Sucrette & Kastiel part XVI

PERSPEKTYWA KASTIELA

Nie ogarniam w zupełności! Paliłem jednego papierosa za drugim stojąc samotnie w miejscu, które kiedyś pokazała mi Sucrette. Dokładnie tutaj, na tym pnie służącym mi jako podest złożyłem jej obietnicę. Nie dotrzymałem jej, choć wtedy byłem o tym przekonany. Teraz, kiedy uczyniłem to, czego tak się bała, czy mogę stwierdzić ważność moich słów? Był jakiś sens tamtych wypowiedzi? Czy było warto przekreślać naszą przyjaźń? Odsunąć ją od siebie? Wyciągnąłem rozłożoną dłoń w stronę gwiazd. Odległych i nieosiągalnych jak Sucrette. Podjąłem decyzję, mającą zmienić moje życie. Nie! Egzystencję dwojga ludzi. Miałem nie żałować, miałem czuć ulgę… Więc dlaczego nie jestem szczęśliwy?

Wędrowałem z Demonem w kierunku mieszkania. Moje kroki traciły swą pewność wraz z mijaniem posesji Su. Nawet pies odczuł tą nostalgię, bo przystanął i skierował pysk na tak dobrze znaną mu furtkę. Przybity podkulił ogon i pociągnął mnie bliżej ogrodzenia. Stał na baczność, jakby czekał na swoją właścicielkę. Ja sam wodziłem spojrzeniem po pustakowych ścianach. W jej oknie było ciemno, zdradzając brak jej w środku. Czyżby spędzała noc poza murami domostwa? Kiedyś z pewnością bym o tym wiedział, lecz teraz nie ma to znaczenia. Już nic mi nie mówi, sam do tego doprowadziłem. Nie potrafię jej zdobyć… Gdybym wiedział wtedy, że tak to się potoczy, to nic bym nie robił. Pozostawił to po staremu. Nawet wczorajsze wydarzenia w łazience nic nie wskórały. Osiągnęły odwrotny efekt, staliśmy się dla siebie jeszcze bardziej obcy. Mam świadomość jej niepoczytalności w tamtym momencie, w końcu taki był skutek buzujących w jej krwiobiegu procentów. Pewnie żałuje, przecież zdruzgotała swoją niewinność. Zdradziła Kentina i samą siebie. Zapomniała się ze swoim byłym przyjacielem. Ach… Dlaczego wciąż to przeżywam? Gdy zamknę oczy widzę jej ciało, gesty, mimikę, pożądliwe spojrzenie, rumieńce, usta wyginające się w rozkoszne dźwięki, gęsią skórkę, jej gięcie się pod wpływem mojego dotyku… Całą ją, pokazującą się tak po raz pierwszy, Zakryłem ręką twarz i westchnąłem. Teraz nie chce mnie znać. Napadłem ją, skazując na wyrzuty sumienia. Nawet nie mam jak z nią porozmawiać, bo odrzuca każdą moją próbę kontaktu. Łamie mi serce, depcze moją stabilność. Spadam w dół, coraz głębiej i głębiej. Nieporównywalny ból molestuje moje wnętrze. Jestem zamknięty w żelaznej dziewicy, której jadowite kolce siatkowały resztkę moich chęci do życia. Nie mam nikogo. Wszyscy mnie opuścili. Rodzice, Sucrette… Demon jakby rozszyfrowując moje myśli, zaczął łasić się do moich nóg. No tak, pozostał mi tylko on.

Po problematycznym wykąpaniu pupila czas przyszedł na mnie. Przez Demona sam jestem cały w błocie, wodzie, płynach czyszczących i wszelakich innych niewiadomych. Już zabrałem się do zdjęcia bluzki, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Pies zaczął głośno szczekać, więc nie mógł być to nikt znajomy. Trochę od niechcenia udałem się, by obadać nieproszonego gościa. Zastanawiało mnie, kto jest na tyle nieogarnięty, żeby zakłócać mój spokój tak późno. O dziwo, widok Debry nie bardzo mnie zaskoczył. Przytrzymując wariującego psa, chciałem rozmówić się z nią przez próg, lecz jej nagły wybuch płaczu nie pozwolił mi na to. Może bym ją kiedyś zignorował, ale teraz potrzebowałem kogoś, aby choć trochę wyzbyć się samotności. A sądząc po stanie dziewczyny, jej też się ktoś przyda. Zamknąłem psa w kuchni, po czym poczekałem jak przybyszka się uspokoi. Staliśmy w korytarzu, oświetleni lichym blaskiem energooszczędnej żarówki. Przyglądając się jej intensywniej, nie umknęły mi świeże malinki na szyi. No ładnie się musiała bawić przed zawitaniem w moje skromne progi.

