Sucrette & Lysander rozdział 30

Cierpiąca przez swoje decyzje.

No i po weekendzie nadszedł ten nieszczęsny poniedziałek, w którym opuściłam przemoczone łóżko. Było parę spraw do załatwienia, które nie mogły czekać ani chwili dłużej, bo im więcej czasu upłynie tym mniej prawdopodobne będzie szczęśliwe zakończenie. Wyjątkowo postanowiłam ogarnąć swój wygląd, nie chciałam pokazać po sobie, że byłam psychiczną ruiną. Usiadłam przed lusterkiem postawionym na moim biurku i sięgnęłam kolejno po podkład, korektor, puder, aby zakryć opuchlizny i ślady po uczuciowym umieraniu. Aż dziwne, iż łzy nie wyryły mi blizn czy koryt, tak jak robiły to strumyki wody na skalnych powierzchniach. Białą kredką przejechałam po linii wodnej dolnej powieki oraz kąciku oka przy nosie, sprawiając, że optycznie powiększyłam moje kasztanowe oczy. Podobno. Osobiście nie widziałam żadnej różnicy, ale okej. Pomęczyłam się chwilę z czarną kreską, po czym wytuszowałam rzęsy. Spojrzałam na swoje odbicie i kiwnęłam głową w aprobacie. Może być. Poczesałam moje gęste brunatne włosy, sięgające za łopatki. Zazwyczaj pozwalałam żyć im własnym życiem, lecz dziś był wyjątkowy dzień, dla tegoż odpaliłam prostownicę i pozbyłam się ich falowości. Matko, co ja robiłam… Nie mieściło mi się to w głowie. Wszystko to z myślą o Lysiu. Opuściłam smutno oczy, jednak nie zdążyłam odpłynąć w świat rozpaczy, gdyż usłyszałam pukanie i w następstwie do środka wkroczyła moja siostra. Od naszej kłótni nie odwiedzała mnie, więc lekko się zdziwiłam, kiedy jej zmartwiony wyraz twarzy nagle się rozpromienił.

- Och jak się cieszę. – Powiedziała przykładając dłoń do swojego dekoltu. Odłożyłam rozgrzany sprzęt na blat i odłączyłam kabel z gniazdka. – Martwiłam się o ciebie i chciałam cię wyciągnąć dziś spod kołdry, jednak widzę, iż już nie jestem potrzebna. – Dodała po chwili, powoli się wycofując. Ścisnęłam jedną ręką moje przedramię i odparłam cicho.

- Jesteś mi potrzebna. Bardzo. – Nina otworzyła szerzej oczy, po czym podskoczyła do mnie i mocno mnie przytuliła. Odwzajemniłam gest, a ciepło mojej siostry dodało mi otuchy.

- Su przepraszam za moje zachowanie dzieciaka. Powinnam cię zrozumieć, a nie strzelać fochy. – Wyznała. Opadłam czołem na jej ramię. Brakowało mi jej czułości. Jej obecności. Jej głosu i uwagi. Wsparcie ze strony rodziny jest niebywale ważne.

- Ja też przepraszam Nino. Tak się starałaś dla mnie, a ja tego nie doceniłam. Wiesz co? Spotkałam muzyka, poznałam go… - Ucichłam, gdyż Nina odsunęła się bez uprzedzenia.

- Serio? – Dopytała, nie kryjąc podekscytowania. Przytaknęłam kiwnięciem.

- Aczkolwiek zapłaciłam za tą ogromną cenę. – Popatrzyłam w górę, próbując nie doprowadzić do rozmazania makijażu przez łzy.

- Jaką?

- Straciłam mojego chłopaka. – Rzekłam, nie spuszczając spojrzenia z sufitu.

- Jaki ciołek. Zerwał z tobą? Niech ja go dorwę. – Wyłapałam złość w jej głosie i wtedy poczułam się jak skończona kretynka.

- To ja z nim zerwałam. – Przyznałam się cichutko, zerkając na nią ukradkiem. Umalowało ją niezrozumienie, może trochę zagubienie.

