Pięść i rozum - odcinek 11

Siedziałam na ławeczce w siłowni. Miejsce to pustoszało z każdą kolejną minutą przez wzgląd na jej nadchodzące zamknięcie. Tak, było późno. Co potwierdzało jodowe światło rzucane z lamp na suficie. W jednej ręce trzymałam na sznurkach moje rękawice, w drugiej telefon przy uchu. Piąty raz dzwoniłam do Nataniela i piąty raz nie odebrał. Nie chciałam dopuszczać do siebie negatywnych myśli. Przecież nie mógł mnie wystawić, chciał poznać mój świat. Miałam opory, ale w końcu przełamałam się do podzielenia z nim tym, co było dla mnie ważne. Ukuło mnie w klatce piersiowej, kiedy przez umysł przeszło mi wyobrażenie Nataniela z Sucrette… On był porządnym chłopakiem, nie mógł pójść z kimś tak łatwo do łóżka, prawda? Pff… Prychnęłam, odtrącając od siebie moje głupie wymysły. Parodyjne było moje zachowanie, bo wciąż wierzyłam, że on przybędzie z czerwonymi rumieńcami i z desperackimi przeprosinami. Westchnęłam spoglądając na mojego ojca, który ściągając swe krzaczaste brwi podszedł do mnie z grymasem.

- Roxano, czemu się obijasz? Za niecałe cztery dni masz pierwszy pojedynek, a ty co? Siedzisz i wzdychasz. – Zaczął marudzić.

- Umówiłam się z kimś na wspólny trening. Czekam na niego. – Przyznałam smutno, zerkając na wyświetlacz telefonu.

- Te młoda! Nie marnuj czasu. Masz się skupić na sobie i na treningu, jasne? – Ta strona mojego taty mnie denerwowała. Liczył się dla niego boks i moje sukcesy. Wspierał mnie w mojej pasji, lecz robił to zbyt natarczywie. Ponownie westchnęłam, a on usiadł obok mnie. – Co jest młoda? Gdzie twoja werwa?

- Tato nie zrozumiesz serca kobiety. – Odparłam odstawiając trzymane przedmioty na kolana i w następstwie chowając w dłoniach przybitą twarz. Jednak moja uwaga została na chwilę przyciągnięta przez ojca, gdy lekko odbił się od mojego ramienia.

- Wiesz, nie chcę sprawiać ci przykrości, jednak ta osoba, z którą niby miałaś spędzić czas chyba nie zdąży już. – Powiedział, starając się ułożyć to zdanie tak, żeby jak najmniej mnie zabolało. A mimo to, i tak poczułam się zraniona. Przetarłam palcami zamknięte oczy. Tata objął mnie swym wielkim łapskiem i przyciągnął do swojego boku, niejako mnie przytulając. – Roxi nie załamuj się przez gówniarzy, w tym wieku są oni beznadziejni. Uwierz, mówię z własnego doświadczenia. Skoro nie przyszedł i nie dał o tym znać, to się nie pojawi. Masz mu za to sprać mordę, okej? – Rozwiązania mężczyzn… Najlepiej obić komuś ryj. Ech…

Zdołowana wyszłam z sali, bo podobno ktoś czekał na mnie na podjeździe mojego domu. Gdzieś w głębi duszy miałam cień nadziei, że tą osobą okaże się Nataniel, ale dostrzegając czarny samochód lśniący w stłumionym świetle ulicznej lampy i przy niej mięśniaka w obcisłej bokserce poczułam się kolejny raz zawiedziona realnością. Zatrzymałam się na moment, obawiając się, iż to znowu spotkanie z natrętnymi maniakami układów, jednak kiedy tylna szyba zsunęła się, żeby pozwolić wyjrzeć przez siebie znajomej twarzy nie jako odetchnęłam z ulgą. Podeszłam bliżej, a ochroniarz napiął się.

- Spokojnie Grys. – Uspokoiła swojego obrońcę anielskim tonem Lady. Tak, oto odwiedziła mnie moja „ukochana” rywalka. Zawsze przyjeżdżała przed rozpoczęciem sezonu. Stało się to naszą małą tradycją, aż dziw, iż wypadło mi to z głowy i przez chwilę byłam zaskoczona. To przez te wszystkie zmartwienia…

- Dobry wieczór Lady. – Oznajmiłam niby przyjacielsko, ale z nutką jadu w głosie. Dziewczyna obejrzała mnie od stóp po czubek głowy i prychnęła kpiąco.

- Zazwyczaj jesteś w lepszej formie, Roxet. – Oczywiście. Jej bystrym, błękitnym oczom nigdy nic nie umyka. Każda moja słabość, zła kondycja, gorsze samopoczucie dostrzegała i wykorzystywała w walce. Chociaż zazwyczaj spotykamy się dopiero w półfinale. No i zwykle kończy się wygraną na jej konto.

- Nie martw się, to tylko pozory. – Skłamałam. Kącik ust dziewczyny uciekł do góry, gdyż na pewno nie nabrała się na moje amatorskie kłamstwo. Po chwili zniżyła wzrok.

- Z tego co wiem, twoim pierwszym przeciwnikiem jest Blackberry. Ostatnim razem to ja miałam przyjemność zmieść ją z powierzchni ringu, ale mimo to mam do ciebie koleżeńską prośbę i równocześnie ostrzeżenie. – Zmarszczyłam brwi, kiedy spojrzała mi prosto w oczy z błyszczącą determinacją. – Znokautuj ją. – Pogłaskała swój policzek, jakby coś sobie przypomniała.

