"The Lady in red" - Lysander I

  

Rok minutami zbliżał się ku nieuniknionym przeminięciu. Wyobrażałem go sobie, jako białowłosą kobietę z uśmiechem stworzonym z najpiękniejszych kwiatów. Nie było to przypadkowe, gdyż tamte dwanaście miesięcy zawsze będą kojarzyć mi się z nią. Moją codziennością i moim cudownym snem.

- A Lysander znowu odpłynął! – Jej głos wybudził mnie z rozmyślań. Tylko ona potrafiła przyciągnąć mnie z powrotem do naszego szarego świata. Spojrzałem na nią, śmiała się beztrosko. Lekkie rumieńce dodawały jej uroku, choć były efektem po kolorowym koktajlu alkoholowym. Siedziała po drugiej stronie szklanego stołu, dzięki temu mogłem bez konsekwencji zapamiętywać każdy skrawek jej ciała. Dostrzegać każdy gest i odgadywać emocje, które przebiegały po jej twarzy. Była dla mnie jak przesadnie wyostrzony film. Nie widziałem nic, chociaż za jej plecami szalała dyskoteka. Oderwała wzrok od swojego towarzysza i w końcu to mnie nim obdarowała.

- O! Obudziłeś się?! – Krzyknęła, po czym nachyliła się delikatnie nad stołem. – Lysio jak się bawisz?!

- Dobrze. – Odparłem, bo w tamtym momencie najlepszym dla mnie aspektem imprezy była właśnie ona.

- To cieszę się bardzo! – Klasnęła wesoło dłońmi. – Lysio, a nie chciałoby ci się pójść po szampan?! Za pół godzinki powitamy nowy rok! – Dodała mrugając do mnie okiem. Szczerze? To nie bardzo orientowałem się w tym geście, ale to nie miało znaczenia. Zerknąłem ukradkiem na mojego brata, który siedział obok niej. Wydawał się przygnębiony, więc domyśliłem się, że taki był jej prawdziwy motyw. Pełny obaw wstałem z miejsca. Wciąż wahałem się, czy dobrze postępowałem, zostawiając ich samych. W końcu… Coś się między nimi działo, nie miałem złudzeń, choć usilnie starałem się od siebie odrzucić tę prawdę. Podszedłem do baru i poprosiłem o nasz alkohol. Zanim Kastiel zniknął wśród ludzi, zapłacił za włożenie go do lodówki. Barman uprzejmie kiwnął głową i udał się na zaplecze, a ja nagle dostałem bolesny impuls. Odwróciłem się. To był mój największy błąd. Rozalia i Leo. Oni…

Niczym piorun pomknąłem w stronę wyjścia. Rozrywało mnie od środka, co to za okropne uczucie? Nie spodziewałem się, że to aż tak zaboli. Że braknie mi tchu i rozpali w gardle. Zimne powietrze ostudziło moje policzki. Ścisnąłem mocno powieki, jednak to nie pomagało w pozbyciu się ostatniego kadru. Robiło mi się słabo, uniosłem głowę, zakryłem dłońmi twarz. Piekły mnie oczy, nie mogłem dopuścić do uronienia łez. Rozsypałbym się całkiem, stracił swoją godność. Byłem mężczyzną…

 I wtedy, kiedy prawie przegrywałem usłyszałem niezgrabne pociągnięcie nosem. Wszystkie emocje nagle odeszły, po prostu czułem się normalnie. Poczułem się przez chwilę jak dziecko, które płacze, a po chwili przestaje, bo zapomniało już, po co to właściwie robiło. Taki zaskok. Z niemałym zaskoczeniem odważyłem się spojrzeć przed siebie. Zastygłem przytłumiony czerwoną plamą, układającą się w lejący materiał igrający z bladym światłem rzuconym z ogrodowych lamp. Postura tej skulonej kobiety połączyła się z mrokiem. Smutna córka nocy. Onieśmielające. Chciałem cicho się wycofać, pewnie tak bym zrobił, ale gdy tylko pomyślałem o tym, co tam na mnie czekało, nie mogłem. Od razu wracały do mnie tamte emocje, które przy nieznajomej zostawiały mnie w spokoju. Tak, to było to, czym mnie ofiarowała. Wyciszenie i harmonia wewnętrzna.

