Pięść i rozum - odcinek 6

Z Natanielem u boku maszerowałam na pozostałą część lekcji. Proces zajmowania się moją raną potrwał trochę dłużej niż zakładaliśmy, więc zestresowani śpieszyliśmy się, aby załapać się jeszcze na spóźnienie, a nie, na nieobecność, co dla wzorowego zachowania przewodniczącego, byłoby skazą na honorze stuprocentowej frekwencji. Po przejściu korytarza, mieliśmy się udać na piętro, lecz ku naszemu zdziwieniu, na pierwszych schodkach siedział samotnie z podkulonymi kolanami szczupły chłopak. Wyraźnie czymś zdołowany, obejmował swoje nogi, jakby szukał w nich pocieszycielskiej maskotki. Zatrzymaliśmy się na moment, bo nie mogliśmy go tak po prostu zignorować. Pogłaskałam jego kościste ramię, zwracając na siebie jego uwagę.

- Co się stało? – Zapytałam, na co on uśmiechnął się sztucznie.

- Nic takiego. – Odparł, chcąc odepchnąć moje zainteresowanie. Spuścił smutno głowę, a ja spojrzałam wymownie na Nataniela. Odsunęliśmy się kawałek, by przedyskutować działanie, wobec przybitego czymś chłopaka.

- Znasz go? – Dopytałam szeptem, ponieważ jego charakterystyczny grzybek i grube, okrągłe okulary widziałam pierwszy raz, a przyznam, taki wygląd zapadał w pamięć.

- To nowy uczeń, o którym ci wspominałem. Musi stresować się nową szkołą. – Wytoczył przypuszczenie, zerkając kątem oka na utrzymującego się w tej samej pozie nowego ucznia. – Chodźmy na lekcję. – Dodał cicho, delikatnie łapiąc moje przedramię i kierując je w naszym pierwotnym celu. Jednak sumienie nie pozwalało mi pójść za ukochanym. Pamięć o mojej sytuacji z przeszłości, nakazywała mi chociaż porozmawiać z nim.

- Przeproś ode mnie nauczycielkę. Spotkamy się później. – Oznajmiłam, a on popatrzył na mnie, jakby nie pasował mu taki obieg spraw.

- Roxano chodź ze mną. Nie przysparzaj sobie kłopotów. Profesor się wścieknie. – Namawiał nieustępliwie. Poklepałam ściskającą mnie dłoń i obdarzyłam jego zdziwione oczy moim ciepłym uśmiechem.

- Nie mogę zostawić go samego. Początki są trudne, gdy nikt cię nie wspiera. Czas, żebym wzięła z ciebie przykład i też komuś pomogła. – Jego powieki rozszerzyły się jeszcze bardziej, tak jak, i usta, które po chwili złączyły się w dumnym uśmiechu. Dotarło do niego. Rzucił okiem na moją ranę, następnie delikatnie pogłaskał palcem wskazującym mój policzek. Zdębiałam.

- Cała ty. Obronię cię jakoś u nauczycielki. – Oświadczył, nim pośpiesznie uciekł do góry po schodach. Moje serce biło jak szalone, przez pozostawione gorące znamię po jego dotyku, lecz w tamtej chwili musiałam je poskromić. Wypełniona adrenaliną, usiadłam obok zmartwionego chłopaka i szturchnęłam go zaczepnie łokciem.

- Jestem Roxana, a ty? – Zaczęłam, próbując ustabilizować moje poczucie szczęścia.

- Kentin. Dlaczego nie poszłaś ze swoim chłopakiem? – Zdziwił się, a mnie znów ogarnęła fala radości. To miłe, że w czyiś oczach możemy wyglądać jak para. Znaczy to tyle, iż była jakaś szansa.

- On nie był moim chłopakiem, ale w tej chwili to nieważne. Teraz liczysz się ty i twoje samopoczucie. Wiesz, też kiedyś byłam nową w tej szkole. Pełna obaw wkroczyłam do tego świata. Ludzie przykleili mi etykietkę, która już od samego początku o mnie przesądziła. Skazali mnie na samotność. Nie chcieli dać mi szansy i mnie poznać, oprócz pewnej osoby, która jako jedyna nie dała zwieść się pozorom i myśleniu stada. Sprawiła, iż odnalazłam się w społeczności tej placówki. Dlatego chciałabym pomóc tobie. Zaufaj mi i pozwól wysłuchać. – Odpowiedziałam, na co on popatrzył na mnie z rozwartymi wargami.

