Sucrette & Lysander rozdział 14

Zezłoszczona tajemnicami i niewiedzą.

Kupiłam w bufecie ciepłe lody dla Lysandra i Rozalii, licząc, że to będzie idealny wyraz mojego żalu. Siedzieli przy stoliku, na nieszczęście musiał być przy nich jeszcze Kastiel. Nie przepadam za nim za bardzo, ale trudno. Przyjaciele mojego chłopaka, to też moi przyjaciele. Naiwna trochę ta zasada. Podeszłam niepewnie przykuwając wzrok kolorowej trójcy.

- Co to masz Sucrette? – Uśmiechnęła się łakomie Rozalia spoglądając na waniliowy rożek. Spojrzałam na przybitą twarz Lysandra. Wstyd mi. Naprawdę czuję się zawstydzona moim zachowaniem. Przez te moje obrażanie się, kłamanie i stwarzanie problemów w końcu go spłoszę. Nie chcę go stracić przez takie głupkowate błahostki.

- Ciepłe lody. Proszę. – Podałam jeden Rozalii, a drugi skierowałam w stronę bezpłciowego Lysandra. – To tak w ramach przeprosin. – Spuściłam wzrok, jednak zaraz go uniosłam, gdy poczułam znajomy dotyk odbierający słodką przekąskę.

- Ach nie masz za co mnie przepraszać. – Odparła zajadająca się Roza, lecz to uśmiech Lysia odegnał moje wyrzuty sumienia. Jak ja się cieszę, iż nie trzyma urazy za moją dziecinność. Zrobił mi miejsce obok siebie, więc zadowolona usiadłam obok i przytuliłam się do jego umięśnionego ramienia.

- Chcesz spróbować? – Zapytał przybliżając do mnie ugryziony czubek pianki.

- Nie, dziękuję. – Odmówiłam, bo nie lubię ich za bardzo. Są za słodkie.

- Ej mała, a dla mnie gdzie masz jednego? – Burknął obrażony Kastiel.

- Sorki miałam tylko dwie ręce. – Pokazałam mu język, rozbawiona jego naburmuszoną miną. Spojrzał na opychającą się Rozę, po czym sięgnął ręką, chcąc jej wyszarpać jedzenie. Zamiast tego tylko rozwalił wafelek, brudząc i swoją dłoń i zezłoszczonej dziewczyny.

- Kastiel jesteś durny. – Zmarszczyła brwi, patrząc na uśmiech buntownika. – Su wyciągnęłabyś mi z torby wilgotne chusteczki? – Zapytała posyłając Kasowi piorunujące spojrzenie, które słowo daję, mogło by zabić. Podeszłam pod jej markową własność i niepewnie zajrzałam do środka. Nie jestem zwolenniczką grzebania w cudzych rzeczach, ale skoro prosiła, to wypadałoby pomóc. Hmm… A to dziwne. Podałam jej paczkę, lecz oprócz niej wyciągnęłam coś jeszcze.

- Rozaliaaa… - Zaczęłam odkładając plecak i oglądając plastikowe opakowanie na płytę z każdej możliwej strony. Ujęłam je w dwa palce i podniosłam w górę. - … Czy to nie jest płyta, o której niby zapomniałaś? – Dziewczyna popatrzyła zaskoczona, po czym zerknęła na pobladłego Lysa i znowu na mnie. Coś mi tu nie gra… Nie chcę znowu wyciągać zbyt pochopnych wniosków, ale moja intuicja wariuje w niepokoju.

- Nieee, to nie ta. – Pomachała poklejoną dłonią. Ponownie przyjrzałam się przedmiotowi.

- Jak to nie? Przecież jest tu napisane „Lys i Kas koncert”. – Robi ze mnie idiotkę, bo nie rozumiem?

- Ahahahaha… - Zaśmiała się fałszywie. – To widać jednak ją wzięłam. Dobra, wiecie co… Ja idę do łazienki umyć ręce. – Oznajmiła nerwowo, uciekając ze swoją torbą w stronę wyjścia. Nie umknęło mi jej skryte spojrzenie na Lysandra.

- Ja też pójdę skorzystać. – Uprzedził Lys tym samym tonem, udając się za poprzedniczką. Stałam jak słup soli, zupełnie gubiąc się w tym wydarzeniu. Co oni przede mną ukrywają? Nie mam bladego pojęcia, a mój lęk wcale mnie nie uspokaja.

- Dziwni są, co nie? – Dodał Kastiel, widać tak samo nieswój jak ja.

- Kastiel czy oni…

- Nie mam pojęcia. Ale spoko, Lys nie jest chłopakiem, który by cię skrzywdził. Zaufaj mu. – Odparł wstając z miejsca. Popatrzyłam po swoich trzęsących się dłoniach. Mam mu zaufać? Nawet jeśli ewidentnie coś się dzieje niepokojącego. Czuję, że to mnie przerasta. Myślałam, iż od poznania prawdy o tożsamości muzyka będzie łatwiej, ale zamiast tego, tylko się bardziej skomplikowało. Mój tak wspaniale rozpoczęty związek zaczyna się wyniszczać, a ja nie wiem jak mam temu zapobiec. Rozmowa! Tak! To jest to, co może nas uratować. Zrobiłam krok naprzód, lecz szybko znieruchomiałam. – Swoją drogą, co przygotowujesz dla Lysandra na urodziny? – Zarzucił tematem, chcąc mnie chyba wyciągnąć z dołu, do którego wpadam. Spojrzałam na niego pytająco, ponieważ nie spodziewałam się, że zbliża się to święto. – Ej nie patrz tak, jakbym cię o czymś poinformował. Nie dostałaś zaproszenia na imprezę?

- Imprezę? – Dopytałam zupełnie wybita z tropu. Chłopak zrobił wielkie oczy w zdziwieniu.

- Nie powiedział ci? – Kiwnęłam przecząco głową. - W sobotę Lysander odprawia urodziny. Myślałem, iż wiesz. – Który dzisiaj dzień? Wtorek? Kurczę tak mało czasu, ciekawe kiedy chciał mnie poinformować? Pff… Ostatnio jakoś o niczym mi nie mówi. Och… Dlaczego czuję żal? Okropne wyrzuty. – Mała nie przejmuj się, na pewno cię zaprosi. W końcu jesteś dla niego ważna. – Poklepał mnie po ramieniu, lecz ja tylko zmierzyłam go złowrogim wzrokiem. Nie byłam na niego zła, przecież nie miał złych zamiarów. Moja złość nie sięgała nawet Lysa. Nie wiem skąd się wzięła, ale to ją czułam. Okropną wściekłość, bo to ja się zamartwiam jak głupia, że źle postępuję w tym związku, a tymczasem to Lysander robi źle. Odsuwa mnie od siebie.

- Przestań Kastiel. I tak się będę przejmować. – Burknęłam, następnie cała nabuzowana ruszyłam w stronę wyjścia ze szkoły. Muszę się przewietrzyć. Uspokoić i pomyśleć. Nie można ulegać emocjom. Źle to się kończy.

__________________________________________________________________________________

Hej :) Jeśli ktoś nie zauważył, a jest zainteresowany to podaję linka do oneshota walentynkowego z udziałem Lysandra: klik :)