- Dlaczego to zrobiłaś? – Dopytała zdziwiona.

- Bo byłam głupia.

- Su… - Zaczęła, lecz umilkła, najwyraźniej nie znajdując odpowiednich słów. Takie to zagmatwane, że aż nie dało się tego skomentować. Nie stercząc dłużej w tej martwej ciszy, podeszłam do szafy i leniwie wyciągnęłam z niej sukienkę w stylu vintage. Nie była jakoś bardzo ekstrawagancka, a stonowana. Idealna do pójścia do szkoły. Miałam nadzieję, iż trafię nią w gust Lysandra… – Czy nie będzie Ci w niej zimno? – Zapytała Nina, spoglądając na panującą szarość za oknem. Faktycznie. Kompletnie wyleciało mi z głowy, że to już grudzień, a pogoda o tej porze roku nie należała do słonecznych czy ciepłych. Zdołowana odłożyłam na miejsce strój. – Chcesz go odzyskać?

- Oczywiście. Kocham go. – Odpowiedziałam jej bez najmniejszego zawahania.

- To bądź sobą. Naturalna ty mu się najbardziej podobałaś. Nie szalej i nie wysilaj się z ubraniami, bo on nie pokochał ich, tylko ciebie. – Dała mi słuszną radę.

- Masz rację. Dzięki. – Lysandra nigdy nie interesowała okładka, a jej treść… Świetnie. Czyli nie miałam na co liczyć. Przecież pokazałam mu, jaka jestem zepsuta. Zabrałam pierwszy lepszy sweterek i grube leginsy, po czym poszłam do łazienki, modląc się, żeby koncert z Kastielem i Lysandrem wypalił.

Odstawiłam płaszcz do szafki. Westchnęłam, czując się naprawdę niekomfortowo w tym miejscu. A spotkanie z Lysandrem bardzo mnie stresowało. Bałam się, czy nie wybuchnę płaczem, kiedy nie usłyszę jego powitania, ubranego w „witaj moja droga”, bez przytulenia się do niego i bez czułości, w jakiej odbijałam się w jego źrenicach. No nic. Musiałam być silna. Chociaż pozornie. Weszłam po schodkach na parter. Miałam lekcję w klasie zaraz przy wejściu do szkoły, więc niepewnym krokiem przemierzałam korytarz. I wtem, na wysokości Sali B, przełknęłam głośno ślinę. Przystanęłam zauważając znajomą posturę zmierzającą w moim kierunku… Znaczy w stronę szatni… Szedł z Kastielem u boku. Pięknymi oczętami obserwował swoje buty, nie podniósł głowy, dopóki przyjaciel go nie szturchnął i nie wskazał na mnie. Wtedy Lysander spojrzał na mnie. Zamarłam, kiedy linia naszego wzroku się połączyła. Żadne z nas nie uciekło czy nie przerwało tego aktu. Było to zbyt trudne, oderwać się od siebie. Zacisnęłam pięści, kiedy zbliżył się już wystarczająco, aby usłyszeć mój drżący głos.

- Cześć Lysander, czy możemy… - Umilkłam, gdy chłopak najzwyczajniej w świecie mnie minął. Jak latarnię, nierzucającą światła. Jak pusty kosz na śmieci. Jak nic nieznaczące psie gówno na trawniku. Zignorował mnie, wyminął, zostawił na uboczu w cieniu. Byłam mu obojętna, odniosłam wrażenie, jakbym zniknęła. Jakby mnie nie było. Szok i połączenie się z podłożem. Straciłam czucie. Sparaliżowało mnie. Jeden ruch, podmuch i rozsypałabym się jak domek z kart.