- Nie spodziewałem się, że jest tutaj ktoś tak miły jak ty. – Oznajmił zachwyconym głosem, lekko się rozluźniając. – Wiesz, chciałem myśleć, iż wszystkie osoby w tej szkole są sympatyczni…

- Więc co ci przeszkodziło? – Kontynuowałam wywiad, lecz chyba popełniłam błąd, kiedy spod szkieł Kentina wyciekł potok łez. – Hej! – Zawołałam wystraszona i zarazem osłupiała. Nie widziałam nigdy płaczącego przedstawiciela płci męskiej, a chociaż obserwowałam już tyle bólu i cierpienia zmuszających nas do tego aktu. Nie wiedziałam, jak się zachować, więc odruchowo objęłam go ramieniem i przytuliłam do siebie, jakby był kruchą dziewczyną. – Nie płacz. Opowiedz mi o wszystkim.

- Takie trzy dziewczyny napadły mnie. Przewróciły na podłogę i zabrały mi pieniądze… Były we trzy. Nie mogłem nic zrobić. – Wyszlochał upokorzony. Cóż, do pochwalenia było, że nie uniósł ręki na kobietę, ale żeby dawać się okraść grupce dziewuch… Nie każdy potrafił walczyć o siebie, musiałam wziąć to pod uwagę. Tylko, kto mógłby być taki okropny… Tak! To na pewno one.

- Dobrze. Już dobrze. Nie płacz. Pomogę ci. – Mówiłam spokojnym tonem, aby uspokoić jego rozpacz. On odsunął się, cały zapłakany i zasmarkany.

- Jak? – Dopytał łamiącym się głosem.

- Skorzystam z mojej etykietki. – Uśmiechnęłam się, zgarniając łzy z jego policzków, które lekko się zaczerwieniły. Ups. Nie przemyślałam mojego ruchu. Zapomniałam o tym, że gdzieś w głębi, był chłopakiem.

- Nie rób tego. Nie poświęcaj się dla mnie. Przecież nawet mnie nie znasz. – Przekonywał zawzięcie.

- Tym bardziej chcę ci pomóc. – Uśmiechnęłam się, strzelając chrząstkami w palcach. – No. Idź do łazienki umyć twarz. Ja na ciebie poczekam, a potem odzyskamy twoje kieszonkowe. Już weselszy, przytaknął głową, po czym zebrał się do wskazanego miejsca.

Zadzwonił dzwonek, na który niecierpliwie wyczekiwałam. Staliśmy z Kentinem pod klasą, gdzie miał lekcję nasz złoczyńca. Kolejne osoby wychodziły z sali, aż w końcu mignęły mi poskręcane blond loki.

- Chcesz iść ze mną? – Zapytałam towarzysza broni, lecz on zaprzeczył nieśmiało i zrobił krok do tyłu. No nic, nie namówię go, skoro się bał. Dam radę sama. Bez ociągania, od razu ruszyłam za dziewczyną. Dogoniłam ją przy zejściu na parter. Zaskoczona podskoczyła, kiedy znienacka położyłam dłoń na jej ramieniu. Obeszłam ją dookoła, aby stanąć z nią twarzą, w twarz.

- Amber musimy porozmawiać. – Na jej usta, wdarła się pogarda. Strzepnęła moją dłoń, jak obrzydliwego robala, następnie wyprostowała się dumnie i uniosła podbródek, ukazując mi swoją nieuzasadnioną wyższość.

- Nie mam na to ochoty. – Odparła znudzona.

- Nie masz wyjścia. Oddaj ukradzione pieniądze. – Przeszłam do rzeczy, bo z tą panną nie ma co się cackać. Ona prychnęła, rozbawiona moim rozkazem.

- Nic ci nie oddam, bo nic nie ukradłam. – Nie mogłam się opanować, by nie chwycić jej nadgarstka i nie ścisnąć go mocno. Okrutnie pokazałam jej, że to nie czas na żarty i przekonałam o mojej sile. Z jej oczu uciekła pewność siebie, która błyszczała przed chwilą.

- Nie udawaj niewiniątka. – Rzuciłam złowrogo, zdenerwowana jej postawą. Jednakże ona tylko uniosła jeden kącik warg do góry, jakby w ogóle się mną nie przejmowała, tym bardziej bała.

- Bo co? Pobijesz mnie bokserko? – Prawie się śmiała, wypowiadając te wstrząsające mną pytania. Zamiast jej, to mnie ogarnął lęk. Sparaliżowało mnie. Straciłam czucie w dłoni. Puściłam ją, a ona poszła. Wygrała ze mną. Uniknęła sprawiedliwości… Jednak nie byłam na tyle silna, jaką siebie zwykle postrzegałam.