- Kastiel mam problem. – Odparła ocierając twarz z łez. Mlasnąłem ustami, nie bardzo przejęty. Jakoś nie ufam tej lasce, wydaje mi się jakaś lewa. W sumie to głupio zrobiłem, że ją wpuściłem. Ale dobra, zagram w jej gierkę i poudaję zmartwionego.

- Jaki?

- Chodzi o pewnego gostka… - No i zaczęła opowieść o jakimś domniemanym prześladowcy. Wyjaśniła, iż malinki są świadectwem jego napaści. Eee… Dał radę jej to zrobić podczas ciągłego wyrywania? Chyba nie walczyła zbyt zawzięcie. Nagle wyciągnęła ręce, aby mnie przytulić. Prędko je zatrzymałem. Nie chcę takich aktów, mam dość osób działających na kilka frontów.

- Usiądź gdzieś i się opanuj. Odprowadzę cię do domu, tylko najpierw się wykąpie. Poczekasz? – Zapytałem spokojnie, na co ona kiwnęła potwierdzająco głową. Pomaszerowała do mojej sypialni.

Wyszedłem z łazienki w samych spodniach dresowych. Przyzwyczajony do takiego stylu bycia w domu zupełnie zapomniałem o moim gościu, który akurat stał przy drzwiach wyjściowych owinięty w moją pościel.

- Co ty wyprawiasz? – Zdziwiłem się. Odwróciła się jak kukła na obrotowych kółkach, sztywno i mechanicznie. Na twarz wdarł się jej sztuczny uśmieszek.

- Nic, zimno mi się zrobiło. – Rzekła wtulając się w materiał. Ok, nieważne. Kobiety są dziwne, lepiej nie rozkminiać ich zachowania. Udaliśmy się do pokoju, w którym myśląc o Sucrette zapadam w sen. Debra opierała się ramieniem o framugę, bacznie obserwując każdy mój ruch. Natomiast ja zgarnąłem bluzkę z szafy, następnie usiadłem na krawędzi łóżka, by ją założyć.

- No co? – Burknąłem dostrzegając jej niezadowolenie. Wtem przybliżyła się do mnie niebezpiecznie. Złapała moje ręce, wtapiając we mnie wymowny wzrok.

- Kas kocham cię. – Myślałem, że oczy wyskoczą mi z orbit.

- Co? – Wydusiłem oszołomiony, ale dość szybko rozsądek odgonił zaskoczenie. Dziewczyna usiadła na moich udach, oplatając mnie nogami i przytulając piersi do mojego ryja. Zaraz, czy ona jest w samej bieliźnie?

- Zróbmy to. – Wyszeptała błagalnie… O kurwa. Takiej osoby to ja jeszcze nie poznałem. Kurde, co robić? Wiem, że jeśli ją tknę to u Su nie mam na co liczyć, jednakże czy już wcześniej mi tego nie uświadomiła? Ona ma chłopaka, posiada kogoś, kogo kocha… Objąłem Debrę, gładząc delikatnie jej nagie plecy. Wzdychała, jednak jej reakcje są niczym w porównaniu z Suśką. Mimo że jestem z kimś tak blisko, nie czuję ciepła, a mrożący krew w żyłach chłód. Pustość i obojętność, które odbierały mi zdolność do podniecenia. Moje ciało nie może tego zrobić, zdradzić serca. Ono już ma ukochaną. Nawet umysł przyswoił do siebie przynależność moją i Su.

- Nie bądź śmieszna. – Oznajmiłem cofając dłonie. Odsunęła się kawałek, by zmierzyć mnie pytającym spojrzeniem.

- Co ci jest? Nie chcesz mnie? Jestem w tym dobra, nie pożałujesz. – Zapewniała desperacko. Westchnąłem ciężko.

- Już żałuję, że cię tu wpuściłem. Zejdź ze mnie. – Zezłoszczona wbiła mi paznokcie w łopatki. To nic, te lekkie ukłucie jest dużo mniej bolesne niż odrzucanie przez Sucrette.

- Zastanów się. – Oznajmiła kładąc pocałunek na moich wargach. Suchy, nieprzyjemny, bezuczuciowy. Odepchnąłem ją, aż upadła na podłogę. Kurde, nie chciałem postąpić z nią tak brutalnie, ale mnie do tego zmusiła. Podniosła się prędko, wypełniona wściekłością. Ach chyba jej miłość ewoluowała w nienawiść. – Bydlak!

- Byłbym nim, gdybym cię przeleciał. Chciałabyś, żebym potraktował cię jako panienkę na jedną noc? – Zasłoniła się podniesioną z ziemi kołdrą.

