opinią :) A przy okazji chciałabym podziękować za komentarze pod wcześniejszym postem. Bardzo je doceniam. :) 
Dołączam do fragmentu rysunek Sucrette. Moje własne bazgroły :P - Myślę, że lepiej mi wychodzi na kartkach niż w programach do rysowania. Co Wy sądzicie?

Pozdrawiam Was i dziękuję za poświęcony czas. Do następnego ~ ♥