Sucrette & Lysander rozdział 12

Odkrywająca elementy jej codzienności.

Spóźniona stałam przed wejściem do klasy. Przez buzujące we mnie myśli, nie mogłam zasnąć, co za skutkowało zignorowaniem porannego budzika. Zestresowana splotłam dłonie. Nie bałam się reakcji pani, a spotkania Lysandra. No cóż, nie mogę chować głowy w piasek. Przełknęłam głośno ślinę, po czym zapukałam krótko w zamknięte drzwi i weszłam do środka. Wyjaśniłam przyczynę mojego późnego przybycia i udałam się do ławki. Ku memu zaskoczeniu Alexy siedział z bratem, a Kastiel jakby ustąpił mi miejsca obok Lysa, gdyż usiadł samotnie. Eee… Co on taki łaskawy się zrobił? Kładłam zapadające się w podłoże kroki, które wpadały coraz głębiej wraz z zbliżaniem się do obiektu moich obaw. Kąciki ust chłopaka wyginały się w górę. Uciekłam spojrzeniem zanim dopracuje ten swój magiczny uśmiech. Poczułam chłód, gdy najzwyczajniej w świecie go minęłam, siadając sama ze sobą. Rozpakowując się, próbowałam zignorować spojrzenia zdziwionej klasy.

Lekcja minęła spokojnie. Co jakiś czas ktoś z młodocianego społeczeństwa spoglądał na mnie, lecz ani razu nie był to Lysander. W sumie nie dziwię się, pewnie uraziłam jego dumę. Zadzwonił dzwonek, więc zerwałam się do szybkiego spakowania. Nie chcę natknąć się na niego, póki nie zrozumiem tego wszystkiego. Widząc idącego w moim kierunku heterochromika, złapałam najbliższą mi osobę za przedramię i pociągnęłam za sobą do wyjścia z tekstem:

- Musimy o czymś porozmawiać. – Przez przypadek szturchnęłam ramię mojego chłopaka. Wiem, że zachowuję się dziwnie, ale nie mogę pojąć dlaczego ukrywał przede mną coś tak ważnego.

- Hej mała, co ty kurna wyprawiasz? – Usłyszałam ten chamski, chropowaty od nałogów głos. O nie! Mam świetne wyczucie do porywania osób. Zatrzymaliśmy się pod klatką schodową. Hmm skoro już na niego trafiłam, to przepytam go. W końcu są przyjaciółmi.

- Kastiel czy Lysander śpiewa? – Zmarszczył brwi, chyba nie rozumiejąc pytania. Kurcze głupio to ujęłam, każdy umiejętniej lub nie od czasu do czasu podśpiewuje. – Chodzi o to, czy wykonuje to profesjonalnie? – Wyjaśniłam, a on uśmiechnął się nonszalancko.

- Pewnie. Kiedyś graliśmy razem w zespole, ale się to rozsypało. A co? Panieneczka chciałaby posłuchać? – Nachylił się do mnie bliżej. – Jest to do załatwienia za odpowiednią cenę. – Ruszył kilka razy brwiami w górę i w dół. Jaki on jest denerwujący, chyba już wiem, czemu kiedyś Alexy mi zabronił się do niego zbliżać. Jest straszny i niebezpieczny, ciężko rozszyfrować o czym myśli. Teraz też, to jego zachowanie można obierać dwuznacznie.

- Zapomnij. – Skierowałam zezłoszczony wzrok w dół. Z nim nie da się pogadać, nie chcę tego kontynuować. Chciałam odejść, ale ten łachudra złapał mnie za łokieć i pociągnął bliżej siebie. Jego twarz była tak blisko, że jego oddech owiewał mój policzek. – Co ty robisz?

- Pokłóciłaś się z Lysiem?

- Nie twój interes. – Zacisnął mocniej uchwyt na mojej ręce, aż skrzywiłam się z bólu. Jego twarz stała się inna, przerażająca. Znikł głupkowaty uśmieszek, a oczy patrzyły na mnie z wrogością.

- Posłuchaj mała, jeśli skrzywdzisz mi go to pożałujesz. Jesteś jego pierwszą dziewczyną, więc weź za to odpowiedzialność. Jasne? – Matko! A ja myślałam, iż tak czynią tylko przyjaciółeczki. Widać Kastiel musi naprawdę być przywiązany, skoro śle mi takie pogróżki. Doszedł do mnie sens jego piątkowego testu. Kto by się spodziewał.

- Dla mnie to też jest pierwszy raz i nie mogę ci niczego obiecać, bo pewnie nie raz siebie nawzajem zranimy. Przecież oboje się dopiero uczymy. – Puścił mnie i poklepał po głowie jak grzeczne zwierzątko.

