Pięść i rozum - odcinek 15

Obudziłam się w łóżku i choć nie miałam na to najmniejszej ochoty, podniosłam się do siadu. Spojrzałam na podłogę i aż uśmiechnęłam się zauroczona. Uchwyciłam szybko telefon, po czym zrobiłam zdjęcie Kastiela i Max’a, którzy przytulali się do siebie, jak prawdziwi kochankowie. Ta fotografia będzie moim pocieszeniem, zemstą i elementem szantażu. Trzy w jednym, lubiłam takie promocje. Przy okazji, jak już trzymałam komórkę to postanowiłam sprawdzić godzinę. Uderzyłam się w czoło, uświadamiając sobie, że dochodziła dwunasta. No świetnie, zabiją mnie w szkole. Nataniel pewnie był wściekły, znowu go zawiodłam. Zerwałam się z materaca i czym prędzej pobiegłam się przebrać. Nic jeszcze nie było stracone, póki mogłam zdążyć na chociażby jedną lekcję. Włożyłam na siebie czarne legginsy i jakiś przydługi, męski top. Włosów nawet nie poczesałam, pozwoliłam im na wolność. Zaleta krótkich włosów, nie puszyły się, ani nie kołtuniły, a od ciągłego spinania stały się naturalnie falowane dopóki nie łaskotałam ich szczotką.

Praktycznie wpadłam z powrotem do mojej sypialni i przykucnęłam przy śpiochach.

- Kastiel! – Krzyknęłam, mało delikatnie szarpiąc jego rękę. Ten z trudem odkleił od siebie powieki i popatrzył na mnie, marszcząc brwi. – Spadam do szkoły. Wiesz, co gdzie u mnie jest. Rozgość się i zrób swojemu chłopakowi śniadanie. – Był chyba za bardzo zaspany, żeby zrozumieć moje słowa, bo mruknął coś pod nosem i wtulił policzek w nagi tors Max’a. Dlaczego nie miał koszulki? Gdyż ozdobił ją kolorowym „haftem”. Spodni też nie posiadał, moja łaskawa matka wzięła je do prania. Naprawdę chciałam zaczekać i zaobserwować ich reakcję na siebie, kiedy się już wybudzą i odzyskają świadomość, ale wolałam wyjaśnić sprawę z Natanielem. Nie mogłam tego odkładać, było to zbyt ważne.

Zdyszana wbiegłam do szkoły, przykuwając uwagę niektórych uczniów, stojących blisko drzwi wejściowych. Trafiłam na przerwę, więc przewidując ruchy Nataniela, od razu udałam się w stronę pokoju gospodarzy. Podniosłam pięść do góry, zamierzając się do zapukania, ale wtedy poczułam na niej czyjś dotyk. Zaskoczona przeniosłam wzrok na nauczycielkę, która od jakiegoś czasu mnie męczyła.

- Młoda damo, proszę udać się ze mną do dyrekcji. – Powiedziała bardzo rzeczowo.

- Dlaczego? – Dopytałam zdziwiona.

- Bo panienka od dzisiejszego dnia została wykreślona z listy uczniów.

- Słucham? – Nic nie równało się z szokiem, którego wtedy doświadczyłam. To nie możliwe, żeby usunęli mnie ze szkoły. Co prawda zawalałam kartkówki i sprawdziany jeden za drugim, miałam mnóstwo spóźnień i nieobecności, ale to chyba nie był powód, aby mnie od razu wyrzucać? Osłupiała powędrowałam do gabinetu.

Usiadłam na krześle przy biurku pani dyrektor, a mój prześladowca zajął miejsce obok.

- To jest właśnie ta uczennica, o której wspominałam. – Wyjaśniła. Starsza pani z koczkiem zsunęła z nosa swoje okulary, mierząc mnie przenikliwym wzrokiem. Spięłam się, gdyż stresowała mnie sytuacja, w jakiej się znalazłam.

- O co chodzi? – Przerwałam ciszę, denerwując się.

