"The Lady in red" - Lysander V

Sobotni wieczór postanowiłem poświęcić na całkowite odprężenie się, bez nadmiernych myśli. Zdecydowanie to nie był mój najlepszy tydzień, stąd mój plan. Załadowałem kasetę do starego magnetowidu z moim ulubionym filmem, po czym zszedłem na dół po jakąś zakąskę. Wychodziłem z kuchni z miską migdałów, kiedy mój wzrok przykuł Leo, pastujący swoje buty. Zazwyczaj o tej godzinie tracił równowagę nad jakimś nowym projektem w swojej pracowni, więc jakoś podświadomie niepokoił mnie ten widok. Stanąłem w progu przedpokoju, wypełnionego jego perfumami.

- Wychodzisz gdzieś? – Zapytałem, chrząkając krótko, bo ten intensywny zapach zaczął mnie lekko dusić.

- Tak. Idę na kolację. – Odparł spoglądając na mnie krótko.

- Mogę zapytać, z kim?

- Z Rozalią. – Wyznał zarumieniony. Drut kolczasty znów zacisnął się wokół mojego serca, powodując u mnie lekkie zgarbienie. – Uważasz, że czerwona róża i panorama naszego miasta to idealna sytuacja na poproszenie jej, aby została moją dziewczyną? – To było jak siarczyste uderzenie w policzek, zrobiło mi się słabo.

- Przykro mi, ale nie wiem. Nie mam w tym doświadczenia. – Zachwiałem się na nogach, wymawiając to kąśliwie. Nie mogłem opanować urazy wypełzającej ze mnie w postaci słów.

- To tak jak ja. – Oznajmił cicho, wracając do przerwanego zajęcia. Ja natomiast wpadłem w szał, roznosiło mnie, uciekłem z powrotem do kuchni, nie chcąc wzburzać kłótni. Nieprzytomnie odrzuciłem naczynie na blat i sięgnąłem po wodę, aby zgasić żar w gardle. I mimo opróżnienia całej butelki, nie pomogło to ugasić śladów po nabytej wiedzy, które rozlały się we mnie jak żrąca substancja. Mój świat się rozsypywał, tak jak te bakalie leżące na podłodze wokół rozbitej miski. Stałem, oparty o blat, starając się jakoś uspokoić. Patrzyłem na efekt mojego opętania, źle się ze mną działo. To wszystko doprowadzało mnie do obłędu, potrzebowałem czegoś, co uratuje resztki mojej duszy. Drapały mnie powieki, a w brzuchu buzowała złość, oddychałem płytko, jakbym przed chwilą przebiegł maraton. To było takie wyczerpujące… Opadłem na kolana, sięgając po stłuczony kawałek. Dziwne, że Leo nie przyszedł sprawdzić, co się stało… On chyba domyślał się prawdy, w końcu, gdyby Rozalia byłaby mi obojętna to nie przedstawiałbym jej członkom rodziny. Zapanowała piszcząca w uszach cisza, którą na szczęście przerwał dzwonek mojego telefonu. Sięgnąłem po niego, jak po cudowne lekarstwo.

- Słucham? – W moim głosie dalej drżało rozżalenie.

- Nie mów słucham, bo cię wyrucham. – Oczywiście, kto inny mógłby rzucać tak beznadziejne stwierdzenia.

- Kastiel… - Wydukałem bezsilnie, nie miałem ochoty na bezsensowne dyskusje. Podniosłem się na barowe krzesło przy kuchennej wysepce, odkładając pozbierane odłamki przed sobą.

- Hej, co porabiasz? – Zapytał jakby nigdy nic.

- Nic konkretnego. - Zerknąłem w stronę wyjścia z kuchni, dostrzegając wciąż palące się światło z garderoby. Po cichu liczyłem, że nie zgaśnie dzisiejszej nocy.

- To wpadaj do naszego baru, zagramy kawałek. – Zaproponował pełen werwy i chociaż lubiłem to zajęcie, to tamten moment nie był do tego odpowiedni. Co miałem przekazać naszym słuchaczom? Moje wszystkie negatywne emocje?

- Nie mam nastroju.

- To tym bardziej przychodź. Napijemy się, wyrwiemy dziewuszki. – Nie poddawał się, w sumie to nie chciałem się dłużej opierać, może potrzebowałem czegoś nowego w życiu, czego normalnie nigdy bym nie zrobił. Do podjęcia decyzji przekonało mnie zgaśniecie światła oraz głośne trzaśniecie drzwiami, pozostawiające we mnie uczucie próżni.

