Sucrette & Kastiel part XVII

PERSPEKTYWA SUCRETTE

Odprowadziłam Kentina do drzwi. Odwiedził mnie dzisiaj w domu, bo po akcji pod szkołą z Kastielem odechciało mi się gdziekolwiek wychodzić. Moja matka bardzo go polubiła, a że z natury jest wścibską i upierdliwą osobą, to musiała zakłócać nasz spokój. Ach czasem to mi za nią wstyd, dobrze, że Ken jest wyrozumiały i cierpliwy. Cieszę się z tego powodu.

- Dziękuję za mile spędzony czas. – Odparł zakładając na siebie kurtkę.

- Do jutra. – Uśmiechnęłam się, na co odpowiedział mi tym samym. Po chwili powoli się nachylił, by cmoknąć mój policzek w akcie subtelnej czułości.

- Na razie. – Oznajmił radosny, po czym wyszedł. Kurczę… Powinnam coś poczuć, prawda? Jakąś ekscytację, natężenie ciepła, motylki w brzuchu, cokolwiek świadczącego o przejęciu się pocałunkiem. Tym czasem doświadczam tylko chłodu i pustki, po śladach Kastiela na moim ciele. Te blizny są otwarte. Wciąż doskwiera mi tęsknota, której tak bardzo pragnę się wyzbyć. Nie chcę go znać, nienawidzę tego, co ze mną zrobił. Nie mogę mu wybaczyć, nigdy to nie nastąpi, co jest grzechem, ponieważ czy Bóg nie uczył nas przebaczania? Powędrowałam do pokoju, aby zamknąć się w sobie. To wszystko mnie przerasta. Usiadłam na łóżku, ściskając swoje dłonie. Wtem rozległo się pukanie. Po krótkim „proszę” do środka zawitała moja uśmiechnięta rodzicielka. Pytając o moje samopoczucie, zajęła miejsce obok, jak w dzieciństwie, gdy chciała ucałować mnie do snu.

- To twój chłopak? – Zapytała troskliwie. No tak, wychodzi jej ciekawski charakterek. Ale usprawiedliwia ją fakt, że prawie każda matka przejmuje się takimi rzeczami. Zniżyłam wzrok jakoś zawstydzona. Nigdy nie rozmawiałyśmy na te tematy, więc to dla mnie nowość.

- Tak. – Rzekłam krótko.

- A co z Kastielkiem? – Wbiłam w nią wrogie spojrzenie. Naciągnęłam palcem wskazującym dolną powiekę w wymownym geście.

- On jest przeszłością. Przecież nigdy nie traktowałaś go poważnie jako kandydata na mojego ukochanego. – Wygarnęłam z słyszalnymi wyrzutami w głosie. Skrzyżowałam ręce, gdy mama zaczęła gładzić moje włosy, chcąc najwyraźniej odegnać ode mnie negatywne emocje.

- Su coś ci zdradzę. Jako matka jestem bardzo zadowolona z twojego wyboru. Kentin jest porządnym chłopakiem, wiem, iż starałaby się, by cię nigdy nie zranić. Jest miły i potulny, bezproblemowy, lecz… Jako kobieta wolałabym Kastiela. – Nie! Czy ona ma świadomość, jak mnie to rani? Dobrze o tym wiem, Kas jest jedyny w swoim rodzaju, nikogo nie będę już kochać, jak jego, jednak to nie może zatrzymać mnie w nieszczęściu. Chcę odnaleźć szczęście, którego nie dostrzegam przy jego boku. Pewnie zapłacę za to wieloma łzami, ale warto, by osiągnąć wolność. Wszyscy o nią walczymy, nawet jeśli jest niemożliwa do zdobycia. – No, ale cieszę się twoim szczęściem słonko. – Posłała mu uśmiech, nim zamknęła za sobą drzwi. Załamana opadłam twarzą w poduszkę. Mam dość. Użalanie się nad sobą, przerwały mi wibracje telefonu na komodzie. Siłą rzeczy sięgnęłam po niego. Nowa wiadomość? Że jak? To chyby pomyłka. Z niespokojnym waleniem w klatce piersiowej przeczytałam już któryś raz z kolei krótką treść, której dawno nie otrzymałam. Było to niegdyś tradycyjne „dobranoc” od Kastiela. Z pewnością się pomylił…

Weszłam do klasy szukając wzrokiem przyjaciółki. Stanęłam jak wryta, zastanawiając się, czy dalej nie śnię. Uszczypnęłam się, lecz niewielki ból uświadomił mi o tej szokującej jawie. Ku memu wielkiemu zaskoczeniu Iris stała razem z Kastielem. No, można byłoby rzec, i co z tego, skoro jesteśmy w tej samej klasie, a oni jakby nie patrzeć są rodziną, jednakże między nimi powróciła ta zaginiona relacja zażyłości. Zawzięcie ze sobą rozmawiali, nie zwracając uwagi na otoczenie. Ech. Nie chcąc mieć nic wspólnego z tym dupkiem powędrowałam w stronę ławki. Najspokojniej w świecie usiadłam i zaczęłam się rozpakowywać. Starałam się nie rozmyślać za dużo o tym, gdyż to właśnie myślenie wprowadza nas w obłęd.