- Przepraszam… - Szepnąłem, a ona odwróciła się prędko. Nie widziałem dokładnie jej twarzy, jedynie, co dostrzegałem to blask odbijający się od strumyków na jej policzkach. Wydawała się taka krucha, wyzbyta masek. Szczera ze sobą, oddająca się chwili słabości.

- Czy tobie także zrobiło się tam duszno? – Zapytała cicho, pełnym chwiejności głosem. – Usiądziesz ze mną na moment? Bo sama… Czuję się tak żałośnie. – Dodała, obejmując samą siebie. Nie wiedziałem, co za magię w sobie posiadała, że posłusznie spocząłem obok niej. Może trochę za blisko, gdyż chłód jej ramienia powoli przesiąkał do mojego. Musiała trwać tam jakąś chwilę. Była mi zupełnie obca, a w tamtym momencie tak bliska. Zaczynałem się o nią martwić, czego do końca nie rozumiałem.

- Długo tutaj siedzisz? – Dopytałem zatroskany.

- Trochę. – Westchnęła. – Ale szczerze… Straciłam poczucie czasu. – Spojrzałem na jej trzęsące się nogi. Tego nie dało się zignorować. Bez namysłu objąłem ją i przyciągnąłem do mojego boku. Moje policzki znów stanęły w ogniu, ale nie zabezpieczyłem się, jak to w filmach, na taką ewentualność i nie posiadałem żadnej bluzy. Dziewczyna podparła się o moje udo i popatrzyła na moją twarz.

- Czy ty masz jakieś nieczyste intencje względem mnie? – Rzuciła z słyszalnym przestrachem. Odruchowo podniosłem ręce w akcie obronnym. Sam się przestraszyłem tego pytania i samego siebie.

- Nie, nie, nie! Nie mogłem patrzeć jak się trzęsiesz… Wybacz mi! – Tłumaczyłem się nieudolnie, zawstydzony zaistniałą sytuacją. Ona jednak zaśmiała się głośno i poklepała moje ramię.

- Żartowałam tylko. Nie spodziewałam się takiej reakcji. – Mówiła przez śmiech, a ze mnie uszło trochę powietrza. Udzielił mi się jej nastrój i sam się uśmiechnąłem. – Jesteś wyjątkowy. – Coś zakuło mnie w sercu, bo szczerze, nigdy nikt mnie tak nie nazwał. Nie przypuszczałem, że pragnąłem tych słów, aby w końcu poczuć się wartościowym człowiekiem. Ziszczały się moje sny, nic dziwnego, iż posiadała na ramieniu adekwatny tatuaż.

- Łapacz snów? – Zgadywałem, ponieważ w tych ciemnościach nie widziałem go wyraźnie.

- Ach… - Pośpiesznie zakryła rysunek ręką. – Wiem, mało oryginalny. Nic nadzwyczajnego. – Powiedziała najwyraźniej zawstydzona. Ośmieliłem się pomyśleć, że brakowało jej pewności siebie. Byłem zaciekawiony, a nie często mi się to zdarzało. W końcu nazywano mnie „dziwakiem”, który żyje we własnym świecie.

- To nie wzór nadaje nadzwyczajności, a historia i przyczyna. – Przejechała rękami po swojej głowie, następnie ponownie objęła samą siebie. Wnioskowałem, że to była jej nieświadoma taktyka samoobronna. Gdy miała zamiar się otworzyć, przytulała się, dodając sobie otuchy.

- Właściwie… - Zaczęła nieśmiało. – To chciałam, aby pomógł mi złapać faceta. W końcu to „łapacz”. – Domyślałem się, że takie pochodzenie miały jej łzy. – Dobrze myślisz. Nie wyszło mi. Przyszłam tu dla niego. Zmieniłam się całkowicie. Ubrałam sukienkę, którą ekspedientka nazwała „najpiękniejszą”, pierwszy raz poszłam do profesjonalnego fryzjera, umalowałam się inaczej niż na co dzień tylko po to, aby usłyszeć „Wyglądasz pięknie.” Tylko tyle. Natomiast on… Kazał mi spieprzać trzymając na kolanach inną. – Wyrzuciła z siebie, pełna żalu. Popatrzyłem przed siebie. Nasze zdarzenia były podobne. Z tym, że ona odważyła się na krok, a ja? Jak ja bym się poczuł, gdyby Rozalia potraktowała mnie tak drastycznie? Może ten lęk to główny powód, dlaczego do tej pory nie wyznałem jej moich uczuć? Bałem się sprostać oficjalnemu odrzuceniu, wolałem żyć cieniem nadziei. Chociaż chyba przyszedł czas, abym wziął antybiotyk.