- Roxano są na ciebie skargi. Wagarujesz, spóźniasz się, uciekasz z lekcji, nie uczysz się, oszukujesz na kartkówce, nie szanujesz nauczycieli, demoralizujesz wzorowych uczniów i uprawiasz niebezpieczny sport. Twoja frekwencja i zaległości są jednak w tym najgorsze. Masz ponad pięćdziesiąt procent godzin nieusprawiedliwionych, a to już dawno powinno przekreślić twoje przejście z klasy do klasy. Nie wiem co z tobą zrobić, dziecko. – Złożyłam dłonie razem w błagalnym geście.

- Proszę mnie nie wyrzucać. Ja nadrobię oceny i nie opuszczę już żadnego dnia.

- Ja natomiast proszę o jej natychmiastowe wydalenie. – Rzekła tamta uparta baba, dobrze że to nie ona o tym decydowała.

- Pani profesor, nie można tak. Roxano idź na lekcje, zastanowię się co z tobą poczynić. – Odetchnęłam nieco spokojniejsza i wstałam. Ukłoniłam się grzecznie, następnie opuściłam gabinet. Było po dzwonku, więc odpuściłam sobie na chwile obecną Nataniela i powędrowałam na matematykę.

Weszłam do klasy, na szczęście nauczycielki jeszcze nie było, więc nie naraziłam się. Musiałam spiąć tyłek, jeśli dalej chciałam widywać Nataniela codziennie. I skoro o nim mowa to nigdzie go nie było. Pewnie załatwiał coś związanego ze swoją pracą, gdyż Melanii także brakowało. Spojrzałam w kierunku Kim, która machała mi dłonią, abym podeszła. Tak też zrobiłam, a ona odsunęła mi krzesło, abym spoczęła.

- Cześć. – Przywitałam się, siadając. Objęła mnie swoim ramieniem, kładąc rękę na oparciu. Ona była trochę jak ja, wysportowana i silna.

- Rox czy ty masz w sobotę rozpoczęcie sezonu? – Zainteresowała się. Ona i Kastiel byli jedynymi osobami z mojej klasy, którzy przychodzili mi kibicować i wspierać.

- Tak. Przyjdziesz? – Dopytałam ucieszona jej potencjalnym dopingiem. Uśmiechnęła się szeroko, salutując palcami jak w wojsku.

- Oczywiście. Nawet zrobiłam genialne koszulki. Zobacz sama. – Schyliła się do swojej torby, aby wyciągnąć z niej papierową torbę. Podała mi ją, a ja wyjęłam z niej poskładaną, czarną koszulkę. Zaintrygowana rozłożyłam ją i zaśmiałam się jak dziecko, widząc dość oryginalny nadruk mojej głowy w otoczeniu czerwonych płomieni. Miło, że posiadałam osobę, która poświęciła swój czas oraz pieniądze i zaprojektowała tę skromną, ale jak dla mnie bezcenną bluzkę.

- Dziękuję ci bardzo! – Prawie krzyknęłam, wyrażając moją wdzięczność.

- Daj spokój, co to dla mnie. Akurat była promocja, więc dostałam trzy w cenie dwóch. Jedną postanowiłam już dać Kastielowi, więc tą możesz albo zatrzymać na pamiątkę, albo komuś wręczyć. – Mrugnęła mi okiem, a mi do głowy przyszedł tylko jeden człowiek. Nataniel. Ciekawe, czy by ją założył? I właśnie w tamtej chwili, w której o nim pomyślałam, wszedł do sali wraz z chichoczącą Melanią u boku i profesorką. Moje serce zabiło szybciej, wyglądał wyjątkowo przystojnie, choć miałam wrażenie, że jego oczy nie odzwierciedlają uśmiechu na ustach. Były jakieś nieobecne, a utwierdziłam się w tym przypuszczeniu, kiedy spotkały się z moimi. Od razu zmarszczył brwi, zadziwiony moim widokiem. Jego radosne wargi opadły w dół. Och. Czyli faktycznie się na mnie złościł. Wrócił uwagą do mówiącej im coś nauczycielki, przytaknął skinięciem głowy i ruszył w stronę swojej pierwszej ławki w środkowym rzędzie. Oczywiście Melania posłała mi swój perfidny uśmieszek i z dumą zajęła miejsce obok niego. Jednak o nią nie byłam zazdrosna. Zerknęłam w stronę pięknej Sucrette, siedzącej z Iris i cicho z nią dyskutującej. To ona była moim prawdziwym zmartwieniem.