- Jasne! Bo niby chodzi ci o mnie! Sucrette nigdy nie będzie twoja, kumasz? Nigdy cię nie pokocha. Takie laski lecą na chłoptasiów takich jak Ken, nie na dupków. Tobie są przeznaczone dziewczyny takie jak ja. Zrozum! Jesteś dla niej śmieciem, nic niewarty! Odpuść sobie, bo to żałosne! – Wykrzyczała, a każde słowo przebijało mnie na wylot. Znów wróciłem do tego bolesnego stanu rozpaczy. Rozrywało mnie na kawałki. Nabranie powietrza utrudniło się, a oczy zaczęły mnie piec. Ścisnąłem zęby i zacisnąłem pięści, które były efektem narastającej we mnie złości. Rozkurwię coś zaraz. Najlepiej ją. Albo nie! Siebie samego.

- Wypierdalaj! – Ryknąłem nawet na nią nie patrząc. Jeśli bym to zrobił to pewnie skończyło by się wezwaniem karetki. Zebrała się i już, kiedy miała opuścić pomieszczenie, oczywiście musiała coś dogadać.

- Żal mi cię. – Zdenerwowany wyciągnąłem papierosy. Byłem wręcz wściekły. Doskonale zdaję sobie sprawę ze swojej żałosności. Wykańcza mnie to!

Co mi odjebało, żeby przychodzić dzisiaj do szkoły i siedzieć do ostatniej lekcji? Sucrette idealnie pokazała mi, jak bardzo jestem niemile widziany. Bezsensu. Mijałem właśnie bramę, gdy natknąłem się na kogoś, kogo pod żadnym pozorem nie chciałem spotkać.

- Cześć. – Burknął Kentin widocznie z tym samym nastawieniem, co ja.

- Po co żeś tu przylazł? – Warknąłem niespokojnie.

- Spotkać się ze swoją dziewczyną. – Zrobili to specjalnie, czy jak? Co, teraz całemu światu będą pokazywać swoją wielką miłość? Sucrette jest śmieszna, naprawdę.

- Wybaczyłeś jej? – Popatrzył na mnie wielkimi oczami i z głębokimi zmarszczkami między brwiami, jakby nie wiedział o czym do niego mówię. Szybko jednak zakrył się maską ignorancji.

- Nie mam jej czego wybaczać. – Odparł, krzyżując ręce i patrząc w stronę szklanych drzwi.

- Aha. Czyli nie przeszkadza ci to, co ze mną zrobiła? – Odniosłem wrażenie, iż jego policzki stały się bledsze. Podoba mi się to. Niepokojenie go. Mogę mu uprzykrzyć życie, jakie to cudne uczucie.

- Pff. – Parsknął po chwili, łapiąc się za głowę. Zmierzył mnie pogardliwie, jakbym był robakiem łatwym do zdeptania. – Zabawne jest to, co gadasz i w co próbujesz mnie wkopać. Jednak nie obchodzi mnie, co zrobiliście po pijaku, skoro ze mną będzie to wszystko czynić na trzeźwo. Kapujesz? Będzie tego świadoma. I w ogóle jeśli nie potrafisz zawalczyć o nią, jak mężczyzna to spadaj. Zostaw ją prawdziwemu facetowi. – Wczorajsza i dzisiejsza złość skumulowała się we mnie, by teraz wybuchnąć. Nim się zorientowałem, trzymałem tego dupka za kurtkę.

- Mam ci pokazać mężczyznę? – Uniosłem w górę pięść, zamachując się, lecz on zamiast kulić się i poddawać, uśmiechnął się triumfalnie.

- No dalej, uderz mnie. Nie oddam ci, nie będę się zniżał do twojego poziomu. – Prowokował mnie, jednak nie potrafiłem zadać ciosu. Coś we mnie pękło. Moje ręce zaczęły się trząść. Puściłem idiotę, choć tak bardzo pragnąłem go stłuc. – Chcesz, żebym zaczął traktować się na równi? To nie baw się jak dzieciuch w gierki tylko zacznij zachowywać, jak poważnie zakochany człowiek. Wtedy może spojrzę na ciebie, jak na rywala. – Dodał, poprawiając pomierzwione ciuchy. Aż mnie świerzbi, żeby go walnąć, jednakże coś mnie blokowało.

- Kentin co się stało? Zrobił ci coś? – Usłyszałem zatroskany głos Sucrette. Podbiegła do nas, nawet na mnie nie zerkając. Super! Jestem dla niej jak powietrze, do czego to doszło?

- Nie. Aktualnie nie jest do tego zdolny. – Popatrzył na mnie z wyższością, co natężyło moją złość.

- Sucrette posłuchaj… - Dotknąłem jej ramienia, chcąc zwrócić jej uwagę, lecz ona mocnym uderzeniem strząsnęła ją z siebie, jakby była osą z ostrym żądłem.

- Nie dotykaj mnie! – Burknęła wbijając mi sztylet w klatkę piersiową. Złapała Kentina za dłoń i bez słowa pociągnęła za sobą w swoją stronę. A ja stałem osłupiały, czując się jak ostatnie ścierwo. Już rozumiem. Czas wyłożyć karty na stół, jednak czy jest to dla mnie jeszcze możliwe? Skoro ona tak bardzo mnie nienawidzi.