- Cóż…

- Nie musisz nic mówić, a raczej… Proszę, nie mów nic. – Wyszeptała cicho, cała skulona. Współczułem jej, gdyż doskonale znałem to uczucie. Bezsilności.

- Pozwól, powiedzieć ci, chociaż dwa słowa.

- Jakie?

- Jesteś piękna. – Nie dało się ukryć, że uległem chwili, lecz nie mijało się to z prawdą. Nie znałem jej długo, praktycznie wcale, ale to był taki swoisty rewanż za wcześniej. Dziewczyna zaśmiała się sztucznie.

- Haha. Jak już, to miałeś powiedzieć „wyglądasz pięknie”. – Myliła się, a bardziej nie zrozumiała o co mi chodziło.

- Nie. Bo piękno kobiety to nie tylko to, jak wygląda. Kiedyś, gdy trafisz na odpowiedniego mężczyznę odczujesz różnicę. – W tle usłyszałem znajomą przygrywkę. Wyciągnąłem do niej dłoń. – Tymczasem ofiarujesz mi swój ostatni i pierwszy w tym roku taniec? – Przyjęła ją w ciszy. Weszliśmy do sali, ludzie nagle pouciekali do swoich stolików, rozlewając szampan. Mogłem tę melodię śmiało nazwać naszą, skoro pozostaliśmy tylko my. Nieśmiało złapałem ją talii. Była naprawdę szczupła, spojrzałem w jej oczy, kiedy zrobiliśmy pierwszy taneczny krok i to w ich srebrzystej tafli utonąłem. „The Lady in red” grała w naszych uszach, wyjątkowy utwór, idealny w tej wprost magicznej chwili.

Wszyscy nagle zaczęli krzyczeć i biec na dwór. Przystanęliśmy, wpatrzeni w siebie. Ciężko było mi w tamtym momencie się od niej oderwać. Głośny huk zagłuszył ostatnie nuty piosenki. Fajerwerki wystrzeliły jak ona. W ułamku sekundy podniosła się na palcach i wpiła w moje usta. Fala podekscytowania zawirowała w moim brzuchu. Zalało mnie ciepło, zniknęła władza w kończynach. Pochłonął mnie ten akt, oddałem się mu. Oszalałem. Odwzajemniałem każdy jej gest, każde muśniecie, które stawało się coraz intensywniejsze. Zatopiłem się w tej rozkoszy, płynącej z tego długiego pocałunku.

Oderwała się ostrożnie. Patrzyła mi głęboko w oczy. Uśmiechnęła się delikatnie, dopiero wtedy dostrzegłem ją nadzwyczaj wyraźnie. Jej poskręcane blond włosy, opadające na ramię. Bladą cerę, muśniętą subtelnym rumieńcem… Wyglądała pięknie.

- Szczęśliwego nowego roku. – Szepnęła cicho, powoli odrywając się ode mnie. Puściła mi oczko, po czym skierowała się w stronę wyjścia, pozostawiając mnie z trzęsącymi się nogami i głową, wypełnioną czerwienią jej sukni.

*******************************************************************************

Witajcie w nowym opowiadaniu o Lysandrze.

Szczerze? Nie pisałam nic, absolutnie nic odkąd zawiesiłam bloga więc mimo swojego stażu czuję się jak niemowlę stawiające pierwsze kroki. Wyszłam z wprawy, nie ma co ukrywać, ale teraz biorę się za to porządnie, aby przewyższyć samą siebie z przed (prawie) dwóch lat :D

Dlatego wytykajcie mi błędy, uczę się na nich.

No i proszę o wyrozumiałość, muszę się rozgrzać!

Na razie żegnam się z wami.