Gdy lekcja dobiegła końca, nieco zestresowana podeszłam do pakującego się Nataniela. Melania zmierzyła mnie wrogim spojrzeniem, również czekając na chłopaka.

- Umm cześć Nataniel. Możemy porozmawiać?

- Wy chyba nie macie o czym gadać. – Wtrąciła się moja rywalka. Nataniel wstał i skarcił ją wymownym wzrokiem. Następnie popatrzył na mnie. Wiedziałam… W jego złotych tęczówkach błąkały się dziwne emocje, nie pasujące do jego postawy.

- Nat, czy wszystko dobrze? – Zmartwiłam się i odruchowo wyciągnęłam dłoń, żeby dotknąć jego policzka. I wtedy naprawdę się przestraszyłam, kiedy wzdrygnął się, a w jego oczach zabłysnęło przez moment przestraszenie. Zaskoczona rozwarłam usta, przyglądając mu się dokładnie. Coś było nie tak, czułam to. On także nie spuszczał ze mnie wzroku.

- Rox…

- Nataniel, idziemy? Pani dyrektor czeka. – Chciał coś powiedzieć, ale ta... Ych… Melania mu bezczelnie przerwała. Znowu ubrał maskę, chowając się pod nią. Nie podobało mi się to, ale klasa to nie najlepsze miejsce do poważnych rozmów, a taka nas najwyraźniej czekała.

- Będę w szatni. Przyjdź, jeśli chciałbyś ze mną pomówić. – Oznajmiłam mu.

- Mhm. – Wymamrotał, po czym udał się do wyjścia.

- Jesteś żałosna. – Burknęła Melania na odchodne, jednak nie zrobiło to na mnie większego wrażenia.

Tak jak zapowiedziałam Natanielowi, cierpliwie siedziałam w ubieralni. Było już późno, a z każdą minutą rosłą we mnie obawa przed byciem wystawioną do wiatru. I wcale się temu nie dziwiłam…Nagle moją niepewność przerwał dzwonek telefonu. Wyciągnęłam go z torby i spojrzałam na wyświetlacz. Od razu odebrałam, przykładając słuchawkę do ucha.

- Czekasz jeszcze? – Zapytał Nataniel.

- Tak. – Odparłam, wstając z miejsca. Dupa bolała mnie już od tego płaszczenia.

- Zaraz będę. – Uprzedził, rozłączając się. Te dwa słowa sprawiły, iż zalało mnie ciepło. A gdy usłyszałam jego kroki i ujrzałam go, schodzącego po schodach, motyle w moim brzuchu wzbiły się do lotu.

- Nataniel, cieszę się… - Nie dokończyłam, bo kompletnie mnie zatkało. Czemu? Może dlatego, że mój kochany Nataniel bez słowa wziął mnie w swoje ramiona, przytulając się do mnie mocno i zachłannie. Podniósł mnie nieco, wtulając twarz w złączeniu mojego ramienia z szyją. Nasze serca waliły w zawrotnej prędkości, otępiło mnie. To zachowanie było tak niewiarygodne, że traciłam powoli rozeznanie na granicy mojej wyobraźni, a realności. Dopiero gdy sama go objęłam i poczułam pod dłońmi jego drżące plecy, uświadomiłam sobie, iż działo się to naprawdę. Jednak zastanawiało mnie jedno, co się za tym kryło?

_____________________

Hej! Czy ktoś tu jeszcze zagląda i czyta? XD Sprawdzam obecność, proszę się zgłaszać :P