- Mała żyjesz? Dobrze cię widzieć. – Usłyszałam bodajże głos Kastiela. Nie poszedł za przyjacielem? Zatrzymał się przy mnie? Miałam to w dupie, naprawdę. Chciałam tylko jakimś magicznym sposobem przetransportować się do domu. – Sucrette? – Wyjawił moje imię, a ja już nie potrafiłam wytrwać w tym stanie. Przekręciłam głowę w bok, spoglądając na niego. Wyciągnął do mnie rękę, Bóg wie w jakim celu, ale za skutkowało to moim emocjonalnym pęknięciem. Ogromne łzy zaczęły siurkiem płynąć po moich policzkach, rozmazując moją poranną pracę nad sobą. Trudno. – Ej! Nie becz! – Krzyczał wystraszony, z niepokojem rozglądając się dookoła.

- Lysander… Ooon… Onnn… Nienawidzi… - Dukałam, chowając twarz w dłoniach.

- Kas coś ty jej u licha zrobił? – Zapytał ktoś, kto mocno mnie przytulił. Przycisnął do swojej klatki piersiowej, a sądząc po jej obfitości mogłam zgadnąć, że była to dziewczyna. Precyzując - Rozalia.

- Nic. Sama się rozbeczała, kiedy Lys nie chciał z nią gadać.

- Su spokojnie. Lysander czuje się w tej chwili zraniony. Musisz go też zrozumieć. To nie tak, że nic dla niego nie znaczysz. Wręcz przeciwnie, dlatego tak mu trudno z tobą porozmawiać. Nie płacz. Nie pokazuj światu swojej zapłakanej twarzy. – Mówiła spokojnie, głaszcząc moje plecy. Chciałam się uspokoić, lecz nie potrafiłam. Moje wnętrze bolało.

- To nic nie daje. – Warknął Kas. – Może czymś ją ogłuszymy? But wystarczy?

- Kastiel! Bądź poważny. Twoje obycie z dziewczynami jest potworne. – Zbeształa go. – Suśka mam pomysł. Co ty na to, żebyśmy się dziś urwały ze szkoły? Pójdziemy na lody, do mnie, pogadamy, obejrzymy film. – Proponowała i szczerze mówiąc, kusiły mnie te pomysły. Moja fala płaczu powoli się stabilizowała.

- Ona nie ma dzisiaj czasu na te wasze kobiece bzdety. Obiecała mi pogadać z Alanem, bo pragnę przypomnieć, że za niecały tydzień mamy koncert. – Po tych słowach zaprzestałam swojego szlochu. Zatkałam się niewidzialnym korkiem. Właśnie! Koncert! To moja szansa na pogodzenie się z Lysandrem. Na zdobycie jego serca, uwagi. Mam nawet pomysł! Odsunęłam się od zaskoczonej Rozalii i spojrzałam zdeterminowana na buntownika.

- Kastiel musisz mi w czymś pomóc. Błagam, chodźmy na te wagary. – Rozalia zaśmiała się pod nosem i wyciągnęła z torby wilgotną chusteczkę. Złapała mój podbródek i skierowała w swoją stronę.

- Ty najpierw pozbądź się tej czarnej rzeki na policzkach. – Oznajmiła czyszcząc skórę na mojej twarzy.

- Możemy iść, ale ktoś musi zostać z Lysandrem. On też źle znosi wasze rozstanie. – Zmartwił się.

- To wy idźcie, pozałatwiajcie wasze sprawy, a ja pobędę z Lysem. W końcu kiedyś będziemy rodziną. – Uśmiechnęła się marzycielsko, na co Kastiel prychnął. To słodkie, iż miała takie plany z Leo. Traktowali się niezwykle poważnie. Zazdroszczę im tego. Szczęścia i wytrwałości.

________________________________________________________

Czaicie, że to już 30 rozdział? Nigdy nie dobiłam takiej ilości, bo zdążyłam się, albo znudzić opowiadaniem, albo stracić zapał do pisania. Wiecie co, mogę prosić o mały doping, jak piłkarze na boisku? Piszcie komentarze, zróbcie spam, cokolwiek. Pokażcie, że jesteście, że czytacie, a może dołączę do następnego rozdziału jakiś dodatek :) Rzucam wam wyzwanie o pokazanie mi swojej aktywności. Podejmiecie się? :*

Pozdrawiam serdecznie i do następnego kochani moi ♥