- Dlaczego niby? – Dopytałam, chcąc wyłapać jakiś podstęp.

- Przekonasz się sama. – Odparła tajemniczo. – No. Życzę powodzenia. – Pomachała do swojego obrońcy, po czym zasunęła okno i odjechała, pozostawiając mnie z kolejną dawką niepewności. Powoli odnosiłam wrażenie, że moja głowa stawała się coraz trudniejsza do utrzymania przez przemęczony, spięty kark.

Tej nocy nie spałam zbyt dobrze o czym pewnie świadczyło moje zaspanie do szkoły. Świetnie. Nawet trening przegapiłam przez moje wyjątkowe problemy ze wstaniem. Usiadłam bezdźwięcznie w ławce i przetarłam dłonią połowę mojej zmęczonej twarzy. Powieki szczypały i praktycznie same się zamykały, więc kwestią czasu było, kiedy zasnę na lekcji. Do tego myśli wciąż nie dawały mi spokoju. Okropnie męczyły moją świadomość, co było kolejnym powodem do urwania się z szkoły i pójścia spać, no bo wtedy wszystkie troski ode mnie uciekały. Oparłam łokieć o blat biurka, a otwartą dłoń potraktowałam jako miękką poduszkę. Zamknęłam na dosłownie chwilkę oczy, pozwalając mojemu ciału się rozluźnić. Och. Tak mi dobrze w tym stanie przysypiania.

- Siema Roxi! – Usłyszałam okropny wrzask przy uchu i uderzenie w plecy. Jak oparzona oprzytomniałam i spojrzałam na nieprzyjemny budzik.

- Kastiel! Postraszyło cię?! – krzyknęłam wkurzona. Wiedziałam, że nie traktował mnie jak dziewczynę, ale czasem mógłby być bardziej delikatniejszy. Przynajmniej w niektórych sytuacjach.

- No co? Cieszę się na widok przyjaciółki. Myślałem, że na wagary poszłaś. – Uśmiechnął się szeroko, udając głupka. Westchnęłam, łapiąc się palcami o zmarszczone czoło. Usiadł obok i szturchnął mnie w ramię. – Ejj co jest? – Zapytał chyba zmartwiony, na co ponownie wypuściłam nadmiar nagromadzonego powietrza.

- Nic. – Burknęłam. Nie miałam ochoty na rozmowę.

- Chodzi o sezon, a może… Potwierdziło się to co ci mówiłem o szmatanielu? – To pytanie było dość odważnym posunięciem z jego strony, zważywszy na mój niezbyt przyjacielski nastrój. Jednak postanowiłam nie dać po sobie poznać, iż po części trafił w sedno.

- Możesz dać mi spokój? Proszę? – Popatrzyłam na niego błagalnie. Pomachał bezbronnie dłońmi.

- Dobra, dobra. – Mruknął z grymasem na ustach, następnie zebrał się i poszedł w stronę Iris, strzelając palcem w jej potylicę. Szkoda, że musiała stać przy drzwiach, bo niechcąco linia mojego wzroku złączyła się z oczami Nataniela, kiedy wchodził do klasy z uśmiechem u boku Malanii. Od razu uciekłam spojrzeniem w dół. Nie chciałam się do tego przyznać przed samą sobą, ale byłam na niego okropnie zła. Aczkolwiek on najwyraźniej nie miał pojęcia, że w jakimś stopniu mnie skrzywdził, gdyż podszedł do mnie, jak nigdy nic i zastukał w blat, zwracając na siebie moją uwagę.

- Cześć. Czemu nie było cię na pierwszej lekcji? Wiesz, że masz przechlapane u nauczycieli, nie powinnaś ich lekceważyć i tak zaniedbywać szkołę… – Zaczął prawić mi morały, a ja czułam się przez to jeszcze gorzej. Doskonale wiedziałam, iż nie byłam perfekcyjną dziewczyną, tak jak jego typ. Niestety bycie prymuską nie leżało w mojej naturze, szkoda, że wciąż obrywałam za próbę bycia sobą. Jak nie od profesorów, to od niego. Miałam tego dość. Już za dużo spraw krążyło mi po głowie, a skoro życie szkolne wprawiało mnie w dołek to odpuszczę sobie ją, póki nie nabiorę sił. Nataniel wciąż mówił nieprzerwanie, więc zdenerwowana po prostu wstałam.

- Skończyłeś? – Dopytałam oschło. – Zapomniałeś o tym, że byliśmy wczoraj umówieni? Czekałam na ciebie, a ty się nie zjawiłeś. Dzwoniłam, żeby nagrywać się na sekretarkę… Zastanów się trochę nad definicją słowa „zaniedbywać”, bo to właśnie robisz z naszą przyjaźnią, a ona jest krucha i nie naprawisz jej, jak wyników w szkole. Do widzenia. – Pożegnałam się z jego szeroko otworzonymi oczami. Smutek coraz bardziej mi dokuczał, więc czym prędzej ulotniłam się z budynku, trącając ramię nauczycielki przez przypadek. Zignorowałam jej wołania. Wszystko stało mi się obojętne, po prostu byłam przytłoczona. Nim jednak opuściłam teren szkoły, przystanęłam w bramie, aby obrócić się z nadzieją na widok biegnącego za mną Nataniela. Ile bym dała za taki scenariusz, jednakże to nie film, to życie.