- Cześć Su. – Wdarł się we mnie przemile sztuczny głos. Czy mnie uszy nie mylą? Niepewnie zerknęłam na przyklejony obleśnie nienaturalny uśmiech Kastiela. Zaczął ćwiczyć do zawodu klauna, czy co? Posłałam mu zdegustowaną minę, po czym przeniosłam uwagę na wyciąganie telefonu z kieszeni. Widać, chyba za mało wyraziłam swoją niechęć do niego, bo jakby nigdy nic zajął miejsce obok mnie. Jaja sobie ze mnie robi? A może się dzisiaj czegoś naćpał?

- Zjeżdżaj mi stąd. Tutaj siedzi Iris. – Warknęłam złowrogo. Na jaw wychodzi mój żal do niego, za wszystko, co mi wyrządził. Za tą całą wodę, która wypłynęła ze mnie w postaci łez. Okropnie się czułam z tą całą nienawiścią w sobie, jednak nie mam zamiaru dopuścić do przejęcia nade mną kontroli przez miłość. Chcę o niej zapomnieć.

- Iris wyjątkowo mi ustąpiła. – Ruda zdrajczyni. Zmierzyłam jej kulejące się pod presją plecy. Nie chcę z nim siedzieć, nigdy w życiu. Wrzuciłam wszystkie rzeczy do plecaka. Zamierzyłam się do wstania, lecz on zatrzymał moją dłoń pokrywając ją swoim ciepłem.

- Zaczekaj chwilę… - Powiedział poważnie, uważnie mi się przyglądając, aż poczułam się nieswojo. Wyciągnął rękę. Przestraszona przymknęłam mocno oczy, jednak nie poczułam na sobie niczego brutalnego. Jedynie w kąciku ust doświadczyłam delikatnego skrobania. Spojrzałam jednym okiem na jego skupienie. Co to za wyraz? Mam wrażenie, jakbym widziała go takiego po raz pierwszy. Czy to dlatego, że staliśmy się dla siebie nieznajomymi? Ponownie będziemy się siebie wzajemnie uczyć? O nie, nie! Sucrette zejdź na ziemię. Zdenerwowana uderzyłam jego męskie łapsko.

- Co ty robisz? – Burknęłam odsuwając się na bezpieczną odległość.

- Miałaś zaschniętą pastę do zębów. – Odparł niewinnie… Czemu mi nie odpyskował? Czemu robi taką „niezboczoną” minę? Wkurza mnie tym jeszcze bardziej. Wstałam szybko i odeszłam w kierunku Iris. Cały czas zastanawiałam się, czy się nie odwrócić, bo śledzący mnie wzrok doprowadzał mnie do białej gorączki.

Ten dzień jest jakiś porąbany. Narzekałam w myślach obserwując uporczywość Kastiela w przebywaniu w mojej obecności. Szwenda się za mną, jak piesek, wciąż szukając okazji do chociażby najkrótszej wymiany zdań. Nie był sobą, grał kogoś zupełnie innego, a to, mu zdecydowanie nie pasowało. Gdzie jego specyficzny charakterek? Przez tą potulność stał się nijaki. Wyprany. Zaczęło mi go być już po prostu żal. Myślałam, że dawałam mu jednoznacznie do zrozumienia, iż nie chcę z nim utrzymywać kontaktu, lecz jego siedzenie naprzeciwko z Lysiem i ciągłe uśmiechanie się do mnie prowokowało do zbrodni. Kurde! Powiem mu to ostatni raz, głośno i wyraźnie. Jak na igłach podeszłam do niego i bez żadnego owijania w bawełnę rzuciłam suche i przykre:

- Odwal się ode mnie. Nie chcę się już z tobą przyjaźnić. – Mrugnął oczętami jak zaskoczona panienka. Lysander bardziej się tym przejął niż on, bo spuścił smutno głowę.

- Ja z tobą także. – Odparł spokojnym tonem, jakby wyzbyty z emocji. Nie podoba mi się to, staje się to trudniejsze. Skoro nie chce, to co on wyrabia? Ach, nie chcę pytać. Nie chcę nic wiedzieć. – Tym razem chcę czegoś więcej. – Co? Dlaczego on to mówi? I to z takim wyrazem twarzy. Przecież nie chciałam wiedzieć. Nawet nie wygląda, żeby żartował… Czemu? Zabolało mnie w środku, piekło sumienie i wyobrażenie jego z Debrą… Nie mogę. Takie nasze przeznaczenie? Nie bycie razem? Teraz, gdy stał się na wyciągnięcie ręki, nie potrafię po niego sięgnąć. Muszę go zrazić do siebie, pokazać, że jest mi obojętny. Skoro i tak w tym tkwi… Muszę uświadomić i jemu, i sobie, iż nasze wspólne szczęście przepadło wraz z jego zapomnieniem się z Debrą… To był gwóźdź do trumny mojego marzenia o związku z nim.

- Porozmawiamy o tym po lekcjach? – Splotłam z tyłu ręce, widząc jego radość. Skazuję go na cierpienie, ale czy moje rozumowanie jest słuszne? Nie może mnie kochać, tylko mu się to wydaje. Dla niego to zauroczenie, a może nawet chęć zaciągnięcia mnie do łóżka. Kto wie, jedynie żyję w przekonaniu, iż to nie jest miłość i przez to, co zamierzam mu pokazać zrozumie to i zrezygnuje.