- W porządku.

- Poważnie? A już wytaczałem działo argumentów, żeby cię tu zaciągnąć.

- Nie trzeba, będę za chwilę. – Powiedziałem beznamiętnie, opadając czołem o marmurowy pulpit.

- Czekam. – W słuchawce zapanowała irytująca cisza. Wbiłem pusty wzrok w sufit, szukając czegoś, co utrzyma mnie w całości nim rozsypię się tak jak moja przekąska.

Leniwym krokiem dotarłem do pubu. Wyjątkowo zrezygnowałem z moim charakterystycznych ubrań, jakoś przestałem znajdować w tym sens. Za to narzuciłem na siebie szarą bluzę z kapturem, którą w akcie zemsty ukradłem bratu z szafy. Tamtego wieczoru pragnąłem jedynie zniknąć, nie czuć nic. Przekraczając wejście od razu skierowałem się do naszej loży. Kastiel zawsze rezerwował tę samą, więc nie miałem problemu w trafieniu do niej intuicyjnie. Zatrzymałem się przed szklanym stolikiem, zawalonym butelkami po piwie. Chłopak oczywiście nie siedział sam.

- Dobry wieczór. – Rzuciłem głośniej, przyciągając wzrok jego i jakiejś dziewczyny w dość odważnej kreacji. Zlustrował mnie od czubka głowy po same buty, kwitując to głośnym parsknięciem.

- Tylko ty mogłeś ubrać bluzę do spodni z garnituru. – Skomentował, kiwając ręką, abym usiadł.

- Życie. – Machnąłem nieznacznie ramionami, zajmując miejsce. Zawiesiłem ponuro głowę, chowając się w kapturze przed rozbawionymi ludźmi. Niech mnie nie widzą.

- Chcesz drinka? – Zapytała jego koleżanka, na co Kastiel zaśmiał się szyderczo, znając mój charakter i moją całkowitą nietolerancję alkoholową.

- Tak. – Przytaknąłem krótko, a chłopak umilkł, wybity z tropu. Nieznajoma poszła, najwyraźniej wyczuła tę ciężką atmosferę, której byłem przyczyną. Zdawałem sobie sprawę z własnej aspołeczności, niemniej jednak nie miało to dla mnie szczególnego znaczenia.

- Lys co się dzieje? – Zainteresował się, przysuwając się bliżej. Klepnął mnie w plecy, przez co mimowolnie się wyprostowałem. Poprawiłem osunięty kaptur, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Nie chcę o tym rozmawiać. – Wymamrotałem jak dziecko. Okazało się, że jeśli chodzi o uczucia i emocje to wracamy do zachowań nabytych w dzieciństwie.

- To napisz. – Zażartował, a ja tylko wypuściłem głośniej powietrze. Obserwował mnie dłuższą chwilę, aż wyciągnął wnioski. - Pokłóciłeś się z Rozalią?

- Dlaczego sądzisz, że ma to związek z nią? – Dopytałem zaintrygowany jego trafną diagnozą. Chłopak machnął ręką, biorąc do ręki butelkę z resztką alkoholu.

- No proszę cię. Ślinisz się do niej od wakacji, każdy głupi by to zauważył. – Skwitował to aktorskim wypiciem napoju. Nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat, więc nie mogłem uwierzyć, iż dla niego mój problem był tak oczywisty. Może czas na zwierzenie się mu? Jakaś porada od tak lekkodusznej osobowości zmieniłaby nieco mój punkt widzenia.

- Ona… - Przełamałem się, jednak przerwałem, kiedy jego leżąca na stoliku komórka leżąca zaczęła wibrować.

- Czekaj sekundę.  – Uprzedził, przykładając telefon do słuchawki. – Cześć kochanie. – Pokazał mi język. – A, jestem w barze z Lysandrem. Chłop ma dołek, jeśli chcesz to przyjdź. Na razie. – Szybka konwersacja, jak na niego przystało. Nie patyczkował się z ludźmi, raczej do wszystkiego podchodził z dystansem i lekceważeniem. Całkowite przeciwieństwo mnie…

- Zwariuję z tą Skarlett. – Skrzywił się.

- Po co ją zapraszałeś? Przecież nie jesteś tu sam. – Przypomniałem mu o jego towarzyszce. Wyszła tylko na chwilę z zamiarem powrotu.