- Rozsądnie gadasz, ale i tak uważaj! – Ostrzegł przybierając rolę matki. To naprawdę jest zaskakujące. Pomachał mi palcem wskazującym, karcąc mnie za przyszłość, następnie ruszył w swoją stronę. Ma rację, nie mogę tak się zachowywać jak robiłam to do tej pory. To moje niedyskretne unikanie go jest bolesne, ciekawe jak ja bym się czuła na jego miejscu. Co to za związek bez szczerych rozmów i wyjaśnień. Nie można trzymać czegoś w sobie, bo spotęguje się to do olbrzymich rozmiarów przerastających nas. Widocznie miał powód, żeby to przede mną ukrywać, popełnił błąd, jednak ja nie mogę czynić podobnie.

- Su? – Usłyszałam znajomy głos. Niewidzialne wibracje przygnały go wprost do mnie. Chyba naprawdę łączy nas przeznaczenie. Widząc jego zmartwioną minę, od razu podskoczyłam, by go przytulić.

- Przepraszam za moje zachowanie. – Wyraziłam skruchę, słysząc jak jego serce przyśpiesza. Objął mnie, mocno do siebie przyciskając.

- Czy czymś cię uraziłem? – Zadrżał jego piękny głos. Odsunęłam się, aby wyciągnąć z torby notes. Pokazałam mu go, a jego oczy rozszerzyły się w szoku. – Skąd… - Wydukał spinając się na baczność.

- Dostałam od obsługi koncertu. – Powędrował źrenicami gdzieś w bok. Cały pobladł, wystraszony. – Nie przejmuj się, nie jestem zła. Jednak mógłbyś mi zdradzić, dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – Uśmiechnęłam się pełna nadziei na jakieś wyjaśnienie, lecz chłopak nerwowo pogłaskał się po czole dwoma palcami. Nawet na mnie nie patrzył. – Hej Lysander co jest? – Zmartwiłam się gładząc jego ramię. Chciałam dodać mu otuchy, jednakże nie wyglądał jakby zrobiło mu się lepiej. Nie rozumiem.  Niestety musieliśmy odłożyć dalszą rozmowę na później, gdyż dzwonek nakazał nam udać się na lekcję. Usiedliśmy razem w niezręcznej atmosferze wydobywającej się ze strony Lysandra. Mam co do tego złe przeczucia.

Oddałam Lysandrowi jego własność, a ten już spokojniejszy mile mi podziękował, po czym uciekł gdzieś z Kastielem i Alexy’m. Aha. Teraz to on mnie będzie unikać? Ten dzień jest okropny. Zamiast cieszyć się naszym prawdziwym uczuciem to traktujemy siebie jeszcze gorzej niż gdy nic między nami nie było. Wtedy jego zachowanie było mi obojętne, natomiast w tej chwili niepokoi i wprawia w stan lęku o utracie tej drugiej osoby.

- Gdzie masz Lysandra? – Zapytała Rozalia zawieszając się na moich plecach. Ta to lubi się chyba przytulać.

- Poszedł sobie z kolegami. – Dokuczliwie zabuczała mi do ucha.

- Zazdrosna? – Zaśmiała się. Nie, to nie to. Po prostu odkąd mu powiedziałam, że wiem o jego tajemnicy stał się inny. Taki zdystansowany wobec mnie. – Ale nie ładnie postąpił. Nie zostawia się tak swojej dziewczyny dla kumpli. Pogadam z nim, więc proszę o uśmiech.

- Nie musisz z nim rozmawiać. – Uśmiechnęłam się z trudem, aby dała sobie z tym spokój. Właściwie to mogę ją chyba powypytywać. Z nią pójdzie łatwiej, niż z Kastielem. Tak sądzę. – Rozalia czy Lysander kiedyś śpiewał w zespole? – Na jej twarzy zakwitły miłe wspomnienia, objawiające się radością.

- Tak. Założył zespół z Kastielem. Byli świetni, naprawdę wymiatali. Mieli wielu fanów i propozycji do występów scenicznych. – Opowiedziała wesoła, lecz po chwili posmutniała. - Pragnęli się rozwijać, co wiązało się z powiększeniem składu. Kastiel miał dziewczynę, która jako tako brzdękała na gitarze, więc ją wciągnął. Potem przyłączył się do nich profesjonalny perkusista. Wszystko miało się coraz lepiej, aż do momentu, kiedy powstał mały konflikt dotyczący Debry – laski Kastiela. Okazało się, że wdała się w romans z perkusistą. Wiesz jaki jest Kastiel. Wszystko rozwalił. Lysander na tym najgorzej wyszedł, bo nic nie zawinił, a i tak zapłacił zbiorową karę. – Szkoda mi ich zespołu, żałuję, iż nigdy ich nie usłyszałam. Ale nic straconego.

