"The Lady in red" - Lysander VII

Kastiela nie było kolejny dzień. Skarlett też nie spotkałem w szkole, może dlatego, że we wtorki kończyliśmy wcześniej zajęcia. Sam też jej nie szukałem, musiałem jakoś zdystansować naszą znajomość, ponieważ przekraczała pewne granice normy. Moim życiowym priorytetem była Rozalia, dlatego korzystając ze wczesnej godziny udałem się do naszego miejscowego teatru, aby kupić bilety na spektakl. Zawiodłem się, kiedy poinformowano mi o aktualnym remoncie i trzymiesięcznej przerwie z tym związanej. Zatem nieco zrezygnowany powędrowałem do kina i zakupiłem dwa bilety na komedię romantyczną, którą poleciła mi bileterka. Raczej nie przepadałem za takim gatunkiem, ale dla Rozalii byłem gotowy zrobić wszystko. Prawie otwierałem drzwi do mojego domu, kiedy zadzwonił mój telefon. To Skarlett…

- Halo? – Odebrałem niepewnie.

- Lysandrze pójdziesz ze mną do Kastiela? Martwię się o niego… - Wyznała pełna szczerej troski, jednak znając tego chłopaka, wszystko było z nim porządku i nie potrzebnie ona się niepokoiła.

- Spokojnie Skarlett. Pewnie leniuchuje w domu. On tak ma.

- Wiem, ale dzwonił do mnie z tekstem, że mnie potrzebuję. Nie wiem, co mam teraz zrobić. Nie przeżyję tego ponownie, jeśli pójdę do niego i zobaczę go z inną… - Znowu nią manipulował, urządzając sobie „zabawę”. Nudziło mu się, nic dziwnego, przecież nie miał żadnych obowiązków.

- Nie idź. Nie bądź na każde jego zawołanie.

- Ale… - Jej głos zadrżał delikatnie. To nie było takie proste zignorować ukochaną osobę, wiedziałem to. Sam pewnie bym wszystko rzucił i pobiegł.

- Obiecaj mi, że do niego nie pójdziesz.

- Nie mogę. Przepraszam. – Chciała się rozłączyć, miałem się nie wtrącać, zdystansować, ale…

- To poczekaj, pójdę z tobą. – Nie potrafiłem zachować się w stosunku do niej obojętnie.

- Jestem w parku. – Rozłączyła się, a ja zakluczyłem dopiero co otwarte drzwi.

Przybyłem na umówione miejsce. Skarlett siedziała niespokojnie, ściskając telefon. Gdy mnie zauważyła, zerwała się do pionu.

- Jednak przyszedłeś. – Rzuciła zadziwiona, wplatając dłoń w swoje gęste włosy.

- Dobrze wiesz, żebym cię nie wystawił. – Przyznałem, bo właściwie to nie kłamałem. Ja naprawdę nie mogłem przestać się o nią martwić w takich sytuacjach. Dobrze zdawałem sobie sprawę, że nie do końca postępowałem słusznie, w końcu miałem w sercu inną, a biegałem za inną…

- A obiecałeś mi, że nie będziesz dawał się wykorzystywać. – Naprawdę tak postrzegała tę sytuację. Odruchowo pogłaskałem jej ramię, dodając jej otuchy. Musiałem zająć jej myśli, żeby nie zamartwiała się o Kastiela.

- Nie czuję się wykorzystywany, a potrzebny. Chodź. – Podałem jej rękę. – Znam tutaj świetne miejsce na spędzenie czasu.

- Mieliśmy iść do Kastiela. – Oznajmiła, patrząc na mnie pełna wątpliwości.

- Wybacz, ale nie pozwolę ci tam pójść. To dla twojego dobra. – Wyznałem jej. Opuściła głowę, jednak zaplotła rękę o moje ramię. Byłem z niej niesamowicie dumny, wykazała się wielką odwagą.

Zabrałem ją na łyżwy w sąsiednim miasteczku, co bardzo ją zaskoczyło. Nie dowierzała nawet, kiedy ubrała płozy i stanęła w nich na lodzie. Przestraszona trzymała się mocno barierki.