- Dla zabawy. – Oświadczył beztrosko.

- Dlaczego jej to robisz?

- Nie wiem. – Wzdrygnął nieznacznie ramionami, nadymając usta. - Wracając do tematu, o co wam poszło? – Zakończył wątek, jakby jego postępowanie wobec Skarlett było niczym ważnym. Nie chciałem mu złorzeczyć, ale wróci to kiedyś do niego. Pozna ten gorzki smak, kiedy ktoś traktuje twoje uczucia jak śmieci…

- O nic. - I tak by nie zrozumiał. A zresztą wróciła jego koleżanka, która położyła przede mną wysoką szklankę z kolorowym wypełnieniem. Uśmiechnęła się do mnie zachęcająco, nim przytuliła się do boku Kastiela. Ten widok przyprawiał mnie o mdłości, cały czas brałem pod uwagę reakcję Skarlett. Mogłem zainterweniować, aby oszczędzić jej tej przykrości, jednak postanowiłem nie wtrącać się więcej w jej sprawy. Zamiast zrelaksować się w jego obecności, przez to wszystko, miałem się jeszcze gorzej.

Kastiel trzymał nowo poznaną dziewczynę na kolanach, rozmawiając z nią po cichu. Natomiast ja sączyłem wolno swój napój, który nie zachwycił mnie zbytnio.

- Cześć. – Usłyszałem, więc spojrzałem na zdruzgotaną Skarlett, stojącą we wejściu i patrzącą na jej ukochanego z inną.

- O Sky! Siadaj! – Wrzasnął Kastiel, delikatnie zrzucając z siebie towarzyszę. – To jest… yyy…

- Lily. – Dopowiedziała za niego, na co chłopak uśmiechnął się niewinnie.

- No tak, Lily, a to…

- Moja przyjaciółka. – Dokończyłem, przykuwając ich spojrzenia. – Witaj moja droga, w końcu przyszłaś. Napijesz się? – Dodałem, podnosząc moją szklankę. Wzięła ją od razu, siadając przy mnie, równocześnie chowając się za mną. Dopiła zachłannie, po czym odłożyła puste szkło na stolik. Kastiel wrócił z uwagą do towarzyszki, chociaż nie umykały mi jego skryte spojrzenia rzucane w naszą stronę.

- Mogłeś mnie uprzedzić. – Wyszeptała. Popatrzyłem po niej, czując się coraz bardziej podle. Umiałem przecież wyjść przed bar i tam na nią poczekać. Nie pomyślałem o tym wcześniej. - Daj mi na moment swój telefon. – Posłusznie podałem jej przyrząd, a ona wpisała mi swój numer.  – Przy następnym razie ostrzeż mnie, błagam. Przynajmniej bym się lepiej ubrała… - W tej żałosnej sytuacji broniła się żartem. Nie widziałem dokładnie wyrazu jej twarzy, bo czerń szminki zlała się z mrokiem panującym w tym miejscu. Jednak nie dało się ukryć, że na siłę chciała mi pokazać swoją obojętność. Obserwowała czujnie Kastiela, tłumiąc w sobie wszystko, chociaż pięści drżały jej niekontrolowanie.

- Wyjdziemy? – Zaproponowałem, a ona kiwnęła głową, po czym od razu wstała. Dopiero wtedy zauważyłem, że nie rozebrała nawet kurtki. Widocznie czekała na moją propozycję.

- Kastiel, my już pójdziemy. – Uprzedziłem chłopaka, który bacznie nas obserwował.

- Czemu? – Dopytał zaskoczony.

- Dobrze wiesz, jaką mam słabą głowę. Obawiam się, że sam nie dojdę do domu. – Podałem mu pierwsze lepsze kłamstwo, biorąc odpowiedzialność za naszą wymówkę.

- Okej, narka. – Rzucił krótko, kiedy Skarlett znikała w tłumie.

Wyszliśmy na zewnątrz, a dziewczyna odetchnęła ciężko. Przejechała ręką po swoich włosach, zarzucając je sobie do tyłu.

- Powiedz mi, jak można być takim dupkiem? Jak można się z nim przyjaźnić? I jak można go kochać? – Wyrzucała z siebie nagromadzoną frustrację. Rozumiałem ją doskonale, sam w końcu byłem w podobnym stanie, wprawdzie Rozalia nie wyrządziła mi takiej krzywdy… A zareagowałem impulsywniej niż ona. Wstyd mi trochę.