- Roza masz może jakąś ich płytę? – Skoro Lys nie chce mi nic powiedzieć, to przecież mogę posłuchać i się upewnić, co do jego artystycznej tożsamości. I przy okazji zdobyć to, co dla mnie tak cenne. Piosenki ubrane w jego głos. Jeju, jeju, aż się podekscytowałam na samą myśl o wieczorach umilanych jego twórczością. Niewierze w moje szczęście, ukochany muzyk i ukochany chłopak w tej samej osobie. To zdecydowanie wola nieba!

- Powinnam jakąś mieć. Poszukam w domu i ci przyniosę jutro. – Chyba udzielił się jej mu stan, ponieważ i ona promieniowała szczęściem. – A tak z innej beczki, słyszałam nowinkę od Alexy’ego. Spędziłaś noc z Lysem?! – Złapała się za policzki podskakując w miejscu, tymczasem ja zapadałam się pod ziemię ze wstydu. Jakie spędzanie nocy? Co on jej za brednie nagadał? I jeszcze czemu ona tak się wydarła? Wszyscy w około popatrzyli na mnie dziwnie. Uduszę ich oboje!

- To nieporozumienie. My tylko spaliśmy w jednym łóżku, tylko tyle. Do niczego nie doszło. – Dukałam zawzięcie, choć płonące policzki od przypomnienia sobie rozmów i pocałunku zdradzały zupełnie coś innego. Dziewczyna zaczęła chichotać, klepiąc mnie po ramieniu.

- Oj nie wstydź się. Na takiego Lysia to nie jedna by się rzuciła. – Mrugnęła mi oczkiem. Co?! Dobra, dobra! Wiem, że go zaatakowałam ustami, ale bez przesady. Wcale się na niego nie rzucałam. Masakra! Chcę zniknąć. Czym prędzej ruszyłam w stronę klasy, w której mieliśmy następną lekcję. Nie czekałam na biegnącą za mną Rozę, głośno się śmiejącą. – Ej czekaj, czekaj! – Piszczała truchtając obok mnie. Nawet na nią nie patrząc, mogę zobaczyć jej wyraz twarzy. – Żartuję tylko. – Westchnęłam zażenowana, zwalniając tempo.

- To nie było śmieszne. – Burknęłam trochę obrażona.

- No okej, sorki. Zdradź chociaż, czy podobał ci się jego tatuaż?

- Tatuaż? – Zdziwiłam się zerkając na nią wielkimi oczami. Pierwsze słyszę…

- To też nie jest śmieszne. – Pokazała mi język, odbierając moje zaskoczenie jako małą zemstę. Tymczasem ja walczyłam ze swoją wrodzoną ciekawością. Chcę go zobaczyć.

Super! Pierwszy raz cieszę się z wychowania fizycznego. Lysander pozbył się swoich wiktoriańskich ubrań, by biegać teraz dookoła boiska w krótkim rękawku i spodniach dresowych. Muszę znaleźć się bliżej niego, aby poszukać tatuażu, bo przecież nie zapytam bezpośrednio. Za bardzo się wstydzę mojej wścibskości. Tylko jak ja mam się do niego dorwać, skoro on na siłę próbuję trzymać mnie daleko od siebie? O co mu chodzi? Przecież jestem przeszczęśliwa, że to on okazał być się moim muzykiem. Jakby tu przyciągnąć uwagę tego skomplikowanego chłopaka? Spojrzałam na dziewczyny siedzące na ławeczce, nie mogące z jakiegoś powodu dołączyć do naszego prowizorycznego maratonu. Hmm… Ugh. Zatrzymałam się i przykucnęłam, łapiąc się za brzuch.

- Sucrette wszystko w porządku? – Podbiegł do mnie Alexy, kładąc mi dłoń na drżących plecach.

- N-nie brzuch… mnie boli. – Wyjęczałam, ciężko oddychając. Skuliłam się mocniej.

- Dasz radę wstać i pójść do pielęgniarki? – Usłyszałam zmartwiony głos wuefisty. Kiwnęłam przeczącą głową.

- To może ją zaniosę? – Zaproponował Alexy nachylając się do mnie. Zmarszczyłam brwi, zawiedziona. Dobrze, że tego nie widzieli. Nie chcę jego, chcę żeby to był Lysander.