- Lysander to nie dla mnie, ja schodzę. – Powiedziała, koślawo przesuwając się do wyjścia. Nie mogłem opanować śmiechu, wyglądała przeuroczo tak rzucona w sytuację, w której była zupełnie bezradna. Podjechałem do niej blisko i podałem jej dłoń.

- Nauczę cię. – Patrzyła na mnie krótką chwilę wahając się, ale w ostateczności przyjęła mój gest. Puściła się bandy, a ja delikatnie pociągnąłem ją ku sobie. Wystawiła wolną rękę, starając się złapać równowagę. Uśmiechnęła się pewniej, kiedy wyprostowała się. I nagle upadła na lód, ciągnąc mnie na kolana.

- To bolało. – Przyznała. Zaśmiałem się, zbierając się do pionu. Pomogłem jej wstać, złapała się za moje barki. I wtedy wpadłem na pomysł, jak ośmielić ją z taflą. Ostrożnie się odwróciłem, chwytając jej obie ręce.

- Ugnij trochę kolana i trzymaj się mocno. – Pociągnąłem ją za sobą.

- Lysio jadę! – Krzyknęła radosna, co i mi się udzieliło. Zatrzymałem się, a ona dobiła do moich pleców. Zerknąłem na nią, zaintrygowany.

- Lysio? – Dopytałem, nie potrafiąc pozbyć się uśmiechu z twarzy. Dziewczyna mrugnęła mi okiem.

- A tak mi się powiedziało.

- A tak, to sobie pojedziesz teraz sama. – Puściłem jej rękę i odjechałem kawałek, żeby objechać ją dookoła. Obserwowała mnie przez chwilę, dopóki nie upadła na tyłek. Podjechałem bliżej, wystawiając do niej ręką. Wstała i trzymając mnie, zrobiła już pewniejszy ślizg. Podłapała moją technikę, szybko poszła jej nauka, bo za chwilę jeździliśmy razem obok siebie. Wolno, koślawo, ale sprawiało nam to mnóstwo radości.

Wracaliśmy autobusem, nie rozmawialiśmy, jednak nie potrzebowaliśmy tego, aby czuć przyjemność danej chwili. Ona opadła głową na moje ramię, zamykając oczy. Była zmęczona tym pełnym wrażeń dniem. Zapach jej włosów nęcił moje zmysły, czułem przy niej taki wewnętrzny spokój. Moje wszelakie natrętne myśli stawały się banalne. Powoli uzależniałem się od tej atmosfery.

Wróciłem do domu, wykończony. Wyjątkowo dobrze się bawiłem. Opadłem na łóżko, pełen myśli o Skarlett. Z nią wszystko było prostsze, nie tchórzyłem. Mówiłem to, co myślałem, nie obawiając się z jej strony obrazy. Wysłuchiwała wszystko, bez pochopnego oceniania mnie. Myślała nad tym i dochodziła do wniosków, niejednokrotnie sprzecznych ze mną. I nie wstydziła się posiadania innego zdania. Nie miała oporów przed szczerością, robiła i mówiła to, co czuła w danej chwili, co mi imponowało. Dysponowała wrażliwym sercem, które posiadało wiele ran… Od razu wyciągnąłem telefon i wybrałem numer Kastiela.

- Siema staruszku. – Odebrał wesoły

- Dobry wieczór, jak się czujesz? – Zapytałem zainteresowany. Może naprawdę coś się wydarzyło.

- Aaa zarąbiście. Wypocząłem jak nigdy.

- Mhm. – Burknąłem. Najwyraźniej nie było z nim tak źle jak wmówił dziewczynie. Zapewne znowu chciał doprowadzić Skarlett do łez.

- A co, stęskniłeś się? Jutro będę w szkolę, nie smuć się już. – Zaczynało mnie denerwować jego zachowanie, był zadufany w sobie, nic dziwnego, że nie miał oporów przed manipulowaniem Skarlett. Nie zależało mu przecież…

- Dobrze, w takim razie dobranoc.

- Erotycznych snów. – Rzucił zuchwale. Chciałem jeszcze wyjąć mój notes, aby streścić dzisiejsze wydarzenia, ale gdy tylko zamknąłem oczy, obudziłem się już następnego dnia.