- Odprowadzę cię. – Zasugerowałem, nie komentując jej pytań. Nie posiadałem odpowiedzi, które by ją usatysfakcjonowały. Znałem Kastiela zbyt długo, aby nie doceniać jego sympatii w stosunku do mnie. Zawsze mogłem na nim polegać, wspierał mnie z każdą podjętą przeze mnie decyzją, nawet wtedy, kiedy musiał stawać w mojej obronie. Jednak pole miłości i przyjaźni się różniło. Nie należało tego porównywać.

- Najlepiej urwać temat. Nie trzeba, poradzę sobie. – Rzuciła naburmuszona, ruszając przed siebie. Dołączyłem do niej, wolałem nie zostawiać jej samej ze złością.

- Nalegam. – Oznajmiłem, idąc obok niej.

- Skończ z tą nadmierną troską, nie potrzebuję litości. Skup się lepiej na swojej księżniczce.

- Chciałbym, ale akurat jest na randze z moim bratem. – Przystanęła, najwyraźniej zaskoczona informacją. Sam się sobie dziwiłem, że właśnie jej to wyznałem. Chyba po prostu chciałem to z siebie wydusić.

- Och… Współczuję. – Powiedziała, nie ukrywając swojej empatii.

- Jej szczęście jest dla mnie najważniejsze, a skoro odnajdzie je przy boku Leo to postaram się zdusić w sobie te uczucia. – Zwierzyłem się z mojego podejścia, na co dziewczyna poklepała mnie delikatnie po policzku.

- Otrząśnij się z tego fałszu! – Krzyknęła zezłoszczona. Brakło mi słów.

- Cóż…

- Wmawiasz sobie, że to nic, że życzysz im szczęścia, ale kochanie… Co z twoim szczęściem? W tej swojej szlachetności nie zapomnij też o sobie. – Naprawdę była bezpośrednia. Patrzyła na mnie, analizując każdy milimetr mojej twarzy, jednak jedyne, co mogła zauważyć to szok w to, jak bardzo wiedziała, co mi powiedzieć, żebym poczuł coś na kształt szczęścia. Znalazł się ktoś na tym świecie, zupełnie mi nieznany, komu ewidentnie na mnie zależało. Uśmiechnęła się nagle, kładąc dłoń na moim ramieniu.

– A jeśli faktycznie chcesz się poddać to zawsze możesz zakochać się we mnie. – Wskazała na siebie kciukiem, sprawiając, że ta poważna atmosfera rozmyła się w parę sekund. Rozśmieszyło mnie to, tylko ona potrafiła w tragedii znaleźć jakiś komizm sytuacyjny. Taką miała taktykę samoobronną, kpić z samej siebie i niczego po sobie nie pokazywać. Nie analizować, dzięki temu potrafiła stać z uniesioną brodą, choć przed chwilą łamano jej serce. Z jednej strony to godne podziwu, a z drugiej niesamowicie przygnębiające. – Dobrze Lysandrze, trzymaj się. Dobranoc.

- Ty także. Słodkich snów. – Rozdzieliliśmy się, jednak nie dawało mi to spokoju. Tak prędko odeszła w ciemność, znów chciała skryć się pod płaszczem nocy. Musiałem ją odprowadzić, potrzebowałem sprawdzić, jak wyglądała w chwilach samotności. Przede mną udawała opanowanie, pozorantka. Pobiegłem w jej kierunku, naprawdę się śpieszyłem. Dogoniłem, szarpnąłem…

- Ska…

- Mówiłeś, że go nie kocham to dlaczego to tak boli. – Złapała się za klatkę piersiową, płacząc rzewnie. Ona wcale nie była twarda, wmawiała sobie siłę, tak jak ja. Dlatego tak łatwo było jej dawać mi rady, widziała we mnie, siebie. Zbliżyłem się do niej, starłem łzy z jej policzków, patrząc głęboko w jej zrozpaczone oczy.

- Myliłem się, przepraszam.

- Przytul mnie bałwanie. – Rzuciła, a ja wciągnąłem ją w swoje ramiona, przytulając tak mocno, jakby miała mi się zaraz rozsypać. – Jak mogłeś pozwolić mi odejść samej?

- Już nigdy nie zostawię cię samej, obiecuję. – Ścisnęła mocniej materiał mojej bluzy, dzieląc się ze mną całym swoim balansem.