- Alexy bez urazy, ale nie przemęczaj się. Ja to zrobię. – Och czy to Lysander? Idealnie, plan zadziałał. Zerknęłam cierpiącym wzrokiem na ukochanego, który niewyraźnie się do mnie uśmiechnął. Podniósł mnie i wziął na ręce jak księżniczkę. Jak fajnie, być niesioną przez prawdziwego księcia.

- Lysander w szatni mam tabletki. Czy mógłbyś mnie tam zanieść? – Zapytałam ostrożnie, bo u pielęgniarki może wyjść moja symulacja. A nie chcę jeszcze bardziej zawodzić Lysa. Uzależniłam się od kłamstwa, stałam się złym człowiekiem.

- Dobrze. – Rzekł potulnie, wchodząc do dziewczęcej przebieralni i odkładając mnie delikatnie na ławeczkę. – Gdzie masz torbę? – Dopytał rozglądając się wokoło.

- Tutaj. – Wyszeptałam schylając się ku ziemi. Chłopak nagle podskoczył do mnie, ubiegając mnie w podniesieniu przedmiotu.

- Nie nachylaj się. Proszę. – Podał mi torbę, a ja skrycie wyciągnęłam z niej zwykłego cukierka miętowego i wodę. Łyknęłam, żeby miał pewność co do doskwierającej mnie boleści. Czuję się z tym źle, co ja robię? Usiadł obok mnie i złapał mnie za dłoń. Delikatnie głaskał kciukiem wierzch rozsyłając po moim ciele przyjemne dreszcze. Och. Opadłam głową na jego ramię. Wtuliłam się w niego pełna miłości. – Zostanę tutaj z tobą, póki ci nie przejdzie.

- Dziękuję. – Odparłam pełna wyrzutów sumienia. To dobra okazja to porozmawiania o sytuacji z rana, lecz nie wiem od czego zacząć. Nie chcę go denerwować, ani płoszyć. – Lysander…

- Tym razem to ja powinienem cię przeprosić, nieprawdaż? Trochę mnie zaskoczyłaś tym notatnikiem, więc stąd moje zachowanie. Nie przejmuj się nim. – Spojrzałam na nasze połączone ręce, które wyrównały swoją temperaturę.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? Wiesz, ile to dla mnie znaczy.

- Bo to nie jest tak jak myślisz… - Wymamrotał jakoś przybity.

- A jak? – Udzielił mi się jego nastrój, gdyż ton mojego głosu także stał się smutny.

- Kto jest dla ciebie cenniejszy? Muzyk czy ja? – Co to za pytanie? I to z jego ust? Odsunęłam się od niego, by popatrzeć na jego opuszczoną w dół głowę. Wyglądał jakby ogarniało go nieszczęście zmieszane ze wstydem. I on, i muzyk są dla mnie ważni. Nie wiem czy jestem w stanie wybierać, ale po co mam to robić? Przecież to ta sama osoba… Aha. Już zrozumiałam jego rozterki. Ale on jest naiwnie głupiutki. To słodkie. Przejmuje się, że jako osoba przegrywa tą walkę o moje serce. Jednakże jego obawy są zbędne. Nic nie równa się tej miłości, którą go obdarzam czyli nie muzycznego Lysandra. Dźwięki będą nam tylko towarzyszyć we wspólnym życiu. Nie mają co się równać z żywą istotą.

- Oczywiście, że ty. – Uśmiechnęłam się do niego czule, a on zarumienił się. Popatrzył na mnie, jakbym spełniła jedno z jego marzeń. Uniósł palcem lekko mój podbródek. Nachylił się, po czym złączył nasze usta w mówiącym „kocham cię” pocałunku. Kurczę, moja tabletka coś nie pomogła, bo teraz naprawdę zabolało mnie podbrzusze od wariujących motyli. Chłopak oddalił się na chwilkę.

- Miętowe lekarstwo, tak? – Wyszczerzyłam się niewinnie, a on przytulił mnie mocno rozbawiony moim kłamstewkiem. Oboje jesteśmy niemożliwi, dobraliśmy się. Właśnie! Myślę, że jesteśmy w stosunku do siebie na tyle otwarci, by bez problemu pokazał mi swój sekrecik.

- Czy mogłabym zobaczyć twój tatuaż? – Zapytałam nieśmiało. Odsunął się ode mnie zdziwiony.

- Nie widziałaś go u Alexy’ego? – Czy on jest jakiś ogromny, że tak to moje przeoczenie dziwi? Wydymając dolną wargę, pokręciłam głową na nie. Westchnął, następnie podniósł się z ławki i stanął do mnie tyłem. – Pokażę ci go ten jeden raz, więc patrz uważnie. – Oznajmił, powoli zdejmując bluzkę.

- Wow! – Tylko tyle wydusiłam w zachwycie.